ΤΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ

Ἡ Ἐκκλησία δέν ἐνδιαφέρεται μόνο γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς, ἀλλά ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς φροντίδας εἶναι τό ἱερό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου.

α) Ἡ σύσταση τοῦ μυστηρίου

Ὁ Χριστός ἔδωσε στούς μαθητές του «ἐξουσία» πάνω στά ἀκάθαρτα πνεύματα, νά τά βγάζουν καί νά θεραπεύ­ουν «κάθε ἀσθένεια καί κάθε ἀδυναμία» (Ματθ. ι’ 1). Ἐ­κεῖνοι ἐκήρυτταν μετάνοια, ἔβγαζαν τά δαιμόνια καί ἄ­λειφαν πολλούς ἀρρώστους μέ λάδι καί ἐθεραπεύονταν (Μάρκ. στ’ 12-13). Ὅταν ἐπέστρεψαν ἀπό τό κήρυγμα, εἶπαν μέ ἐνθουσιασμό^- «Κύριε, ἀκόμη καί τά δαιμόνια ὑ­ποτάσσονται σέ μᾶς στό ὄνομά Σου» (Λουκ. ι’ 17).

Μετά τήν ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ οἱ ἀπόστολοι ἐκή­ρυτταν καί ὁ Κύριος ἐπιβεβαίωνε τό κήρυγμά τους μέ θαύματα πού ἀκολουθοῦσαν (Μάρκ. ιστ’ 20). Ἡ ἴαση τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος συμβάδιζαν!

Ἄν κάποιος ἀπό τούς χριστιανούς ἀσθενοῦσε, ἔπρεπε νά καλέσει τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας, νά προ­σευχηθοῦν ἐπάνω του, «καί ἀφοῦ τόν ἀλείψουν μέ λάδι στό ὄνομα τοῦ Κυρίου», ἡ προσευχή πού θά γινόταν μέ πίστη θά ἐθεράπευε τόν ἀσθενῆ (Ἰάκ. ε’ 13-15). Ἔτσι γί­νεται κατανοητό πώς τό ἱερό εὐχέλαιο θεσπίσθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο (Α’ Κορ. β’ 16).

β) Σχέση μέ τήν ἐξομολόγηση

Τό ἱερό εὐχέλαιο δέν ἀναφέρεται μόνο στή θεραπεία τοῦ σώματος, ἀλλά καί στήν ψυχική θεραπεία^- «ὁ Κύριος θά τόν σηκώσει καί ἄν ἔχει διαπράξει ἁμαρτίες θά τοῦ συγχωρηθοῦν», προσθέτει χαρακτηριστικά ἡ ἁγία Γρα­φή (Ἰακ. ε’ 14).

Τοῦτο δέν σημαίνει πώς μποροῦμε νά ἀντικαταστήσουμε τό ἱερό μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης. Μέ τό ἱερό εὐχέλαιο παίρνουμε πνευματική ἐνίσχυση. Μερικοί πα­τέρες τῆς Ἐκκλησίας προσθέτουν πώς μέ τό μυστήριο αὐτό συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες πού λησμονήσαμε καί γι’ αὐτό τό λόγο δέν μποροῦμε νά τίς ἐξομολογηθοῦμε. Ὅμως ἡ πρωταρχική σημασία τοῦ μυστηρίου εἶναι ἡ προ­σευχή γιά τήν ὑγεία τοῦ σώματος.

Ἡ Ἐκκλησία μας συνδέει τά δύο αὐτά ἱερά μυστήρια καί προτρέπει ἐκείνους γιά τούς ὁποίους γίνεται τό εὐχέλαιο νά ἐξομολογηθοῦν. Ἅλλωστε καί ὁ ἀπόστολος Ἰά­κωβος συνεχίζει: «ἐξομολογεῖσθε ἀλ-λήλοις τά παραπτώ­ματα καί εὔχεσθε ὑπέρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε» (Ἰάκ. ε’ 16).

