ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Κα­τά τήν ἀν­τί­λη­ψη τοῦ κό­σμου τού­του ὁ γά­μος ἀ­πο­τε­λεῖ σύμ­βα­ση ἀ­νά­με­σα σέ δύ­ο ἀν­θρώ­πους δι­α­φο­ρε­τι­κοῦ φύ­λου, γιά τήν ἱ­κα­νο­ποι­ή­ση ἐ­πι­θυ­μι­ῶν καί τήν ἐ­ξυ­πη­ρέ­τη­ση συμ­φε­ρόν­των καί σκο­πῶν τῆς ζω­ῆς αὐ­τῆς.

Μ’ αὐ­τή τήν ἔν­νοι­α ὁ γά­μος ἀ­πο­τε­λεῖ φυ­σι­κό θε­σμό· δέν ἔ­χει ση­μα­σί­α ἄν τε­λεῖ­ται μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α ἤ στό Δη­μαρ­χεῖ­ο, ἄν εὐ­λο­γεῖ­ται ἀ­πό τόν ἱ­ε­ρέ­α ἤ πι­στο­ποι­εῖ­ται ἀ­πό τή Δη­μο­τι­κή Ἀρ­χή.

Ποί­α ὅ­μως εἶ­ναι ἡ πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας; Εἶ­ναι ὁ γά­μος ἁ­πλός φυ­σι­κός θε­σμός ἤ μή­πως ὑ­πη­ρε­τεῖ τό σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ, πού εἶ­ναι ἡ ἐ­πι­στρο­φή τοῦ ἀν­θρώ­που στήν κοι­νω­νί­α τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ, ἀ­πό τήν ὁ­ποί­α ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κε μέ τήν πτώ­ση του;

α) Ἡ κοι­νω­νί­α ἀν­δρός καί γυ­ναι­κός

Γιά νά ἀ­ξι­ο­λο­γή­σου­με ὀρ­θά τό γά­μο μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α πρέ­πει νά ἀ­να­φερ­θοῦ­με στήν ὑ­παρ­ξια­κή ταυ­τό­τη­τα τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ἡ ἁ­γί­α Γρα­φή μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ πῶς ὁ ἄν­θρω­πος πλά­σθη­κε «κα­τ’ εἰ­κό­να» τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ, δη­λα­δή ὄ­χι ὡς ἄ­το­μο, ἀλ­λά ὡς κοι­νω­νί­α προ­σώ­πων: «Καί ἐ­δη­μι­ούρ­γη­σεν ὁ Θε­ός τόν ἄν­θρω­πο, κα­τ’ εἰ­κό­να Θε­οῦ ἐ­δη­μι­ούρ­γη­σε αὐ­τόν, τούς ἔ­κα­νε ἄν­δρα καί γυ­ναί­κα» (Γεν. α’ 27).

Ἡ εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ, δη­λα­δή ὁ ἄν­θρω­πος, δη­μι­ουρ­γή­θη­κε ἀ­πό τήν ἀρ­χή ὡς ζεῦ­γος, ὡς ἄν­δρας καί γυ­ναί­κα. Ὅ­πως ὁ Τρι­α­δι­κός Θε­ός δέν εἶ­ναι μο­νά­δα, ἀλ­λά Τριά­δα, δη­λα­δή κοι­νω­νί­α προ­σώ­πων, ἔ­τσι καί ὁ ἄν­θρω­πος δη­μι­ουρ­γή­θη­κε ὄ­χι ὡς μο­νά­δα, ἀλ­λά ὡς ζευ­γά­ρι^- «ὁ ποι­ή­σας ἀ­π’ ἀρ­χῆς ἄρ­σεν καί θή­λυ ἐ­ποί­η­σεν αὐ­τούς», ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στής (Ματθ. ι­θ’ 4, πρβλ. Γέν. α’ 27).

Τό δόγ­μα τῆς Ἁ­γιας Τριά­δος, πού ἐκ­φρά­ζε­ται μέ τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς οὐ­σί­ας καί τήν τρι­α­δι­κό­τη­τα τῶν ὑ­πο­στά­σε­ων ἀ­πο­τε­λεῖ βα­σι­κή ἀ­λή­θεια καί ἀν­τι­στοι­χεῖ στήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τοῦ ἀν­θρώ­που. Αὐ­τή ἡ μο­να­δι­κή Θεί­α πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ἀ­πο­τε­λεῖ τή βά­ση τῆς ζω­ῆς μας καί τό θε­μέ­λιο τῆς σω­τη­ρί­ας μας. Ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­πλά­σθη κα­τ’ εἰ­κό­να τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ καί ὡς πρός τή φύ­ση του καί ὡς πρός τό γε­γο­νός τῆς ἑ­νό­τη­τας μέ τούς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους. Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ λό­γος γιά τόν ὁ­ποῖ­ο δη­μι­ουρ­γή­θη­κε ἀ­πό τήν ἀρ­χή σάν ζευ­γά­ρι, ὡς ἄν­δρας καί ὡς γυ­ναί­κα.

β) Σκο­πός τοῦ γά­μου

Ὑ­πάρ­χει ἡ ἀν­τί­λη­ψη πώς ὁ βα­σι­κός σκο­πός τοῦ γά­μου εἶ­ναι ἡ ἀ­πό­κτη­ση τέ­κνων. Δέν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α πώς ἠ τε­κνο­ποι­ΐ­α εἶ­ναι μέ­σα στούς σκο­πούς αὐ­τοῦ τοῦ ἱ­ε­ροῦ μυ­στη­ρί­ου^- ὅ­μως δέν εἶ­ναι ὁ ἔ­σχα­τος σκο­πός.

Ὁ προ­φή­της Μα­λα­χί­ας ὑ­πο­γραμ­μί­ζει πώς ἐγ­γυ­η­τής καί μάρ­τυ­ρας τοῦ συ­ζυ­γι­κοῦ δε­σμοῦ εἶ­ναι ὁ Θε­ός, ὁ κοι­νός Δη­μι­ουρ­γός τοῦ ἄν­δρα καί τῆς γυ­ναί­κας. Κα­τα­πο­λε­μεῖ τήν ἀν­τί­λη­ψη τῆς ἐ­πο­χῆς, σύμ­φω­να μέ τήν ὁ­ποί­α μο­να­δι­κός σκο­πός τοῦ γά­μου εἶ­ναι ἡ ἀ­πό­κτη­ση τέ­κνων καί ὅ­τι γι’ αὐ­τό τό λό­γο ἐ­πι­τρέ­πε­ται τό δι­α­ζύ­γιο ὕ­στε­ρα ἀ­πό τήν ἐκ­πλή­ρω­ση αὐ­τοῦ τοῦ σκο­ποῦ. Γιά τόν Μα­λα­χί­α ἠ οὐ­σί­α τοῦ μυ­στη­ρί­ου βρί­σκε­ται στήν πραγ­μά­τω­ση τῆς κοι­νῆς ζω­ῆς, στή δι­α­τή­ρη­ση καί στήν αὔ­ξη­ση τοῦ ἀ­δι­άρ­ρη­κτου δε­σμοῦ τῶν συ­ζύ­γων, πού γί­νον­ται ἕ­να πνεῦ­μα καί μί­α σάρ­κα (Μα­λαχ. β’ 14-15. Γέν β’ 24. Ματθ. ι­θ’ 5. Μάρκ. ι’ 8, πρβλ. Σοφ. Σολ. δ’ 1-6. Σοφ. Σειρ. ι­στ’ 1-4).

