Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

 Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ 

Ἡ Ἐκκλησία παίρνει τή συγκεκριμένη της ἔκφραση τήν εὐχαριστιακή κοινότητα, ἐκεῖ πού συναθροίζονται δύο ἤ τρεις στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἑνωμένοι μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ γιά νά τελέσουν τό «ἔργο τοῦ Χρι­στοῦ», δηλαδή τήν πραγμάτωση τοῦ «εἷς ἕν Χριστῷ». Στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση ὑπάρχουν δύο γνωστές μορφές «κοινοτικῆς» ζωῆς, τά κοινόβια καί οἱ ἐνορίες. Σ’  αὐτό τό κεφάλαιο θά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν ενορία.

α) Ἡ καθολικότητα τῆς ἐνορίας

Ἡ θεία εὐχαριστία εἶναι τό μυστήριο πού μεταβάλλει τήν κοινότητα σέ Ἐκκλησία (Α’ Κορ. ι’ 16-17). Ἐκεῖ  εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτό σημαίνει καθολικότητα ἐσωτερική,  ἐξωτερική (γεωγραφική). Γιατί ἐκεῖ, μέ τή θεία εὐχαριστία, βρίσκεται ὁ Χριστός, ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρη.

Στήν ἁγία Γραφή φαίνεται καθαρά αὐτή ἡ τοποθέτηση. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στούς Κορινθίους:

«Ὅταν, λοιπόν, συνέρχεσθε ὡς Ἐκκλησία («συνερχομένων ὑμῶν ἐν Ἐκκλησίᾳ»), ἀκούω ὅτι ὑπάρχουν μεταξύ σας διαιρέσεις... Δεν ἔχετε σπίτια διά νά τρῶτε καί νά πίνετε; Ἤ καταφρονεῖτε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεού;... Διότι ἐγώ παρέλαβον ἀπό τόν Κύριον ὅ,τι καί σᾶς παρέ­δωσα. Ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς κατά τήν νύκτα κατά τήν ὁποίαν θά παρεδίδετο, ἔλαβε ἄρτον καί ἀφοῦ εὐχαρίστησε, τόν ἔκοψε καί εἶπε: Λάβετε φάγετε...» (Α’ Κορ. ια’ 18- 23).

Ὁ ὅρος Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖται ἐδῶ ἀπό τόν ἀ­πόστολο ὅχι μέ στατική ἔννοια, ἀλλά μέ δυναμική καί ταυτίζεται μέ τίς συνάξεις τῶν χριστιανῶν τῆς Κορίνθου γιά τήν τέλεση τῆς θείας εὐχαριστίας. Κάθε φορά πού συ­νέρχονται οἱ χριστιανοί μιᾶς περιφέρειας (ἐνορίας) γιά νά τελέσουν τή θεία λειτουργία, ἡ συνάθροιση αὐτή γίνε­ται Ἐκκλησία, ἐκεῖ παρευρίσκεται ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλη­σία, ὄχι μέρος της (πρβλ. καί Ρωμ. ιστ’ 23).

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ὁ ἀπόστολος καταδικάζει κάθε διαίρεση σ’ αὐτές τίς συνάξεις καί ὑπογραμμίζει πώς κάθε τι πού παρενοχλεῖ αὐτή τή μυστηριακή ἑνότητα ἀποτελεῖ προσβολή κατά τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί καταφρόνηση ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας (πρβλ. Α’ Κορ. ια’ 27-44, α’ 13).

Ἡ καθολικότητα τῆς ἐνορίας φανερώνεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι στά πλαίσιά της πραγματώνεται ἡ ἐν γένει πνευματική ζωή τῶν πιστῶν. Ἡ ἐνορία ἔχει τούς ἱερεῖς, πού ὑπάγονται στόν κανονικό ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο τῆς πε­ριοχῆς καί ἐγγυᾶται γιά τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή λειτουργική ζωή καί γιά τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν μαζί Του. Στήν ἐνορία ἱερουργεῖται τό ἅγιο βάπτισμα, τό ἱερό χρίσμα καί ὅλα τά ἅγια μυστήρια καί, πρό παντός, τό μυ­στήριο τῶν μυστηρίων, ἡ θεία εὐχαριστία.