Ἡ ἐξομολόγηση πού ὑπονοεῖται ἐδῶ δέν πρέπει ὁ­πωσδήποτε νά θεωρηθεῖ ἰδιωτικῆς μορφῆς, ἔξω ἀπό τή συνάθροιση τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς νά παρευρίσκονται οἱ οἰκονόμοι τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, διά τῶν ὁποίων ὁ Κύ­ριος προσφέρει τήν ἄφεση. Ὁ Ἰάκωβος κάνει ρητά λόγο γιά πρεσβυτέρους, πού πρέπει νά προσκληθοῦν. Καί φυ­σικά μέ τήν «εὐχή» τῶν πρεσβυτέρων ἑνώνεται καί ἡ εὐχή ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας.

γ) Μυστήριο ἀγάπης καί στοργῆς

Τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου ἐκφράζει καί φανερώνει τήν ἀγάπη καί τή στοργή ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας γιά τό ἄρρωστο σωματικά ἤ ψυχικά μέλος της. Αὐτό συμβο­λίζεται καί μέ τόν ἀριθμό ἑπτά:

Κανονικά τό μυστήριο αὐτό τελεῖται ἀπό ἑπτά ἱερεῖς, χωρίς τοῦτο νά σημαίνει πώς ἀποκλείεται ἡ τέλεσή του ἀπό λιγώτερους ἱερεῖς ἤ καί ἀπό ἕνα μόνο. Ἑπτά εἶναι καί οἱ εὐχές, ἑπτά τά εὐαγγελικά ἀναγνώσματα καί οἱ ἀποστολικές περικοπές. Τό ἑπτά εἶναι ἀριθμός πληρότητος καί συμβολίζει τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Στό πρόσωπο τῶν πρεσβυτέρων ἐκπροσωπεῖται ὁλό­κληρη ἡ ἐνορία, στήν ὁποία ἀνήκει ὁ ἀσθενής, καί ἑνώνει τίς προσευχές καί τήν ἀγάπη της γι’ αὐτόν. Σάν μέλος τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά αἰσθανθεῖ τήν παρουσία καί τή στοργή τῶν λοιπῶν μελῶν. Τό ἔχει μεγάλη ἀνάγκη στίς δύσκολες στιγμές τῆς ἀρρώστειας καί τῆς μοναξιᾶς μπροστά στόν κίνδυνο τοῦ σωματικοῦ θανάτου.

Ἡ Ἐκκλησία εὔχεται κατά τό ἱερό μυστήριο τήν πλήρη ἴαση καί τήν ὁλοκληρωτική θεραπεία τοῦ ἄρρω­στου μέλους της, γιά νά τῆς ἀποδοθεῖ καί πάλι «σῶον καί ὁλόκληρον», γιά νά «εὐαρεστῆ καί νά πράττη» τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὅπως ἀναφέρει μία εὐχή τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου πού περιλαμβάνει τή δέηση:

«... αἰτούμεθά σε, ὁ Θεός ἡμῶν, ὅπως ἐπαγάγῃς τό ἔ­λεός σου ἐπί τό ἔλαιον τοῦτο, καί τούς χρισμένους ἐξ αὐτοῦ ἐν τῷ ὀνόματί σου, ἵνα γένηται αὐτοῖς εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος, καί πάσης νόσου καί μαλακίας, καί παν­τός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος. Ναί, Κύριε, τήν ἰατρικήν σου δύναμιν οὐρανόθεν ἐξαπόστειλον· ἄψαι τοῦ σώματος, σβέσον τόν πυρετόν, πράϋνον τό πάθος, καί πᾶσαν λανθάνουσαν ἀσθένειαν ἀποδίωξον. Γενοῦ ἰατρός τοῦ δούλου σου (τοῦδε)· ἐξέγειρον αὐτόν ἀπό κλίνης ὀδυ­νηρᾶς καί στρωμνῆς κακώσεως· σῶον καί ὁλόκληρον χάρισαι αὐτόν τῇ Ἐκκλησίᾳ σου, εὐαρεστοῦντα καί ποι­οῦντα τό θέλημά σου. Σόν γάρ ἐστι τό ἐλεεῖν καί σώζειν ἡμᾶς, ὁ Θεός ἡμῶν, καί σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Συγκινητική εἶναι καί ἡ εὐχή:

«Τό στόμα του γέμισε το μέ τόν ἰδικόν σου αἶνον· ἄ­νοιξε τά χείλη του διά νά δοξολογήσουν τό ὄνομά Σου· ἄπλωσε τά χέρια του, διά νά ἐκτελοῦν τάς ἐντολάς Σου^- κατεύθυνε τά πόδια του εἰς τόν δρόμον τοῦ εὐαγγελίου Σου, ἀσφάλισε καλῶς μέ τήν χάριν Σου τήν διάνοιαν καί ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός του».

Καί ὅταν ἀλείφεται μέ τό ἅγιο ἔλαιο σέ ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός του ὁ ἱερέας εὔχεται: «Πάτερ ἅγιε, ἰατρέ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, Σύ πού ἔστειλες τόν μονογενῆ Σου Υἱό, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, πού θεραπεύει κάθε νόσο καί λυτρώνει ἀπό τό θάνατο, θεράπευσε καί τόν δοῦλο Σου τοῦτον... διότι Σύ εἶσαι ἡ πηγή τῶν ἰάσεων...».

Τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου δέν καταργεῖ τήν ἀρρώστεια. Λαμβάνεται ὑπόψιν καί ἡ πίστη, γιατί «ἡ εὐχή τῆς πίστεως» σώζει τόν «κάμνοντα» (Ἰακ. ε’ 15). Πρέπει ἀκόμη νά ποῦμε πώς ἡ σωματική ἴαση δέν εἶναι πάντοτε γιά τό συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου. Μερικές φορές ἡ ἀρρώ- στεια ἔχει σχέση μέ τήν ἁμαρτία^- «οὐκ ἔστιν εἰρήνην ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου», ἀναφωνεῖ ὁ Ψαλμωδός (Ψαλμ. λζ’ 3). Τό πιό σημαντικό εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἁμαρτία, ὄχι ἡ σωματική ἴαση (Μάρκ. β’ 9). Τό ἄν ὁ ἀσθενής θά θεραπευθεῖ καί σωματικῶς, αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό τή βουλή τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἀνεξερεύνητη.

Ἡ Ἐκκλησία λοιπόν ζητεῖ τή χάρη τοῦ Θεοῦ γιά πλήρη θεραπεία, σωματική καί ψυχική. Τό ἀποτέλεσμα τῆς δέησης, δέν ἀνήκει στούς ἀνθρώπους, ἀλλά στή θεία ἀγάπη καί στή θεία βούληση. Καί αὐτή ἡ ἀγάπη δέν ἐκφράζεται πάντοτε σύμφωνα μέ τήν ὑποκειμενική σκέψη καί τήν περιορισμένη βούληση τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό ση­μαίνει πώς οἱ πιστοί δέν μποροῦν νά ἐξαναγκάσουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἐνεργήσει θεραπεῖες σύμφωνα μέ τή δι­κή τους βούληση καί ὄχι σύμφωνα μέ τό βάθος τοῦ πλούτου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι ὑπόσχονται θερα­πεῖες στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα τίς προβάλ­λουν σάν ἀπόδειξη τῆς «ἀλήθειας» πού κηρύττουν, ἀποδεικνύουν ὅτι δέν ἔχουν τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Τά «ση­μεῖα» πού ἐπιδεικνύουν προέρχονται ἀπό ἄλλη πηγή καί πρέπει νά ἑρμηνευτοῦν διαφορετικά. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πού ζήτησε ἀπό τόν Χριστό τή θεραπεία τοῦ σώματός του, πῆρε τήν ἀπάντηση: «σοῦ ἀρκεῖ ή χάρη μου γιατί ἡ δύναμή μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» (Β’ Κορ. ιβ’ 9).