Στό ἑ­βρα­ϊ­κό κεί­με­νο ἀ­να­φέ­ρε­ται πώς ὁ Θε­ός «μι­σεῖ τήν ἀ­πό­λυ­ση», δη­λα­δή τό δι­α­ζύ­γιο, τό ὁ­ποῖ­ο κα­τα­λύ­ει τόν πρω­ταρ­χι­κό σκο­πό τοῦ γά­μου (Μα­λαχ. β’ 16). Ἡ δι­ά­σπα­ση τοῦ δε­σμοῦ αὐ­τοῦ, πού ἐκ­φρά­ζει τήν κα­θο­λι­κή ἑ­νό­τη­τα ἀ­νά­με­σα σέ δύ­ο ἀν­θρώ­πους, δέν ἀν­τα­πο­κρί­νε­ται πρός τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καί εἶ­ναι ἀν­τί­θε­τος μέ τήν ἴ­δια τή φύ­ση τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ὁ ἄν­θρω­πος πλά­σθη­κε ἀ­πό τόν Θε­ό ὄ­χι σάν κά­ποι­ο ὄν ἀ­πο­κομ­μέ­νο ἀ­πό τούς ὁ­μοί­ους του, ἀλ­λά σάν κοι­νω­νί­α ἀ­γά­πης. Καί εἶ­ναι φα­νε­ρό πώς ἡ κοι­νω­νί­α αὐ­τή δέν πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται ἔ­ξω ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ, πού εἶ­ναι ἡ πη­γή τῆς ἑ­νό­τη­τας καί τῆς ἁ­γά­πης μέ­σα στόν κό­σμο. Αὐ­τό τό βλέ­που­με κα­θα­ρά στήν πε­ρί­πτω­ση τοῦ Ἀ­δάμ.

Ἐ­φό­σον ὁ Ἀ­δάμ ἔ­με­νε στήν κοι­νω­νί­α ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ, ἔ­βλε­πε τή γυ­ναί­κα του, τήν Εὔ­α, σάν ἕ­να κομ­μά­τι ἀ­πό τόν ἴ­διο τόν ἑ­αυ­τό του (Γέν. β’ 23-24). Ὅ­ταν ὅ­μως μέ τήν πρά­ξη τῆς πα­ρα­κο­ῆς ἔ­παυ­σε νά ταυ­τί­ζει τό θέ­λη­μά του μέ τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, ὅ­ταν δη­λα­δή ἔ­παυ­σε νά ἀ­γα­πᾶ τόν Θε­ό, τό­τε εἶ­δε τή γυ­ναί­κα του σάν κά­τι δι­α­φο­ρε­τι­κό, σάν ἕ­να ἄ­το­μο ξέ­νο. Γι’ αὐ­τό καί δέν ἦ­ταν ἕ­τοι­μος νά ἀ­να­λά­βει ὁ ἴ­διος τήν εὐ­θύ­νη τῆς πα­ρα­κο­ῆς (Γέν. γ’ 12).

Μέ τό ἱ­ε­ρό μυ­στή­ριο τοῦ γά­μου ὁ πι­στός ξα­να­το­πο­θε­τεῖ­ται στό δρό­μο, γιά νά ξα­να­βρεῖ τήν ἑ­νό­τη­τα στή μί­α καί ἑ­νια­ία ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση, νά ξα­να­γί­νει κοι­νω­νί­α προ­σώ­πων. Αὐ­τήν ἀ­κρι­βῶς τήν ἑ­νό­τη­τα κα­λοῦν­ται νά ζή­σουν οἱ χρι­στια­νοί σύ­ζυ­γοι μέ­σα στό γά­μο, ὅ­που γί­νον­ται πραγ­μα­τι­κά ἕ­να σῶ­μα. Γι’ αὐ­τή τήν ἑ­νό­τη­τα λέ­γει ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος:

«Ὡ­σάν ά­πό μί­α κε­φα­λή, συ­νέ­δε­σε τό σῶ­μα ὁ­λο­κλή­ρου τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους. Καί ἐ­πει­δή ἀ­κρι­βῶς ἀ­πό τήν ἀρ­χή ἐ­νό­μι­ζαν ὅ­τι εἶ­ναι δύ­ο, κύτ­τα­ξε πῶς συ­νε­νώ­νει πά­λι καί συ­σφίγ­γει αὐ­τούς εἰς ἕ­να διά τοῦ γά­μου. Ἐ­ξαι­τί­ας αὐ­τῆς τῆς σχέ­σης, λέ­γει, θά ἐγ­κα­τα­λεί­ψει ὁ ἄν­δρας τόν πα­τέ­ρα καί τήν μη­τέ­ρα του καί θά προ­ση­λω­θεῖ στή γυ­ναί­κα του, ὥ­στε οἱ δύ­ο νά γί­νουν μί­α σάρ­κα”» (Γέν. β’ 24).

«Εἶ­δες πό­σους δε­σμούς ἀ­γά­πης ἐ­πε­νό­η­σε ὁ Θε­ός; Ἀλ­λ’ αὐ­τά μέν τά ἐ­νέ­χυ­ρα κα­τέ­θε­σε στήν ὁ­μό­νοι­α ἀ­πό τή φύ­ση τοῦ ἀν­θρώ­που. Δι­ό­τι τό νά εἶ­ναι ἀ­πό τήν ἴ­δια οὐ­σί­α, σ’ αὐ­τό ὁ­δη­γεῖ^- ἐ­πει­δή κά­θε ζῶ­ο ἀ­γα­πᾶ τά ζῶ­α τοῦ εἴ­δους του^- καί τό νά ἔ­χει γί­νει ἡ γυ­ναί­κα ἀ­πό τόν ἄν­δρα καί τό νά γί­νων­ται πά­λι τά τέ­κνα καί ἀ­πό τούς δύ­ο. Δι’ αὐ­τό καί δη­μι­ουρ­γοῦν­ται πολ­λοί τρό­ποι διά σχέ­σεις με­τα­ξύ μας. Δη­λα­δή τόν μέν νά ἀ­γα­πᾶ­με ὡς πα­τέ­ρα, τόν δέ ὡς παπ­ποῦ· καί τήν μέν ὡς μη­τέ­ρα, τήν δέ ὡς τρο­φό^- καί τόν μέν ὡς υἱ­ό καί ἔγ­γο­νο καί δι­σέγ­γο­νο, τήν δέ ὡς κό­ρη καί ἐγ­γο­νή^- καί τόν μέν ὡς ἀ­δελ­φό, τόν δέ ὡς ἀ­νε­ψιό...».

Ἡ ἐν­το­λή τῆς ἀ­γά­πης εἶ­ναι «με­γά­λη καί βα­ρεῖ­α», λέ­γει σέ ἄλ­λο ση­μεῖ­ο ὁ Χρυ­σό­στο­μος καί ὑ­πο­γραμ­μί­ζει: «Διά τοῦ­το ἐ­πρό­λα­βεν ὁ Θε­ός καί ἔ­βα­λε μέ­σα σ’ ὅ­λη τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση μί­α ἀ­γα­πη­τι­κή δύ­να­μη, καί φυ­σι­κά οἱ γο­νεῖς ἀ­γα­ποῦν τά παι­διά τους καί οἱ συγ­γε­νεῖς ἀ­γα­ποῦν ἀ­να­με­τα­ξύ τους ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λο καί οἱ φί­λοι ἀ­γα­ποῦν τούς φί­λους τους, διά νά βο­η­θεῖ­ται ἡ λο­γι­κή φύ­ση τῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­πό τή φυ­σι­κή δύ­να­μη τῆς ἀ­γά­πης πού τῆς ἔ­δω­κε ὁ Θε­ός καί νά με­τα­χει­ρί­ζε­ται μέ δύ­να­μη τήν προ­αι­ρε­τι­κή ἀ­γά­πη. Δι­ό­τι τήν με­γά­λη καί τε­λει­ω­τι­κή ἐν­το­λή τῆς ἀ­γά­πης πού ἔ­δω­κε ὁ Θε­ός, δέν τήν ἀ­νέ­φε­ρε στή φυ­σι­κή ἀ­γά­πη, άλ­λά στήν προ­αι­ρε­τι­κή».