Κάθε φορά πού οἱ ἐνορίτες συνέρχονται γιά νά τελέ­σουν τή θεία λειτουργία, πρέπει νά γνωρίζουν πώς συνέρ­χονται «ἐν Εκκλησίᾳ» καί συγκροτοῦν ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία (Α’ Κορ. ια’ 18. Ρωμ. ιστ’ 23). Κάθε μέλος μιᾶς ἐνορίας ἀνήκει μέσω αὐτῆς στήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ ἐνορία δέν ἀποτελεῖ μέρος τῆς Ἐκ­κλησίας, ἀλλά ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἡ καθολικότητά της προσδιορίζεται ἐσωτερικῶς, μέ τήν παρου­σία τοῦ Χριστοῦ στή θεία εὐχαριστία.

Τό γεγονός ὅτι στή θεία λειτουργία τῆς ἐνορίας μνη­μονεύεται τό ὄνομα τοῦ κανονικοῦ ἐπισκόπου τῆς περιο­χῆς, ἐξασφαλίζει τήν πνευματική παρουσία τοῦ ἐπισκό­που. Παρόντες ἐκεῖ εἶναι καί οἱ πρεσβύτεροι τῆς Ἐκκλη­σίας, οἱ διάκονοι καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καί στό πρόσωπο δύο ἤ τριῶν. Παρόντες εἶναι οἱ ἄγγελοι καί «πάντες οἱ ἅγιοι», «ἐξαιρέτως» δέ ἡ Παναγία, ὑπερευλο­γημένη Θεοτόκος καί αεἰπάρθενος Μαρία. Παρών εἶναι ὁ Πατήρ, πού ἐξαποστέλλει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί μεταβάλ­λει τόν ἄρτο καί τόν οἶνο σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Στή θεία λειτουργία εἶναι παροῦσα καί ὁλόκληρη ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Ὁλόκληρη ἡ κτίση προσλαμβάνε­ται στή θεία λειτουργία, μεταμορφώνεται καί γίνεται νέα δημιουργία «ἐν Χριστῷ». Εἶναι ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος, πού γίνονται Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, τά κεράκια, οἱ εἰκόνες, ὁ τίμιος σταυρός καί ὅλα τά ὑλικά ἀντικείμενα, πού κατά ἕνα τρόπο λαμβάνουν μέρος στή θεία λειτουργία. Εἶναι τό νερό, τό λάδι, τό θυμίαμα, τά βάϊα, τά ἄνθη, ὁλόκλη­ρος ὁ κόσμος τοῦ Θεοῦ ἑνώνεται στή θεία λατρεία καί ξα­ναβρίσκει ἐκεῖνο πού ἔχασε μέ τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή τήν ἐσωτερική ἑνότητα, τή σωστή σχέση μέ τόν Θεό, πού εἶναι σχέση εὐχαριστιακή, σχέση προσφορᾶς ἀπό μέρους τοῦ ἀνθρώπου (πρβλ. Παραλ. κθ’ 14-16).

Στή θεία ευχαριστία καί στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας τά πάντα ἀναφέρονται καί προσφέρονται στόν Θεό, γιά νά γίνει καί πάλι Ἐκεῖνος τό κέντρο τοῦ κόσμου καί ὁ ἄνθρωπος νά ἐγκαταλείψει τήν αὐτονο­μία του καί τήν ἐγωϊστική χρήση τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἡ θεία λειτουργία τῆς ἐνορίας, ὅπως κάθε λειτουργία στά πλαίσια τῆς ζωῆς τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γί­νεται Παράδεισος, Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅλα ὑποτάσσονται ὑπό τήν μία Κεφαλή, τόν Βασιλέα Χριστόν, «ἀνακεφαλαιώνονται ἐν Αὐτῷ» (Ἐφεσ. α’ 10) καί βασιλεύον­ται ἀπό Αὐτόν. Ὅσοι μετέχουν πραγματικά στή θεία λει­τουργία, γεύονται ἀκόμη καί ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή ζωή πάνω στή γῆ, τήν ἔναρξη τῆς Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

β) Συνέπειες γιά τήν καθημερινή ζωή

Ἡ «γνώση» καί ἡ σωτηρία, τήν ὁποία κηρύττει ἡ Ἐκκλησία, δέν ἔρχονται «ἐκ τῶν ἔσω», ἀλλά «ἐκ τῶν ἔ­ξω», εἶναι καρπός τῆς χάρης τοῦ Κυρίου καί ταυτίζονται μέ τό γεγονός τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας μέ ὅλα τά μέλη τοῦ ἑνός Σώματος, κάτω ἀπό τήν μία Κεφαλή (Ἐφεσ. α’ 3-14). Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπογραμμίζει τήν αὐτογνωσία μόνο μέ τήν ἔννοια τῆς συναίσθησης ἀπό μέρους τοῦ ἀνθρώπου ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός, ἀνίκανος νά ξεπεράσει αὐτόνομα τήν ἁμαρτωλότητά του, τήν κτιστή του πραγματικότητα, καί νά κοινωνήσει μέ τόν Ἄκτιστο καί ἀθάνατο Θεό.

Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός δέν καλεῖται νά «βυθιστεῖ» στόν ἑαυτό του γιά νά «ἑνωθεῖ» μέ τό «θεό», οὔτε θεωρεῖ τό «ἄνοιγμα» πρός τούς ἄλλους «προσκόλληση», πού τόν ἐμποδίζει δῆθεν στήν πνευματική ἐξέλιξη. Ἀντίθετα, κα­λεῖται νά ζήσει στήν καθημερινή του πράξη τό γεγονός τῆς ἑνότητας πού βιώνει μέ τή συμμετοχή του στή θεία εὐχαριστία. Ὅλοι οἱ πιστοί καλοῦνται νά συμβάλουν, ὥστε ἡ ζωή τῆς ἐνορίας νά μεταβληθεῖ σέ μικρό παράδει­σο, ὅπου καί πάλι οἱ πιστοί θά ζοῦν τή χαμένη ἑνότητα μέ τόν Χριστό, τήν Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί μέ ὅλους τούς ἀδελφούς.

Ὁ ἱερέας, στό τέλος τῆς θείας λειτουργίας, προτρέπει τόν λαό τοῦ Θεοῦ: «ἐν εἰρήνη προέλθωμεν!».  Αὐτή τήν ἀδελφοσύνη, τό γεγονός τοῦ ἑνός Σώματος (Α’ Κορ. ι’ 17) καλούμεθα νά ζήσουμε καί ἔξω ἀπό τό λειτουργικό χῶρο, στήν καθημερινή μας ζωή μέ τούς ἀδελφούς, γιά νά μεταβληθεῖ ἡ ζωή μας σέ συνεχιζόμενη εὐχαριστία.

Στή θεία εὐχαριστία προγευόμαστε τή βασιλεία του Θεοῦ. Ἄν αὐτό δέν τό αἰσθανόμαστε, εἶναι γιατί δέν βιώνουμε τή θεία εὐχαριστία ὡς μυστήριο τῆς κοινωνίας μέ τόν Χριστό καί μέ τούς ἀδελφούς. Μᾶς ἐνδιαφέρει ἴ­σως ἡ θεία εὐχαριστία μέ τή σκέψη πώς μᾶς ἑνώνει μέ τόν Χριστό, ὅμως λησμονοῦμε πώς εἶναι ἀδύνατο νά ἑνωθοῦμε μέ τήν Κεφαλή ἑνός σώματος χωρίς ταυτόχρονα νά ἑ­νωθοῦμε καί μέ ὅλα τά ἄλλα μέλη τοῦ Σώματος. Ὁ ἀπό­στολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει: «Ἕνα Σῶμα ὑπάρχει καί ἕνα Πνεῦμα καθώς καί μία εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς κλήσεώς σας, τήν ὁποία ἐλάβατε. Ἕνας Κύριος, μία πίστις, ἕνα βάπτισμα, ἕνας Θεός καί Πατήρ ὅλων» (Ἐφεσ. δ’ 4-6).

Ὅποιος περιφρονεῖ τίς ἀλήθειες αὐτές καί ἀναζητάει μιά «ἀπ’ εὐθείας» ἕνωση μέ τόν Χριστό, δέν μπορεῖ νά προγευθεῖ τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στή θεία λειτουργία, οὔτε καί ὕστερα ἀπό αὐτήν, στήν καθημερινή του ζωή.