Ὁ γά­μος λοι­πόν βά­ζει τόν ἄν­θρω­πο στήν πο­ρεί­α πρός τήν πλη­ρό­τη­τα τῆς ἀ­γά­πης πού εἶ­ναι δια­ρκής. Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ πλέ­ον βα­σι­κός σκο­πός τοῦ γά­μου^- ἡ πλη­ρό­τη­τα τῆς ἀ­γά­πης, πού μπο­ρεῖ νά ὑ­πάρ­ξει ἀ­κό­μη καί στά ἄ­τε­κνα ζευ­γά­ρια (πρβλ. Σοφ. Σολ. δ’ 1-6. Σοφ. Σειρ. ι­στ’ 1-5).

Ὅ­μως ἡ ὕ­παρ­ξη τέ­κνων προ­σθέ­τει στό χρι­στι­α­νι­κό γά­μο ἕ­να νέ­ο στοι­χεῖ­ο, τήν πα­τρό­τη­τα καί τήν μη­τρό­τη­τα, πού ἀ­πο­τε­λεῖ ξε­χεί­λι­σμα τῆς ἀ­γά­πης τῶν δύ­ο προ­σώ­πων, γιά νά ἀγ­κα­λιά­σει καί νέ­ες ὑ­πάρ­ξεις, γιά τίς ὁ­ποῖ­ες οἱ δύ­ο σύ­ζυ­γοι εἶ­ναι ἕ­τοι­μοι νά προ­σφέ­ρουν τά πάν­τα. Μέ τόν τρό­πο αὐ­τό οἱ σύ­ζυ­γοι κα­τορ­θώ­νουν νά ὑ­περ­βοῦν τόν ἑ­αυ­τό τους καί νά δο­θοῦν ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κά στήν ἀ­γά­πη πρός τόν ἄλ­λο, νά προ­ε­τοι­μα­σθοῦν γιά τήν πλη­ρό­τη­τα ἐ­κεί­νης τῆς ἀ­γά­πης, πού κα­λοῦν­ται νά ζή­σουν αἰ­ώ­νια (Α’ Κορ. ι­γ’ 8-12. Ἐ­φεσ. ε’ 25-23).

Δέν ὑ­πάρ­χει λοι­πόν ἀμ­φι­βο­λί­α πώς ἡ δι­α­φο­ρο­ποί­η­ση τοῦ ἀν­θρώ­που (ἄν­δρας καί γυ­ναί­κα) καί ὁ γά­μος ἀ­πο­τε­λοῦν εὐ­ερ­γε­σί­α τοῦ Θε­οῦ πρός τόν ἄν­θρω­πο καί ἀ­πό­δει­ξη τῆς στορ­γι­κῆς Του φρον­τί­δας, ἡ ὁ­ποί­α με­τά τήν πτώ­ση τοῦ ἀν­θρώ­που συ­νι­στᾶ προ­ϋ­πό­θε­ση γιά τήν ἐλ­πί­δα τῆς σω­τη­ρί­ας πού ὑ­πο­σχέ­θη­κε ὁ Θε­ός. Για­τί ὁ Θε­ός ἀ­πό τήν πρώ­τη στιγ­μή τῆς πτώ­σης ὑ­πο­σχέ­θη­κε στόν ἄν­θρω­πο τήν ἀ­νόρ­θω­ση· δέν τόν ἄ­φη­σε νά πε­ρι­πλα­νᾶ­ται χω­ρίς ἐλ­πί­δα (Γέν. γ’ 15).

Πρό­κει­ται γιά τήν ἐν­σάρ­κω­ση τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος «ἐ­κέ­νω­σε» τόν ἑ­αυ­τό του, γιά νά γί­νει ἄν­θρω­πος καί δέν ἐ­δί­στα­σε νά προ­χω­ρή­σει μέ­χρι τήν ἔ­σχα­τη θυ­σί­α ἐ­πά­νω στόν σταυ­ρό γιά χά­ρη τοῦ ἀ­γα­πη­μέ­νου λα­οῦ Του (Φι­λιπ. β’ 7).

Πῶς θά ἦ­ταν δυ­να­τό νά ἐν­νο­ή­σει ὁ ἄν­θρω­πος τῆς πτώ­σης μιά τέ­τοι­α ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ; Εἶ­χε ἀ­νάγ­κη ἕ­να προ­μή­νυ­μα τῆς τέ­λειας αὐ­τῆς ἕ­νω­σης τῆς Θεί­ας φύ­σης μέ τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση. Αὐ­τή ἡ προ­τύ­πω­ση καί προ­ει­κό­νι­ση, τό μή­νυ­μα τῆς λύ­τρω­σης τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τήν ἐν­σάρ­κω­ση τοῦ Χρι­στοῦ, εἶ­ναι τό γε­γο­νός τοῦ γά­μου με­τα­ξύ ἀν­δρός καί γυ­ναι­κός (Ἐ­φεσ. ε’ 25-33).

Ἔ­τσι ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ ἀ­πο­τε­λεῖ τήν ἀ­φε­τη­ρί­α τοῦ γά­μου καί ταυ­τό­χρο­να τό τέ­λος καί τόν σκο­πό τοῦ γά­μου, πού εἶ­ναι ἡ βί­ω­ση τῆς κοι­νω­νί­ας τῆς ἀ­γά­πης.

γ) Ὁ χρι­στι­α­νι­κός γά­μος

Μέ ὅ­σα ἀ­να­φέ­ρα­με γί­νε­ται φα­νε­ρό πώς ὁ χρι­στι­α­νι­κός γά­μος ξε­περ­νά­ει τούς ἐν­δο­κο­σμι­κούς σκο­πούς καί βρί­σκει τή δι­καί­ω­σή του στό ὅ­λο σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ γιά τή σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που.

Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ὅ­τι ἡ ἁ­γί­α Γρα­φή, μι­λών­τας γιά τό γά­μο, ἀ­να­φέ­ρε­ται στό γά­μο τοῦ Χρι­στοῦ μέ τήν Ἐκ­κλη­σί­α καί ταυ­τό­χρο­να στό γά­μο ἀ­νά­με­σα στόν ἄν­δρα καί στή γυ­ναί­κα. Ἔ­τσι ὁ χρι­στι­α­νι­κός γά­μος εἶ­ναι μυ­στή­ριο «εἰς Χρι­στόν καί εἰς τήν Ἐκ­κλη­σί­αν», συ­σχε­τί­ζε­ται πάν­το­τε μέ τόν δε­σμό τοῦ Χρι­στοῦ μέ τήν Ἐκ­κλη­σί­α.

«Ὁ ἄν­δρας», λέ­γει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος «εἶ­ναι κε­φα­λή τῆς γυ­ναι­κός, ὅ­πως καί ὁ Χρι­στός εἶ­ναι κε­φα­λή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, καί αὐ­τός εἶ­ναι ὁ σω­τήρ τοῦ σώ­μα­τος... Οἱ ἄν­δρες ἀ­γα­πᾶ­τε τίς γυ­ναῖ­κες σας, ὅ­πως καί ὁ Χρι­στός ἀ­γά­πη­σε τήν Ἐκ­κλη­σί­α καί πα­ρέ­δω­κε τόν ἑ­αυ­τό Του δι’ αὐ­τήν, διά νά τήν ἁ­γιά­σει, ἀ­φοῦ τήν κα­θά­ρι­σε μέ τό λου­τρό τοῦ ὕ­δα­τος διά τοῦ λό­γου, διά νά πα­ρου­σιά­σει στόν ἑ­αυ­τό Του ἔν­δο­ξη τήν Ἐκ­κλη­σί­α, χω­ρίς νά ἔ­χει κη­λί­δα ἤ ρυ­τί­δα ἤ τί­πο­τε ἀ­πό αὐ­τά, ἀλ­λά νά εἶ­ναι ἁ­γί­α καί ἄ­μω­μος. Οἱ ἄν­δρες ὀ­φεί­λουν νά ἀ­γα­ποῦν τίς γυ­ναῖ­κες τους σάν τά δι­κά τους σώ­μα­τα... Τό μυ­στή­ριο τοῦ­το εἶ­ναι με­γά­λο^- ἐ­γώ δέ τό ἐ­ξη­γῶ ὅ­τι ἀ­να­φέ­ρε­ται στόν Χρι­στό καί στήν Ἐκ­κλη­σί­α» (Ἐ­φεσ. ε’ 22-32).

Ὁ δε­σμός τοῦ Χρι­στοῦ μέ τήν Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι τό πρό­τυ­πο τοῦ συ­ζυ­γι­κοῦ δε­σμοῦ. Ἔ­τσι ὁ χρι­στι­α­νι­κός γά­μος, «εἰς Χρι­στόν καί εἰς τήν Ἐκ­κλη­σί­αν», γί­νε­ται «μέ­γα μυ­στή­ριον». Σ’ αὐ­τό τό γά­μο ὁ ἄν­θρω­πος ξε­περ­νᾶ τόν ἑ­αυ­τό του, παύ­ει νά ζεῖ ἐ­γω­ῖ­στι­κά, μέ κέν­τρο τό ἐ­γώ του. Ὑ­περ­βαί­νει τή δι­αί­ρε­ση καί ξα­να­βρί­σκει τόν πραγ­μα­τι­κό του ἑ­αυ­τό στήν ἑ­νό­τη­τα καί στήν ἀ­γά­πη τοῦ γά­μου. Ὁ ἄν­δρας καί ἡ γυ­ναί­κα, πού στήν ἀρ­χή ἐ­νό­μι­ζαν πώς εἶ­ναι δύ­ο, γί­νον­ται καί πά­λι ἕ­νας.

 Αὐ­τή ἡ ἑ­νό­τη­τα θά ὁ­λο­κλη­ρω­θεῖ στή Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, ὅ­που δέν θά ὑ­πάρ­χει πλέ­ον «ἄρ­σεν καί θή­λυ», ἀλ­λά ὅ­λοι θά εἴ­μα­στε «εἷς ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ», ὅ­πως οἱ ἄγ­γε­λοι στόν οὐ­ρα­νό· αὐ­τήν τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα προ­γεύ­ε­ται ὁ πι­στός μέ­σα στό μυ­στή­ριο τῆς θεί­ας εὐ­χα­ρι­στί­ας, ὅ­που ὅ­λοι ἑ­νώ­νον­ται στό ἕ­να σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, στήν Ἐκ­κλη­σί­α (Γαλ. γ’ 28. Ματθ. κβ‘ 30. Μάρκ. ι­β’ 25. Λουκ. κ’ 35. Α’ Κορ. ι’ 16-17).

δ) Ἡ εὐ­λο­γί­α τοῦ γά­μου

Ὁ χρι­στι­α­νι­κός γά­μος εὐ­λο­γεῖ­ται ἀ­πό τόν ἴ­διο τόν Θε­ό. Αὐ­τό βε­βαι­ώ­νει ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός. Ἀ­να­φέ­ρε­ται στό γά­μο πού θέ­σπι­σε ὁ Θε­ός στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη (Γέν. β’ 24) καί ὑ­πο­γραμ­μί­ζει: «οὕς ὁ Θε­ός συ­νέ­ζευ­ξεν ἄν­θρω­πος μή χω­ρι­ζέ­τω» (Ματθ. ι­θ’ 6).

Ἤ­δη ἀ­πό τήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη γνω­ρί­ζου­με πώς ὁ ἄν­δρας ἑ­νώ­νε­ται μέ τήν γυ­ναί­κα στό δε­σμό τοῦ γά­μου ἀ­πό τόν ἴ­διο τόν Κύ­ριο· «πα­ρά δέ Κυ­ρί­ου ἁρ­μό­ζε­ται γυ­νή ἀν­δρί» (Πα­ροιμ. θ’ 14). Αὐ­τός ὁ εὐ­λο­γη­μέ­νος δε­σμός μέλ­λει νά ζή­σει· ἀν­τί­θε­τα αὐ­τό πού δέν εὐ­λο­γεῖ­ται ἀ­πό τόν Θε­ό πε­θαί­νει!

Ἡ ἀ­λή­θεια αὐ­τή ἐκ­φρά­ζε­ται μέ ἀ­νε­πα­νά­λη­πτο τρό­πο στό πα­ρά­δειγ­μα τοῦ Τω­βί­α, πού νυμ­φεύ­θη­κε τή Σάρ­ρα ἀ­πό τά Ἐκ­βά­τα­να τῆς Μη­δί­ας.

Ἡ Σάρ­ρα, κό­ρη τοῦ Ρα­γου­ήλ καί τῆς Ἔδ­νας, συγ­γε­νῶν τοῦ Τω­βίτ, δη­λα­δή τοῦ πα­τέ­ρα τοῦ Τω­βί­α, εἶ­χε παν­τρευ­τεῖ ἑ­πτά φο­ρές. Ὅ­μως πο­νη­ρός δαί­μο­νας ἐ­θα­νά­τω­σε δι­α­δο­χι­κά καί τούς ἑ­πτά συ­ζύ­γους κα­τά τήν πρώ­τη νύ­χτα τοῦ γά­μου, πρίν δη­λα­δή πραγ­μα­το­ποι­η­θεῖ ἡ συ­ζυ­γι­κή κοι­νω­νί­α. Τό βι­βλί­ο τοῦ Τω­βίτ πε­ρι­γρά­φει τό γά­μο τοῦ Τω­βί­α:

«Ὁ Ρα­γου­ήλ ἐ­κά­λε­σε τή θυ­γα­τέ­ρα του Σάρ­ρα, τήν κρά­τη­σε ἀ­πό τό χέ­ρι, τήν πα­ρέ­δω­σε σάν σύ­ζυ­γο στόν Τω­βί­α καί τοῦ εἶ­πε:

-         Ἰ­δού, λά­βε την σάν σύ­ζυ­γο σύμ­φω­να μέ τό νό­μο τοῦ Μω­ϋ­σῆ καί

πή­γαι­νε στόν πα­τέ­ρα σου^- καί τό­τε τούς εὐ­λό­γη­σε. Κα­τό­πιν κά­λε­σε τή γυ­ναί­κα του Ἔδ­να, πῆ­ρε χαρ­τί, ἔ­γρα­ψε τό συμ­βό­λαι­ο τοῦ γά­μου καί τό σφρά­γι­σε. Ἔ­πει­τα ἄρ­χι­σε τό φα­γη­τό. Ὁ Ρα­γου­ήλ κά­λε­σε τή γυ­ναί­κα του Ἔδ­να καί τῆς εἶ­πε:

-               Ἀ­δελ­φή, ἑ­τοί­μα­σε τό ἄλ­λο δω­μά­τιο καί ὁ­δή­γη­σέ την ἐ­κεῖ. Ἐ­κεί­νη ἔ­κα­νε ὅ­πως τῆς εἶ­πε καί τήν εἰ­σή­γα­γε ἐ­κεῖ καί αὐ­τή ἄρ­χι­σε νά κλαί­ει. 'Ἡ μη­τέ­ρα συγ­κι­νή­θη­κε μέ τά δά­κρυ­α τῆς κό­ρης της καί τῆς εἶ­πε:

-               Ἔ­χε θάρ­ρος, παι­δί μου, ὁ Κύ­ριος τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καί τῆς γῆς εἴ­θε νά σοῦ δώ­σει χα­ρά ἀν­τί αὐ­τῆς σου τῆς λύ­πης, θάρ­ρος κό­ρη μου!

Ὅ­ταν ἐ­τε­λεί­ω­σε τό φα­γη­τό, ὁ­δή­γη­σαν σ’ αὐ­τήν τόν Τω­βί­α. Ἐ­κεῖ­νος, ὅ­ταν εἰ­σῆλ­θε, θυ­μή­θη­κε τά λό­για τοῦ Ρα­γου­ήλ, πῆ­ρε τό θυ­μι­α­τή­ρι μέ τά κάρ­βου­να, ἔ­βα­λε πά­νω σ’ αὐ­τά τήν καρ­διά τοῦ ψα­ριοῦ καί τό συ­κώ­τι καί βγῆ­κε κα­πνός. Ὅ­ταν τό πο­νη­ρό δαι­μό­νιο ὀ­σφράν­θη­κε τήν ὀ­σμή, ἔ­φυ­γε στά ἀ­νώ­τα­τα μέ­ρη τῆς Αἰ­γύ­πτου καί ὁ ἄγ­γε­λος τό ἔ­δε­σε.

Ὅ­ταν οἱ δύ­ο ἐ­κλεί­σθη­καν στόν νυμ­φι­κό τους κοι­τῶ­να, ὁ Τω­βί­ας ἐ­ση­κώ­θη ἀ­πό τό κρε­βά­τι καί εἶ­πε:

-          Σή­κω ἐ­πά­νω, ἀ­δελ­φή μου, καί ἄς προ­σευ­χη­θοῦ­με νά μᾶς ἐ­λε­ή­σει ὁ Κύ­ριος. Καί ὁ Τω­βί­ας ἄρ­χι­σε νά λέ­ει:

-Δο­ξα­σμέ­νος εἶ­σαι Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός τῶν πα­τέ­ρων μας

καί εὐ­λο­γη­μέ­νο εἶ­ναι

τό ἅ­γιο καί ἔν­δο­ξο ὄ­νο­μά Σου

εἰς τούς αἰ­ῶ­νας.

Ἄς σέ δο­ξά­ζουν πάν­το­τε οἱ οὐ­ρα­νοί

καί ὅ­λα τά κτί­σμα­τά σου.

Σύ ἔ­πλα­σες τόν Ἀ­δάμ

καί τοῦ ἔ­δω­σες τήν Εὔ­αν γυ­ναί­κα του,

ὡς βο­η­θό καί στή­ριγ­μα.

Ἀ­πό αὐ­τούς ἐ­γεν­νή­θη τό γέ­νος τῶν ἀν­θρώ­πων.

Σύ εἶ­πες· δέν εἶ­ναι κα­λό νά εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος μό­νος·

ἄς κά­νω­με δι’ αὐ­τόν βο­η­θόν ὅ­μοι­ον πρός αὐ­τόν.

Καί τώ­ρα, Κύ­ρι­ε,

λαμ­βά­νω τήν ἀ­δελ­φή μου αὐ­τήν,

ὄ­χι ἐκ πορ­νι­κῶν δι­α­θέ­σε­ων,

ἀλ­λά βά­σει τῆς ἀ­λη­θεί­ας.

Δι­ά­τα­ξε, λοι­πόν, νά εὕ­ρω ἔ­λε­ος

καί νά γη­ρά­σω μα­ζί μέ αὐ­τήν.

Τό­τε ἐ­κεί­νη εἶ­πε μα­ζί μέ αὐ­τόν:

—      Ἀ­μήν. Καί ἔ­πε­σαν εἰς τό κρε­βά­τι νά κοι­μη­θοῦν τήν νύ­κτα ἐ­κεί­νην.

Ὁ Ρα­γου­ήλ ση­κώ­θη­κε καί βγῆ­κε ν’ ἀ­νοί­ξει ἕ­να τά­φο, μή­πως καί πε­θά­νει κι αὐ­τός ὁ γαμ­βρός του. Ἐ­πέ­στρε­ψε τό­τε στό σπί­τι του καί εἶ­πε στή γυ­ναί­κα του Ἔδ­να:

-          Στεῖ­λε μιά ἀ­πό τίς δοῦ­λες σου νά δεῖ ἄν ὁ Τω­βί­ας ζεῖ, δι­α­φο­ρε­τι­κά νά τόν θά­ψου­με χω­ρίς νά μά­θει κα­νείς τί­πο­τα. Ἡ δού­λη ἄ­νοι­ξε τήν πόρ­τα καί βρῆ­κε καί τούς δύ­ο νά κοι­μοῦν­ται. Βγῆ­κε καί τούς ἀ­νήγ­γει­λε πώς ζεῖ. Καί ἐ­δό­ξα­σε ὁ Ρα­γου­ήλ τόν Θε­ό λέ­γον­τας:

Δο­ξα­σμέ­νος νά εἶ­σαι Σύ, ὁ Θε­ός

μέ κά­θε δο­ξο­λο­γί­αν κα­θα­ρή καί ἁ­γί­αν.

Ἄς σέ δο­ξο­λο­γοῦν οἱ ἅ­γιοί Σου

καί ὅ­λα τά δη­μι­ουρ­γή­μα­τά Σου

καί ὅ­λοι οἱ ἄγ­γε­λοί Σου

καί οἱ ἐ­κλε­κτοί Σου,

ἄς σέ εὐ­λο­γοῦν εἰς ὅ­λους τούς αἰ­ῶ­νες.

Εὐ­λο­γη­μέ­νος εἶ­σαι, δι­ό­τι ἔ­δω­σες χα­ρά

καί δέν μοῦ συ­νέ­βη αὐ­τό πού ἐ­φο­βό­μουν,

ἀλ­λά ἔ­κα­μες εἰς ἡ­μᾶς

σύμ­φω­να μέ τό μέ­γα Σου ἔ­λε­ος.

Δο­ξα­σμέ­νος νά εἶ­σαι,

δι­ό­τι ἔ­στει­λες τό ἔ­λε­ός Σου εἰς δύ­ο μο­νο­γε­νεῖς.

Κά­με, Δέ­σπο­τα, εἰς αὐ­τούς σύμ­φω­να μέ τό ἔ­λε­ός Σου,

ὁ­λο­κλή­ρω­σε τήν ζω­ήν των

μέ ὑ­γεί­αν καί εὐ­φρο­σύ­νη καί ἔ­λε­ος.

Τό­τε δι­έ­τα­ξε ὁ Ρα­γου­ήλ τούς δού­λους του νά κα­λύ­ψουν πά­λι τόν τά­φο καί ἑ­ώρ­τα­σε τόν γά­μο των δε­κα­τέσ­σε­ρες ἡ­μέ­ρες» (Τω­βίτ 7, 12-8, 19).

Ἡ Σάρ­ρα παν­τρεύ­τη­κε ἑ­πτά φο­ρές. Ὅ­μως οἱ ἑ­πτά πρῶ­τοι σύ­ζυ­γοι δέν εἶ­χαν προ­φα­νῶς το­πο­θε­τή­σει τό συ­ζυ­γι­κό τους δε­σμό μέ­σα στόν πνευ­μα­τι­κό χῶ­ρο τοῦ ἐ­λέ­ους καί τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ, πού με­τα­μορ­φώ­νει καί ζω­ο­ποι­εῖ τά πάν­τα στή ζω­ή τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἔ­τσι ὁ συ­ζυ­γι­κός δε­σμός, πού δέν εἶ­χε εὐ­λο­γη­θεῖ ἀ­πό τόν Θε­ό, ὁ­δη­γή­θη­κε στόν θά­να­το καί ἐ­κεῖ­νοι στόν τά­φο. Ἦ­ταν κά­τω ἀ­πό τό κρά­τος τοῦ πο­νη­ροῦ δαί­μο­να, πού ἔ­σπερ­νε τό θά­να­το ἀ­πό τήν πρώ­τη ἀ­κό­μη νύ­χτα τῆς συ­ζυ­γι­κῆς ζω­ῆς, χω­ρίς νά πραγ­μα­το­ποι­η­θεῖ ἡ κοι­νω­νί­α ἀ­νά­με­σα στούς συ­ζύ­γους ἔ­στω καί στό κα­θα­ρό σαρ­κι­κό ἐ­πί­πε­δο.

Ὁ γά­μος ὅ­μως τοῦ Τω­βί­α το­πο­θε­τή­θη­κε ἀ­πό τήν ἀρ­χή σέ δι­α­φο­ρε­τι­κό πνευ­μα­τι­κό χῶ­ρο. Οἱ γο­νεῖς τῆς Σάρ­ρας καί ὁ ἴ­διος ὁ νε­α­ρός σύ­ζυ­γος ἐ­ξάρ­τη­σαν τήν ἐκ­πλή­ρω­ση τοῦ σκο­ποῦ τοῦ γά­μου ἀ­πό τό ἔ­λε­ος καί τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Ὁ Τω­βί­ας βλέ­πει ὡς βα­σι­κό σκο­πό τοῦ γά­μου του μέ τή Σάρ­ρα τήν κοι­νω­νί­α ἀ­γά­πης («ἐ­πί­τα­ξον ἐ­λε­ῆ­σαι με καί αὐ­τῇ συγ­κα­τα­γη­ρᾶ­σαι») καί τήν δό­ξα τοῦ Θε­οῦ. Καί ἡ νε­α­ρή σύ­ζυ­γος συ­νυ­πο­γρά­φει τή βα­θιά αὐ­τή ἐ­πι­θυ­μί­α τοῦ συ­ζύ­γου της μέ τό δι­κό της «Ἀ­μήν». Γι’ αὐ­τό τό λό­γο τό πο­νη­ρό πνεῦ­μα δέν ἔ­χει πιά θέ­ση μέ­σα στή νε­α­ρή ἐ­κεί­νη κό­ρη.

Γε­μά­­τος εὐ­γνω­μο­σύ­νη ὁ Ρα­γου­ήλ δο­ξο­λο­γεῖ τόν Θε­ό, ἐμ­πι­στεύ­ε­ται τό νε­α­ρό ζευ­γά­ρι στήν ἀ­γά­πη Του καί τόν πα­ρα­κα­λεῖ νά ὁ­λο­κλη­ρώ­σει τή ζω­ή τους μέ ὑ­γεί­α καί εὐ­φρο­σύ­νη καί ἔ­λε­ος· δί­νει ἐν­το­λή νά κα­λύ­ψουν τόν ἀ­νοι­κτό τά­φο καί γι­ορ­τά­ζει τό γε­γο­νός ἐ­πί δύ­ο ἑ­βδο­μά­δες.

«Πα­ρά Κυ­ρί­ου ἁρ­μό­ζε­ται γυ­νή ἀν­δρί»· καί αὐ­τός εἶ­ναι πλέ­ον γά­μος «ἐν Κυ­ρί­ῳ» καί ἴ­χι σύμ­φω­να μέ τήν ἐ­πι­θυ­μί­α! (Α’ Κορ. ζ’ 39).

ε) Ἡ ἱ­ε­ρουρ­γί­α τοῦ ἱ­ε­ροῦ μυ­στη­ρί­ου

Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος κά­νει λό­γο γιά γά­μον «ἐν Κυ­ρί­ῳ» (Α’ Κορ. ζ’ 39) καί ἐν­νο­εῖ μ’ αὐ­τό τήν πρόσ­λη­ψη τοῦ δε­σμοῦ αὐ­τοῦ «εἰς Χρι­στόν καί εἰς τήν Ἐκ­κλη­σί­αν» ( Ἐ­φεσ. ε’ 33). Ἡ θέ­ση αὐ­τή μᾶς βο­η­θεῖ νά κα­τα­νο­ή­σου­με για­τί στήν ἀρ­χαί­α Ἐκ­κλη­σί­α ἡ ἱ­ε­ρουρ­γί­α τοῦ γά­μου συ­νε­δέ­ε­το μέ τήν τέ­λε­ση τῆς θεί­ας εὐ­χα­ρι­στί­ας. Τό ἴ­διο γε­γο­νός προ­ει­κο­νί­ζε­ται μέ τή συμ­με­το­χή τοῦ Χρι­στοῦ στό γά­μο τῆς Κα­νᾶ.

Ὁ Χρι­στός προ­σῆλ­θε στήν Κα­νᾶ καί συμ­βό­λι­σε αὐ­τή τή σχέ­ση μ’ ἕ­να θαῦ­μα^- μέ τή με­τα­βο­λή τοῦ νε­ροῦ σέ κρα­σί. Ἔ­τσι ὁ Χρι­στός δέν πα­ρα­δέ­χθη­κε ἁ­πλῶς ὁ­λό­κλη­ρη τή χα­ρά τοῦ γά­μου, δέν εὐ­λό­γη­σε μό­νο ὁ­λό­κλη­ρη τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τοῦ γά­μου, ἀλ­λά ἀ­πό ἐ­κεί­νη τή στιγ­μή ἐ­συμ­βό­λι­σε τή θεί­α εὐ­χα­ρι­στί­α, τή με­τα­βο­λή τοῦ οἴ­νου σέ αἷ­μα Του καί τοῦ ἄρ­του σέ σῶ­μα Του, τήν πρόσ­λη­ψη καί τή με­τα­μόρ­φω­ση τοῦ συ­ζυ­γι­κοῦ δε­σμοῦ μέ­σα στό ἴ­διο τό Σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πού εἶ­ναι δι­κό Του Σῶ­μα.

Ἡ δι­δα­χή αὐ­τή εἶ­ναι πα­τε­ρι­κή. Ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος λέ­γει πώς «ὅ­ταν ὁ σύ­ζυ­γος καί ἡ σύ­ζυ­γος ἑ­νοῦν­ται διά τοῦ γά­μου, δέν φαί­νον­ται πλέ­ον σάν κά­τι γή­ι­νο, ἀλ­λά σάν εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ αὐ­τοῦ τοῦ ἴ­διου». Σέ ἄλ­λο ση­μεῖ­ο, ὁ ἴ­διος πα­τέ­ρας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, χα­ρα­κτη­ρί­ζει τό χρι­στι­α­νι­κό γά­μο ὡς «μι­κρή Ἐκ­κλη­σί­α».

Ὅ­ταν ὁ γά­μος ἱ­ε­ρουρ­γεῖ­ται, ὁ Χρι­στός εἶ­ναι πα­ρόν καί ἁ­γιά­ζει αὐ­τόν τόν δε­σμό πού πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται στό ὄ­νο­μά Του (Ματθ. ι­η’ 20). Γι’ αὐ­τό καί ἕ­νας σύγ­χρο­νος θε­ο­λό­γος δι­α­κη­ρύτ­τει πώς στό χρι­στι­α­νι­κό γά­μο «παν­τρεύ­ον­ται» τρεῖς, οἱ σύ­ζυ­γοι με­τα­ξύ των καί μέ τόν Χρι­στό.

Ἡ ἱ­ε­ρουρ­γί­α τοῦ γά­μου δέν εἶ­ναι με­τα­γε­νέ­στε­ρη πα­ρά­δο­ση ἀλ­λά ἀ­νά­γε­ται στήν ἀ­πο­στο­λι­κή ἐ­πο­χή. Ἤ­δη ὁ ἅ­γιος Ἰ­γνά­τιος ὁ Ἀν­τι­ό­χειας († 110) προ­τρέ­πει τούς ἄν­δρες καί τίς γυ­ναῖ­κες «με­τά γνώ­μης τοῦ ἐ­πι­σκό­που τήν ἕ­νω­σιν ποι­εῖ­σθαι, ἵ­να ὁ γά­μος ᾖ κα­τά Κύ­ριον, καί μή κα­τ’ ἐ­πι­θυ­μί­αν. Πάν­τα εἰς τι­μήν Θε­οῦ γι­νέ­σθω».

Ἡ ἱ­ε­ρή ἀ­κο­λου­θί­α τοῦ γά­μου εἶ­ναι γε­μά­τη συμ­βο­λι­σμούς. Ὑ­πο­γραμ­μί­ζε­ται ὁ σκο­πός τοῦ γά­μου, ἡ ὑ­πέρ­βα­ση δη­λα­δη τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας καί ἡ πλη­ρό­τη­τα τῆς ἀ­γά­πης, πού ἀρ­χί­ζει μέ τή συ­ζυ­γι­κή ἀ­γά­πη καί ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται στή Βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν.

Ἡ ἀν­ταλ­λα­γή τῶν δα­κτυ­λί­ων ση­μαί­νει τήν ἀ­μοι­βαι­ό­τη­τα και τήν ἀλ­λη­λε­ξάρ­τη­ση, τό κοι­νό πο­τή­ριο ση­μαί­νει τήν πλή­ρη κοι­νω­νί­α ζω­ῆς, πού ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται μέ τή συμ­με­το­χή στή θεί­α εὐ­χα­ρι­στί­α, μέ τήν κοι­νω­νί­α «τῶν ψυ­χῶν καί τῶν σω­μά­των», κά­τω ἀ­πό τήν προ­στα­τευ­τι­κή ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ.

Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας χρη­σι­μο­ποι­εῖ κα­τά τήν τέ­λε­ση τοῦ γά­μου καί στέ­φα­να. Γνω­ρί­ζου­με πώς τά στέ­φα­να ἀ­νή­κουν στούς μάρ­τυ­ρες καί στούς ἁ­γί­ους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Γι’ αὐ­τό καί στίς εἰ­κό­νες τῶν ἁ­γί­ων ζω­γρα­φί­ζε­ται φω­το­στέ­φα­νο. Ὅ­μως ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας στε­φα­νώ­νει καί τούς νε­ονύμ­φους κα­τά τήν ἱ­ε­ρή ἀ­κο­λου­θί­α τοῦ γά­μου. Ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος αἰ­τι­ο­λο­γεῖ: «Ἐ­πει­δή ἀ­ήτ­τη­τοι γε­νό­με­νοι, οὕ­τω προ­σέρ­χον­ται τῇ εὐ­χῇ, ὅ­τι μή κα­τη­γω­νί­σθη­σαν ὑ­πό τῆς ἡ­δο­νῆς».

Ὅ­πως δη­λα­δή ἕ­νας μάρ­τυ­ρας τῆς πί­στης, πού ἀ­γω­νί­σθη­κε μέ­χρι τέ­λους τῆς ζω­ῆς του νι­κη­φό­ρα, στε­φα­νώ­νε­ται, ἔ­τσι καί οἱ νε­ό­νυμ­φοι, πού εἰ­σέρ­χον­ται στόν ἱ­ε­ρό δε­σμό τοῦ γά­μου μέ ἁ­γνό­τη­τα καί κα­θα­ρό­τη­τα, λαμ­βά­νουν στε­φά­νους. Μπαί­νουν σέ ἕ­να νέ­ο στά­διο ἀ­γώ­νων, στήν πνευ­μα­τι­κή πα­λαί­στρα τῶν μαρ­τύ­ρων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Γι’ αὐ­τό καί ὅ­ταν βα­δί­ζουν σέ σχῆ­μα κύ­κλου γύ­ρω ἀ­πό τό τρα­πε­ζί­διο, πι­α­σμέ­νοι ἀ­πό τό χέ­ρι, συ­νο­δευ­ό­με­νοι ἀ­πό τόν ι­ε­ρέ­α πού κρα­τά­ει τό εὐ­αγ­γέ­λιο, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ἐ­πι­κα­λεῖ­ται τούς ἁ­γί­ους μάρ­τυ­ρες:

 «Ἅ­γιοι μάρ­τυ­ρες, οἱ κα­λῶς ἀ­θλή­σαν­τες καί στε­φα­νω­θέν­τες...»· «δό­ξα Σοι Χρι­στέ ὁ Θε­ός... μαρ­τύ­ρων ἀ­γαλ­λί­α­μα...».

Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α στε­φα­νώ­νει τούς νε­ο­νύμ­φους καί προ­χω­ρεῖ σέ πρά­ξη πε­ρισ­σό­τε­ρο συγ­κι­νη­τι­κή: Εὔ­χε­ται νά «ἀ­να­λά­βει» ὁ Θε­ός «τούς στε­φά­νους αὐ­τῶν» στή Βα­σι­λεί­α Του «ἀ­σπί­λους καί ἀ­μώ­μους καί ἀ­νε­πι­βου­λεύ­τους δι­α­τη­ρῶν αὐ­τούς εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων» καί νά στε­φα­νώ­σει αὐ­τούς «μέ δό­ξα καί τι­μή».

Μί­α ἄλ­λη συγ­κι­νη­τι­κή εὐ­χή τοῦ γά­μου εἶ­ναι:

«Ὁ Θε­ός, ὁ Θε­ός ἡ­μῶν, ὁ πα­ρα­γε­νό­με­νος ἐν Κα­νᾷ τῆς Γα­λι­λαί­ας, καί τόν ἐ­κεῖ­σε γά­μον εὐ­λο­γή­σας, εὐ­λό­γη­σον καί τούς δού­λους σου τού­τους, τούς τῇ σῇ προ­νοί­ᾳ πρός γά­μου κοι­νω­νί­αν συ­να­φθέν­τας. Εὐ­λό­γη­σον αὐ­τῶν εἰ­σό­δους καί ἐ­ξό­δους· πλή­θυ­νον ἐν ἀ­γα­θοῖς τήν ζω­ήν αὐ­τα­ῶν· ἀ­νά­λα­βε τούς στε­φά­νους αὐ­τῶν ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ σου, ἀ­σπί­λους καί ἀ­μώ­μους καί ἀ­νε­πι­βου­λεύ­τους δι­α­τη­ρῶν εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων».

Ὁ Χρι­στι­α­νι­κός γά­μος δέν ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­δι­ω­τι­κή ὑ­πό­θε­ση τῶν συ­ζύ­γων, για­τί ὁ χρι­στι­α­νι­κός γά­μος δέν ἀλ­λά­ζει ἁ­πλῶς τή θέ­ση τῶν συ­ζύ­γων μέ­σα στήν κοι­νω­νί­α, ἀλ­λά δη­μι­ουρ­γεῖ νέ­α κα­τά­στα­ση μέ­σα στό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Γιά τήν το­πι­κή Ἐκ­κλη­σί­α στήν ὁ­ποί­α ἀ­νή­κουν οἱ σύ­ζυ­γοι, αὐ­τοί δέν εἶ­ναι πλέ­ον δύ­ο με­μο­νω­μέ­να ἄ­το­μα· κα­λοῦν­ται νά ζή­σουν τήν πλη­ρό­τη­τα τῆς συ­ζυ­γι­κῆς ἀ­γά­πης «ἐν Κυ­ρί­ῳ» καί ὀ­φεί­λουν νά ἐκ­φρά­σουν τόν δε­σμό αὐ­τό καί μέ τήν ζω­ή των μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Γι’ αὐ­τό τό λό­γο ὁ γά­μος ἀ­πο­τε­λεῖ γε­γο­νός τῆς ζω­ῆς τῆς ἐ­νο­ρί­ας καί ὀ­φεί­λει νά τε­λεῖ­ται στήν ἴ­δια τήν ἐ­νο­ρί­α καί ὄ­χι μα­κριά ἀ­πό αὐ­τή.

Ἀ­πό ὅ­σα ἀ­να­φέ­ρα­με ἐ­ξά­γε­ται πώς ὁ γά­μος εἶ­ναι ἱ­ε­ρό μυ­στή­ριο καί δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ^- εἶ­ναι ἕ­να χά­ρι­σμα πού ὁ Θε­ός δί­δει στόν ἄν­θρω­πο (πρβλ. Α’ Κορ. ζ’ 7).

στ) Τό δι­α­ζύ­γιο

Ὅ­σα ἐ­λέ­χθη­σαν γιά τό σκο­πό τοῦ γά­μου φα­νε­ρώ­νουν πώς τό δι­α­ζύ­γιο καί κά­θε χω­ρι­σμός, ἔ­ξω ἀ­πό τόν θά­να­το, εἶ­ναι δι­χο­τό­μη­ση καί ἀ­κρω­τη­ρια­σμός τοῦ ἑ­νός σώ­μα­τος, τῆς «μιᾶς σάρ­κας» τῶν δύ­ο συ­ζύ­γων.

Ἄν ὁ ἄν­δρας εἶ­ναι «κε­φα­λή τῆς γυ­ναι­κός» (Ἐ­φεσ. ε’ 23), τό­τε ὀ­φεί­λει νά «θε­ρα­πεύ­ει τό σῶ­μα», λέ­γει ὁ Χρυ­σό­στο­μος, «κα­θ’ ὅ­σον εἰς τό σῶ­μα μας, καί ἄν ἀ­κό­μη ἔ­χει ἀ­να­ρίθ­μη­τα τραύ­μα­τα, δέν ἀ­πο­κό­πτο­με τήν κε­φα­λή. Μή ἀ­πορ­ρί­ψεις λοι­πόν οὔ­τε τή γυ­ναί­κα σου, δι­ό­τι ἐ­πέ­χει θέ­ση σώ­μα­τός μας ἡ γυ­ναί­κα. Δι’ αὐ­τό καί ὁ μα­κά­ριος Παῦ­λος ἔ­λε­γε^- “οἱ ἄν­δρες ἔ­τσι πρέ­πει νά ἀ­γα­ποῦν τάς γυ­ναί­κας των, ὅ­πως τά σώ­μα­τά των”» (Ἐ­φεσ. ε’ 28). Σέ ἄλ­λο ση­μεῖ­ο, ὁ ἴ­διος πα­τέ­ρας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀ­να­φε­ρό­με­νος στή «μί­α σάρ­κα» τῶν συ­ζύ­γων προ­σθέ­τει:

«Ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς λοι­πόν εἶ­ναι βδε­λυ­ρό πράγ­μα νά κό­πτει κα­νείς τή σάρ­κα, ἔ­τσι εἶ­ναι πα­ρά­νο­μο καί τό νά χω­ρί­σει κα­νείς τή γυ­ναί­κα του». Τό δι­α­ζύ­γιο, λέ­γει, εἶ­ναι ἀν­τί­θε­το καί πρός τή φύ­ση καί πρός τό νό­μο τοῦ Θε­οῦ. «Εἶ­ναι ἀν­τί­θε­το πρός τή φύ­ση δι­ό­τι ἀ­πο­κό­πτε­ται μί­α σάρ­κα, ἀν­τί­θε­το δέ πρός τόν νό­μο, δι­ό­τι ὁ Θε­ός τούς συ­νέ­νω­σε καί πρό­στα­ξε νά μή χω­ρί­ζουν».

Τό δι­α­ζύ­γιο εἶ­ναι δυ­να­τό μό­νο σέ πε­ρί­πτω­ση μοι­χεί­ας^· «ὅ­ποι­ος χω­ρί­σει τή σύ­ζυ­γό του χω­ρίς νά ὑ­πάρ­χει πορ­νεί­α, αὐ­τός τήν ἀ­ναγ­κά­ζει νά δι­α­πρά­ξει μοι­χεί­α καί ὅ­ποι­ος νυμ­φευ­θεῖ μί­α χω­ρι­σμέ­νη δι­α­πράτ­τει μοι­χεί­α»^· «πόρ­νους καί μοι­χούς θά κρί­νει ὁ Θε­ός» (Ματθ. ε’ 32, ι­θ’ 9. Λουκ. ι­στ’ 18. Ἑ­βρ. ι­γ’ 4).

Οἱ πι­στοί χρι­στια­νοί δέν παίρ­νουν δι­α­ζύ­γιο γιά ἄλ­λο λό­γο. Ἐ­άν ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­νέ­χε­ται τό δι­α­ζύ­γιο, ὅ­πως καί τό δεύ­τε­ρο γά­μο, τοῦ­το κά­μνει γιά νά ἀ­πο­φευ­χθοῦν με­γα­λύ­τε­ρα κα­κά. Δέν τό δι­δά­σκει, οὔ­τε τό προ­τρέ­πει!

Κλεί­νον­τας πα­ρα­τη­ροῦ­με πώς ύ­πάρ­χουν δύ­ο εἰ­δῶν γά­μοι· ὁ γά­μος «κα­τά Κύ­ριον» καί ὁ γά­μος «κα­τ’ ἐ­πι­θυ­μί­αν» (Ἅγ. Ἰ­γνά­τιος). Ὁ πρῶ­τος ἀ­πο­τε­λεῖ ἱ­ε­ρό μυ­στή­ριο, ὁ δεύ­τε­ρος συ­νι­στᾶ φυ­σι­κή ἕ­νω­ση δύ­ο ἀν­θρώ­πων δι­α­φο­ρε­τι­κοῦ φύ­λου.

Ὁ Χρι­στι­α­νι­κός γά­μος εὐ­λο­γεῖ­ται ἀ­πό τόν Θε­ό καί  προσ­λαμ­βά­νε­ται στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Τό πρῶ­το του νό­η­μα καί ὁ τε­λι­κός σκο­πός του εἶ­ναι ἡ πλη­ρό­τη­τα τῆς ἀ­γά­πης τῶν συ­ζύ­γων, ἡ ὁ­ποί­α δέν στα­μα­τᾶ μέ τόν θά­να­το ἀλ­λά εἰ­σέρ­χε­ται στήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα. Ἀν­τί­θε­τα ὁ γά­μος ἐ­κτός τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­να­φέ­ρε­ται στό νό­μο τῆς φύ­σης καί μά­λι­στα στήν κα­τά­στα­ση τῆς πτώ­σης καί τῆς φθο­ρᾶς. Ἀ­κό­μη καί ἄν ἐ­ξυ­πη­ρε­τεῖ πρα­κτι­κούς ἤ κοι­νω­νι­κούς σκο­πούς, ὅ­πως εἶ­ναι τό δη­μο­γρα­φι­κό πρό­βλη­μα, δέν κα­τορ­θώ­νει νά ξε­πε­ρά­σει τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τοῦ θα­νά­του^- δέν μπο­ρεῖ νά ἀ­πο­τε­λέ­σει ἱ­ε­ρό μυ­στή­ριο.

«Ἅ δέ κα­τά σάρ­κα πράσ­σε­τε, ταῦ­τα πνευ­μα­τι­κά εἰ­σιν^- ἐν γάρ Χρι­στῷ πάν­τα πράσ­σε­τε», λέ­γει ὁ ἅ­γιος Ἰ­γνά­τιος καί χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὁ­λό­κλη­ρη τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τοῦ συ­ζυ­γι­κοῦ δε­σμοῦ, πού ἔ­χει προσ­λη­φθεῖ στήν Ἐκ­κλη­σί­α σάν πνευ­μα­τι­κή, ἀ­κό­μη καί τή σαρ­κι­κή ἕ­νω­ση.

Αὐ­τό τό βα­θύ­τε­ρο νό­η­μα τοῦ γά­μου, πού ξε­περ­νά­ει τήν ἐν­δο­κο­σμι­κό­τη­τα καί ὑ­πη­ρε­τεῖ τό σχέ­διο τῆς σω­τη­ρί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που, μᾶς βο­η­θεῖ νά κα­τα­νο­ή­σου­με για­τί ἕ­νας συ­νει­δη­τός χρι­στια­νός ἀ­πορ­ρί­πτει ἀ­πό τή ζω­ή του τό δι­α­ζύ­γιο. Εἶ­ναι δι­χο­τό­μη­ση καί ἀ­κρω­τη­ρια­σμός τῆς «μιᾶς σάρ­κας» καί ἀ­κύ­ρω­ση τοῦ νο­ή­μα­τος τοῦ γά­μου.