γ) Τά χαρίσματα

Ὁ κάθε πιστός πού γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας λαμβάνει τή σφραγίδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Ἐφεσ. α’ 13-14, δ’ 30. Α’ Ἰω. β’ 20, 27)· τοῦ δίδονται χαρίσματα πού πρέπει νά ἐνεργοποιηθοῦν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό ὑπογραμμίζει ἰδιαίτερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος:

«Στόν καθένα δίδεται ἡ φανέρωση τοῦ Πνεύματος γιά τό συμφέρον. Στόν ἕνα δίδεται διά τοῦ Πνεύματος λόγος σοφίας, στόν ἄλλο λόγος γνώσεως κατά τό αὐτό Πνεῦ­μα... Ὅπως ἀκριβῶς τό σῶμα εἶναι ἕνα ἀλλά ἔχει πολλά μέλη, ὅλα δέ τά μέλη τοῦ σώματος, ἄν καί εἶναι πολλά, ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα, ἔτσι καί ὁ Χριστός. Διότι σέ ἕνα Πνεῦμα ὅλοι ἐμεῖς βαπτισθήκαμε καί ἐγίναμε ἕνα σῶμα, εἴτε Ἰουδαῖοι, εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι, εἴτε ἐλεύθεροι, καί ὅλοι μέ ἕνα Πνεῦμα ποτισθήκαμε» (Α’ Κορ. ιβ’ 7-13).

Ὅλα τά μέλη εἶναι συναρμολογημένα καί ἁρμονικά ἑνωμένα μέ τό ὅλο σῶμα καί τό καθένα ἐκτελεῖ τήν ἰδιαί­τερη διακονία του γιά χάρη τῶν ἄλλων μελῶν καί ὁλόκληρου τοῦ σώματος. Γι’ αὐτό κανένα μέλος δέν μπορεῖ νά περιφρονήσει τό ἄλλο ἤ νά ὑποτιμήσει τήν προσφορά του:

«Τώρα ὑπάρχουν πολλά μέλη ἀλλά ἕνα σῶμα. Δέν μπορεῖ τό μάτι νά πεῖ στό χέρι: Δέ σέ ἔχω ἀνάγκη· ἤ τό κεφάλι στά πόδια: Δέν σᾶς ἔχω ἀνάγκη. Ἀντίθετα, τά μέλη πού φαίνονται πώς εἶναι ἀσθενέστερα εἶναι ἀναγκαῖα». «Γιατί ὅπως σέ ἕνα σῶμα ἔχουμε πολλά μέλη, ἀλ­λά ὅλα αὐτά τά μέλη δέν ἔχουν τήν ἴδια λειτουργία, ἔτσι ἐμεῖς οἱ πολλοί εἴμαστε ἕνα σῶμα ἐν Χριστῷ “ὁ δέ καθ’ εἶς ἀλλήλων μέλη”», καί ὁ καθένας μας εἴμαστε μέλη ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου (Α’ Κορ. ιβ’ 20-22. Ρωμ. ιβ’ 24-27).

Ἕνας μεγάλος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας λέγει πώς ὅλα τά μέλη ἔλαβαν τό δῶρο τοῦ φωτός, ἀνεξάρτητα ποιά θέση κατέχουν μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Καί κα­νένας δέν πρέπει νά πιστέψει πώς κατέχει αὐτό τό δῶρο σάν δικό του κτῆμα. «Ἄλλα μέλη βοηθοῦν τό σῶμα νά βλέπει τό φῶς τῆς ἡμέρας. Ἄλλα δέν χάνουν καθόλου τήν ἐπαφή τους μέ τή γῆ. Πράγματι τό μάτι εἶναι στραμ­μένο στό φῶς καί πρέπει νά προφυλαχθεῖ ἀπό τή σκόνη γιά νά μήν τυφλωθεῖ. Ὅμως τό πόδι ἐκπληρώνει τήν ἀποστολή του ὅταν δέν φοβᾶται νά λερωθεῖ ἀπό τήν ἐπαφή του μέ τό ἔδαφος. Καί ὅλα αὐτά τά μέλη τοῦ σώματος εἶναι ἑνωμένα ἀπό αὐτό ἀκριβῶς τό γεγονός, ὅτι ἐξυπηρετοῦν ἀμοιβαῖα τό ἕνα τό ἄλλο. Γιατί τό πόδι τρέχει γιά τό μάτι καί τό μάτι βλέπει γιά νά φωτίζει τό δρόμο στό πό­δι».

Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ τά μέλη τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, συνεχίζει ὁ ἴδιος πατέρας καί ὑπογραμμίζει: «Πρέπει νά ξεχωρίζονται ἀπό τό ρόλο τους καί νά ἑνώνονται μέ τήν ἀγάπη, ὥστε οἱ πιό καλλιεργημένοι ἄνθρωποι νά δείχνουν τό δρόμο σέ ἐκείνους πού παραμένουν πιό πολύ στά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου, καί τό πόδι νά καθοδηγεῖται ἀπό τά μάτια. Καί αὐτό πού κάνουν, χρησιμοποιώντας ἀπό τή δική τους καθαρή πλευρά τή δραστηριότητά τους γιά ν’ ἀσχοληθοῦν μέ τά γήϊνα πράγ­ματα, νά τό κάνουν γιά τό καλό ἐκείνων πού προσφέρουν ὑψηλότερες ὑπηρεσίες, ὥστε τό πόδι νά μή βαδίζει μόνο γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά ἐπίσης καί γιά τό μάτι πού τοῦ δείχνει τό δρόμο».

«Δέν λαμβάνουν τό δῶρο τοῦ φωτός μόνο ὅσοι κατέ­χουν τίς πρῶτες θέσεις μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἐπί­σης καί τά ταπεινότερα μέλη, τά ὁποῖα, ἄν καί μέ τήν ἐπιθυμία τους ἀνεβαίνουν καί αὐτά στίς κορυφές, ἐν τούτοις παραμένουν μέσα στίς ταπεινές ἀπασχολήσεις, ἐξαιτίας τῆς ὑπηρεσίας πού ἀσκοῦν».

Ὅλα τά χαρίσματα πρέπει νά χρησιμοποιοῦνται πρός οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας (Α’ Κορ. ιδ’ 12)· «πάντα πρός οἰκοδομήν γινέσθω» (Α’ Κορ. ιδ’ 26). Δέν μποροῦμε νά ἀπομονωθοῦμε ἀπό τούς ἀδελφούς, οὔτε νά κρύψουμε τό τάλαντο πού λάβαμε, μέ σκοπό νά οἰκοδομήσουμε τούς ἀδελφούς. Ἄν τό κάνουμε, δέν θά εἴμαστε δοῦλοι ἀγαθοί, ἀλλά δοῦλοι πονηροί (Ματθ. κδ’ 45-51, κε’ 14-39. Λουκ. ιβ’ 43-46, ιθ’ 12-27).

«Ὁ καθένας, ἀνάλογα μέ τό χάρισμα πού ἔλαβε, ἄς τό χρησιμοποιήσει σέ ἀμοιβαία ἀγάπη, σάν καλός διαχειρι­στής τῆς ποικίλης χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος ὁμιλεῖ, ἄς εἶναι ὅπως ἁρμόζει σέ ἐκεῖνον πού λέγει λόγια Θεοῦ· ἄν κανείς προσφέρει ὑπηρεσία, ἄς εἶναι σάν ἐκεῖνον πού ὑ­πηρετεῖ μέ τή δύναμη πού τοῦ παρέχει ὁ Θεός, γιά νά δο­ξάζεται σέ ὅλα ὁ Θεός διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α’ Πέτρ. δ’ 10-11, πρβλ. Α’ Κορ. ιδ’ 16-19).

Τήν ἴδια διδαχή ὑπογραμμίζει καί ἕνας ὕμνος τῆς Μ. Τρίτης. Καλεῖ τούς πιστούς νά καλλιεργήσουν μέ προθυμία τά χαρίσματα ἀπό ἀγάπη πρός τόν Κύριο πού τά μοι­ράζει πλούσια στούς δούλους Του. Ὁ καθένας πρέπει νά πολλαπλασιάζει τά τάλαντα πού τοῦ ἐδόθησαν· ὁ ἕνας νά μεταδόσει σοφία μέ τις ἐνάρετες πράξεις του, ὁ ἄλλος νά προσφέρει στό κοινωνικό σύνολο λαμπρές ὑπηρεσίες. Ὅποιος γνώρισε τήν πίστη νά μεταδίδει τό λόγο σέ ὅ­σους βρίσκονται στήν ἄγνοια καί ὁ πλούσιος νά σκορπί­ζει τά πλούτη του σέ ὅσους εἶναι φτωχοί. Μ’ αὐτό τόν τρόπο θά πολλαπλασιάσουμε αὐτό πού μᾶς δάνεισε ὁ Θεός καί σάν πιστοί διαχειριστές τῶν χαρισμάτων Του θά ἀξιωθοῦμε τῆς Δεσποτικῆς χαρᾶς:

«Δεῦτε πιστοί,

ἐπεργασώμεθα προθύμως τῷ δεσπότῃ·

νέμει γάρ τοῖς δούλοις τόν πλοῦτον·

καί ἀναλόγως ἕκαστος, πολυπλασιάσωμεν

τό τῆς χάριτος τάλαντον·

ὁ μέν σοφίαν κομιείτω δι’ ἔργων ἀγαθῶν,

ὁ δέ λειτουργίαν λαμπρότητος ἐπιτελείσθω,

κοινωνήτω δέ τοῦ λόγου πιστός τῷ ἀμυήτῳ,

καί σκορπιζέτω τόν πλοῦτον πένησιν ἄλλος·

οὕτω γάρ τό δάνειον πολυπλασιάσωμεν

καί ὡς οἰκονόμοι πιστοί τῆς χάριτος

δεσποτικῆς χαρᾶς ἀξιωθῶμεν.

Αὐτῆς ἡμᾶς καταξίωσον, Χριστέ ὁ Θεός,

ὡς φιλάνθρωπος».

δ) Δυναμική «ἐνορία»

Στήν ἐποχή μας οἱ κοινωνικές δομές ἄλλαξαν. Οἱ ἐνο­ρίες στίς μεγαλουπόλεις ἔγιναν ἀπρόσωπες. Τά μέλη τους δέν βιώνουν τό μυστήριο τοῦ «εἶς ἐν Χριστῷ» καί «ἀλλήλων μέλη». Εἶναι λοιπόν ἀνάγκη νά δημιουργηθοῦν σέ κάθε ἐνορία ζωντανοί πυρῆνες ἀπό πιστούς μέ θερμή πίστη καί ἀγάπη στόν Θεό καί στούς ἀδελφούς.

Τά συνειδητά μέλη τῆς ἐνορίας πρέπει νά ἀποτελέσουν τό πνευματικό ἐκεῖνο προζύμι, πού ἄν καί λίγο, ἔχει προορισμό νά ζυμώσει ὅλο τό ζυμάρι (Ματθ. ιγ’ 33. Α’ Κορ. ε’ 6), τό ἁλάτι πού θά εἶναι δραστικό καί ὄχι «ἄναλο» (Μάρκ. θ’ 50, πρβλ. Ματθ. ε’ 13. Λουκ. ιδ’ 34).

Ἡ Εκκλησία πραγματώνεται μέ τή συγκρότηση του ἑνός Σώματος καί ἐκφράζεται κατά τή σύναξη τῶν πιστῶν πρός τέλεση τῆς θείας εὐχαριστίας. Αὐτό γίνεται στόν ἐνοριακό ναό, στό «καθολικό» ἑνός μοναστηριοῦ ἤ καί ὁ­πουδήποτε τελεῖται ἡ θεία εὐχαριστία σύμφωνα μέ τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὕπαρξη τέτοιων «ἐνοριῶν» γί­νεται ἀναγκαία σήμερα, ἰδιαίτερα στίς μεγαλουπόλεις, ὅπου οἱ πιστοί μοιράζονται τό χρόνο τους ἀνάμεσα στόν τόπο τῆς κατοικίας καί στόν τόπο τῆς ἐργασίας τους ἤ καί σέ ἄλλους τόπους, ὅπου περνοῦν τόν ἐλεύθερο χρόνο τους.

Κλείνοντας παρατηροῦμε πώς ἡ ἐνορία δέν εἶναι ἕνα μέρος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά πραγμάτωση καί ἔκφραση ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό ἐγγυᾶται ἡ εὐχαριστιακή συνάθροιση τῆς ἐνορίας, στήν ὁποία ἀνακεφαλαιώνονται τά πάντα «ἐν Χριστῷ» καί βασιλεύονται ἀπό τή μία Κεφαλή· γίνονται ἡ «βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ὅπως ἀναφέρεται στήν ἔναρξη τῆς θείας λειτουργίας.

Στήν εὐχαριστιακή σύναξη τῆς ἐνορίας ὁ ἄνθρωπος παύει νά εἶναι αὐτόνομος, τό κέντρο του καί τό κέντρο ὅλης τῆς δημιουργίας γίνεται καί πάλι ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τή σωστή του θέση μέσα στόν κόσμο, ἐνῶ τά πάντα ἀναφέρονται καί προσφέρονται εὐχαριστία στόν Θεό καί ὑπηρετοῦν τήν ἑνότητα τοῦ σώματος καί τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης.