Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

Στό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὑ­πάρ­χουν δι­ά­φο­ρα χα­ρί­σμα­τα καί δι­α­κο­νί­ες, πού ἔ­χουν ὡς ἀ­πο­στο­λή τήν οἰ­κο­δο­μή τοῦ σώ­μα­τος. Ὑ­πάρ­χουν βέ­βαι­α οἱ ποι­μέ­νες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μέ εἰ­δι­κή εὐ­θύ­νη μέ­σα σ’ αὐ­τήν. Ποι­ά εἶ­ναι ὅ­μως ἡ θέ­ση τῶν λα­ϊ­κῶν; Με­τέ­χουν κι αὐ­τοί κα­τά ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε ὑ­πεύ­θυ­νο τρό­πο στή ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἤ εἶ­ναι πα­θη­τι­κά μέ­λη της; Αὐ­τό ἐρ­χό­μα­στε νά ἐ­ξε­τά­σου­με σ’ αὐ­τό τό κε­φά­λαι­ο.

α) Βα­σί­λει­ον ἱ­ε­ρά­τευ­μα

Κα­τά τήν πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας κά­θε χρι­στια­νός ἀ­νή­κει σέ ἕ­να νέ­ο ἔ­θνος, πού εἶ­ναι ἱ­ε­ρα­τι­κό καί βα­σι­λι­κό ἔ­θνος· αὐ­τό τό «νέ­ο ἔ­θνος» συ­νι­στᾶ τήν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἤ­δη ἀ­πό τήν ἐ­πο­χή τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης προ­ει­κο­νί­ζε­ται αὐ­τό τό ἱ­ε­ρα­τι­κό καί βα­σι­λι­κό ἔ­θνος. Ὁ Θε­ός προ­βαί­νει στήν ἐ­κλο­γή τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ γιά νά εἶ­ναι «λα­ός ἐ­κλε­κτός.­.. βα­σί­λει­ον ἱ­ε­ρά­τευ­μα καί ἔ­θνος ἅ­γιον» (Ἔ­ξοδ. ιθ΄ 5-6). «Θά ὀ­νο­μα­σθεῖ­τε», λέ­γει ὁ Θε­ός στόν λα­ό Του μέ τό στό­μα τοῦ προ­φή­τη Ἠ­σα­ΐ­α, «ἱ­ε­ρεῖς τοῦ Κυ­ρί­ου, λει­τουρ­γοί τοῦ Θε­οῦ» (Ἠσ. ξα' 6).

Οἱ λό­γοι τῶν προ­φη­τῶν βρί­σκουν τήν τε­λι­κή τους ἐκ­πλή­ρω­ση στόν νέ­ο λα­ό τοῦ Θε­οῦ, στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Ὁ ἴ­διος προ­φή­της σέ μεσ­σι­α­νι­κή προ­α­ναγ­γε­λί­α ὑ­πο­γραμ­μί­ζει:

«Εἴ­πα­τε στή θυ­γα­τέ­ρα μου Σι­ών:

Ἰ­δού ὁ Σω­τή­ρας σου ἔ­φθα­σε, ἔ­χον­τας τόν μι­σθό καί τό ἔρ­γο του.

Καί θά ὀ­νο­μά­σει τόν λα­ό αὐ­τό ἅ­γιο, λυ­τρω­μέ­νο ἀ­πό τόν Κύ­ριο.

Σύ δέ θά ὀ­νο­μα­σθεῖς πά­λι πε­ρι­ζή­τη­τη, καί ὄ­χι ἐγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­νη»

(Ἠσ. ξβ' 11-13. Πρβλ. Γαλ. δ' 21-31. Ρωμ. θ' 6-8).

Ἡ ἔν­νοι­α τοῦ «βα­σι­λεί­ου ἱ­ε­ρα­τεύ­μα­τος» ὑ­πάρ­χει στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη καί προ­ει­κο­νί­ζει τήν γε­νι­κή ἱ­ε­ρω­σύ­νη τοῦ νέ­ου λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ. «Καί σεῖς», ἀ­να­φέ­ρει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, «σάν ζων­τα­νοί λί­θοι, οἰ­κο­δο­μεῖ­σθε σέ οἶ­κο πνευ­μα­τι­κό, ἱ­ε­ρα­τεῖ­ο ἅ­γιο, γιά νά προ­σφέ­ρε­τε θυ­σί­ες πνευ­μα­τι­κές, εὐ­πρόσ­δε­κτες στόν Θε­ό διά τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ» (Α' Πε­τρ. β' 5).

Ἐ­δῶ ὁ ἀ­πό­στο­λος δέν ἀ­να­φέ­ρε­ται σέ κά­ποι­α εἰ­δι­κή τά­ξη μέ­σα στόν λα­ό τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λά σέ ὅ­λους τούς πι­στούς, πού συγ­κρο­τοῦν τήν Ἐκ­κλη­σί­α, μέ ἀ­κρο­γω­νια­ῖο λί­θο καί κε­φα­λή τόν Ἴ­διο τόν Χρι­στό, τόν πρω­το­τό­κο ἀ­δελ­φό μας (Ἐ­φεσ. α' 22, ε' 23. Κολ. α' 18). Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ὁ «ἄρ­χων τῶν βα­σι­λέ­ων τῆς γῆς», πού μᾶς ἔ­κα­με «ἕ­να βα­σί­λει­ο, ἱ­ε­ρεῖς γιά τόν Θε­ό καί Πα­τέ­ρα Του» (Ἀ­ποκ. α' 5-6), γιά νά βα­σι­λεύ­σου­με ἐ­πί τῆς γῆς (Ἀ­ποκ. ε' 10).

Κά­θε μέ­λος λοι­πόν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι πο­λύ­τι­μο καί ἔ­χει με­γά­λη εὐ­θύ­νη μέ­σα στό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας· ἀ­νή­κει σέ γέ­νος βα­σι­λι­κό καί ἱ­ε­ρα­τι­κό.

β) Ἱ­ε­ρέ­ας τοῦ σώ­μα­τός του

Ὁ Ἱ­ε­ρέ­ας προ­σφέ­ρει πάν­το­τε θυ­σί­α στόν Θε­ό× αὐ­τό εἶ­ναι τό βα­σι­κό του λει­τούρ­γη­μα. Καί ὁ κά­θε χρι­στια­νός, πού ἀ­νή­κει στό νέ­ο ἱ­ε­ρα­τι­κό γέ­νος, προ­σφέ­ρει θυ­σί­α τό σῶ­μα του καί ὁ­λό­κλη­ρο τόν ἑ­αυ­τό του στόν Θε­ό. Σ’ αὐ­τόν προ­σφέ­ρει ὅ­λα τά ἔρ­γα του καί μα­ζί μ’ αὐ­τά καί ὁ­λό­κλη­ρη τή δη­μι­ουρ­γί­α, στήν ὁ­ποί­α το­πο­θε­τή­θη­κε ἄρ­χον­τας (Γεν. α' 28-30). Ὅ­λα τά με­τα­τρέ­πει σέ δο­ξο­λο­γί­α στόν Δη­μι­ουρ­γό του. Ὁ Θε­ός ἀ­πο­δέ­χε­ται τήν πρό­σφο­ρα, ὅ­μως δέν τήν κρα­τά­ει γιά τόν ἑ­αυ­τό Του× εὐ­λο­γεῖ τόν μό­χθο τοῦ ἀν­θρώ­που καί ἐ­πι­στρέ­φει τά δῶ­ρα καί πά­λι στόν ἄν­θρω­πο.

Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, ἀ­να­φε­ρό­με­νος στήν πρό­σφο­ρα αὐ­τῆς τῆς θυ­σί­ας ἀ­πό μέ­ρους κά­θε πι­στοῦ ὑ­πο­γραμ­μί­ζει:

«Σᾶς πα­ρα­κα­λῶ λοι­πόν ἀ­δελ­φοί, χά­ριν τῶν οἰ­κτιρ­μῶν τοῦ Θε­οῦ, νά προ­σφέ­ρε­τε τούς ἑ­αυ­τούς σας θυ­σί­α ζων­τα­νή καί ἅ­για, εὐ­ά­ρε­στη στόν Θε­ό× αὐ­τή εἶ­ναι ἡ λο­γι­κή σας λα­τρεί­α» (Ρωμ. ι­β' 1).

Ὁ ἄν­θρω­πος τοῦ Θε­οῦ παύ­ει νά σκέ­πτε­ται καί νά ἐ­νερ­γεῖ ἐ­γω­ι­στι­κά, μέ κέν­τρο τούς δι­κούς του ὑ­πο­λο­γι­σμούς καί τό προ­σω­πι­κό συμ­φέ­ρον. Δέν ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει τό προ­πα­το­ρι­κό ἁ­μάρ­τη­μα, δέν πέ­φτει στόν πει­ρα­σμό τοῦ Δι­α­βό­λου. Σάν κέν­τρο στή ζω­ή του θέ­τει καί πά­λι τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καί σάν σκο­πό του τή δό­ξα τοῦ Κυ­ρί­ου (Α' Κόρ. στ' 20).

Ἡ προ­σω­πι­κή ζω­ή τοῦ κά­θε χρι­στια­νοῦ γί­νε­ται δια­ρκής μαρ­τύ­ρια τῆς πα­ρου­σί­ας καί τῆς δρά­σης τοῦ Θε­οῦ μέ­σα στόν ἄν­θρω­πο. Ἔ­τσι ὁ κα­θέ­νας πού βλέ­πει τόν τρό­πο τῆς ζω­ῆς ἑ­νός πι­στοῦ, βγά­ζει ἀ­βί­α­στα τό συμ­πέ­ρα­σμα πώς μέ­σα του ζεῖ ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός καί πώς δέν εἶ­ναι συ­νη­θί­σμε­νος ἄν­θρω­πος· εἶ­ναι πο­λί­της τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ. Τά ἔρ­γα του καί ὁ­λό­κλη­ρη ἡ ζω­ή του γί­νον­ται δια­ρκής θεί­α λει­τουρ­γί­α καί ξα­να­βρί­σκουν τό ἀ­λη­θι­νό τους νό­η­μα, πού εἶ­χαν μέ­σα στόν πα­ρά­δει­σο τοῦ Θε­οῦ (Ματθ. ε' 16. Α' Κορ. ι' 31).

γ) Μέ­σῳ τῶν ἀ­δελ­φῶν

Ὁ πι­στός χρι­στια­νός προ­σφέ­ρει τό μό­χθο του στόν Θε­ό μέ­σῳ τῶν ἀ­δελ­φῶν του· «ἔφ ὅ­σον ἐ­ποι­ή­σα­τε ἑ­νί τού­των τῶν ἀ­δελ­φῶν μου τῶν ἐ­λά­χι­στων, ἐ­μοί ἐ­ποι­ή­σα­τε», λέ­γει ὁ Κύ­ριος (Ματθ. κε' 40).

Ὅ­ταν ὁ χρι­στια­νός ἐ­πε­ξερ­γά­ζε­ται τή φύ­ση, ὅ­ταν ἀ­να­κα­λύ­πτει καί ὑ­πο­τάσ­σει τίς δυ­νά­μεις πού κρύ­βον­ται μέ­σα σ’ αὐ­τήν καί με­τα­μορ­φώ­νει τά πάν­τα γύ­ρω του, δέν τό κά­νει πλέ­ον γιά τόν ἑ­αυ­τό του, ἀλ­λά γιά τούς ἀ­δελ­φούς του, καί μέ­σῳ αὐ­τῶν τά προ­σφέ­ρει εὐ­χα­ρι­στί­α στόν ἴ­διο τόν Θε­ό (Πα­ροιμ. ι­θ' 17. Β' Κορ. θ' 12-15). «Καί ὅ,τι κά­νε­τε, νά τό κά­νε­τε μέ τήν ψυ­χή σας σάν ἐρ­γα­σί­α πρός τόν Κύ­ριο καί ὄ­χι πρός τούς ἀν­θρώ­πους, γνω­ρί­ζον­τας πώς θά λά­βε­τε σάν ἀν­τα­μοι­βή ἀ­πό τόν Κύ­ριο τήν κλη­ρο­νο­μί­α, για­τί ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος πού ὑ­πη­ρε­τεῖ­τε» (Κολ. γ' 23- 24).

Ἄν κα­νείς προ­σβά­λει τήν ἀ­γά­πη πρός τούς ἀ­δελ­φούς καί πα­ρα­βλέ­ψει τίς συ­νέ­πει­ες πού ἔ­χει γιά τήν κα­θη­με­ρι­νή ζω­ή ἡ νέ­α πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τοῦ «εἷς ἐν Χρι­στῷ» (Γαλ. γ' 28), δέν ὠ­φε­λεῖ­ται ἀ­πό τίς λα­τρευ­τι­κές ἐκ­δη­λώ­σεις πρός τόν Θε­ό× ἡ λα­τρεί­α τοῦ Θε­οῦ ἀ­πο­βαί­νει μά­ται­η (Ὠσ. στ' 6. Α' Βα­σιλ. ι­ε' 22. Ματθ. ε’ 23-24, θ' 13. Μάρκ. ι­α' 25. Ἰ­ακ. α' 27, β' 15). Χω­ρίς τίς προ­ε­κτά­σεις στή ζω­ή, τοῦ «εἷς ἐν Χρι­στῷ», δέν ὠ­φε­λοῦν οὔ­τε οἱ νη­στεῖ­ες καί ὁ­ποι­α­δή­πο­τε σω­μα­τι­κή ἄ­σκη­ση. Ὁ προ­φή­της Ἠ­σα­ΐ­ας ὑ­πο­γραμ­μί­ζει ἰ­δι­αί­τε­ρα τή δο­ξο­λο­γι­κή ση­μα­σί­α τῆς προ­σφο­ρᾶς πρός τούς ἀ­δελ­φούς:

«Κό­ψε τό ψω­μί σου στόν πει­να­σμέ­νο, καί βά­λε στό σπί­τι σου φτω­χούς ἄ­στε­γους.

Ἔν­δυ­σε τό γυ­μνό πού θά δεῖς, καί μή κα­τα­φρο­νή­σεις τούς συ­ναν­θρώ­πους σου.

Τό­τε θά χα­ρά­ξει σάν τήν αὐ­γή τό φῶς σου, καί θά ἀ­να­τεί­λει γρή­γο­ρα ἡ θε­ρα­πεί­α σου× καί ἡ δό­ξα τοῦ Θε­οῦ θά σέ πε­ρι­βά­λει.

Τό­τε θά φω­νά­ξεις κι ὁ Θε­ός θά σέ ἀ­κού­σει, καί ἐ­νῷ θά προ­σέρ­χε­σαι θά σού πεῖ:

“Ἰ­δού, πά­ρει­μι”, εἶ­μαι πα­ρών, βρί­σκο­μαι κον­τά σου!» (Ἡσ. νη' 7-9).

δ) «Τά Σά, ἐκ τῶν Σῶν»!

Κά­θε τί πού ὁ ἄν­θρω­πος προ­σφέ­ρει, δέν εἶ­ναι δι­κό του× εἶ­ναι δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ, ἀ­κό­μη κι ἄν ὁ ἄν­θρω­πος τό προ­σφέ­ρει στόν ἴ­διο τόν Θε­ό. «Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν, σοῖ προ­σφέ­ρο­μεν κα­τά πάν­τα καί διά πάν­τα!­», ἀ­να­φω­νεῖ ὁ ἱ­ε­ρέ­ας κα­τά τήν τέ­λε­ση τῆς θεί­ας εὐ­χα­ρι­στί­ας, καί ὁ λα­ός ψάλ­λει:

«Σέ ὑ­μνοῦ­μεν, σέ εὐ­λο­γοῦ­μεν, σοί εὐ­χα­ρι­στοῦ­μεν, Κύ­ρι­ε, καί δε­ό­με­θά Σου, ὁ Θε­ός ἡ­μῶν!­».

Ὁ Θε­ός δέ­χε­ται τήν πρό­σφο­ρα αὐ­τή, τόν ἄρ­το καί τόν οἶ­νο, τά με­τα­βάλ­λει σέ Σῶ­μα καί Αἵ­μα Χρι­στοῦ καί τά ἀν­τι­προ­σφέ­ρει στόν ἄν­θρω­πο. Τί δι­κά του ἔ­χει ὁ ἄν­θρω­πος γιά νά προ­σφέ­ρει στόν Θε­ό; Δέν εἶ­ναι τό κά­θε τί δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ στόν ἄν­θρω­πο; Γι’ αὐ­τό καί ὁ προ­φή­της Δαυ­ΐδ ὑ­πο­γραμ­μί­ζει:

«Ἰ­δι­κά Σου εἶ­ναι τά πάν­τα καί ἀ­πό τά ἰ­δι­κά Σου προ­σφέ­ρου­με σέ Σέ­να τά δῶ­ρα μας. Ἐ­μεῖς εἴ­μα­στε πά­ροι­κοι ἐ­νώ­πιόν Σου καί πα­ρε­πί­δη­μοι, ὅ­πως ἦ­ταν καί ὅ­λοι οἱ πα­τέ­ρες μας. Οἱ ἡ­μέ­ρες μας στή γῆ εἶ­ναι σάν σκιά, καί δέν ὑ­πάρ­χει μο­νι­μό­τη­τα πά­νω σ’ αὐ­τή. Κύ­ρι­ε Θε­έ μας, ὅ­λες οἱ πλού­σι­ες προ­σφο­ρές πού ἑ­τοί­μα­σα γιά νά οἰ­κο­δο­μη­θεῖ ὁ να­ός πρός τι­μή τοῦ ἁ­γί­ου ὀ­νό­μα­τός Σου προ­έρ­χον­ται ἀ­πό τά χέ­ρια Σου καί ὅ­λα σέ Σε­να ἀ­νή­κουν» (Α' Πα­ραλ. κθ' 14-16).

ε) Ἡ δο­ξο­λο­γι­κή σχέ­ση τῆς ἐ­πι­στή­μης

Ὅ­λα τά δῶ­ρα τοῦ Θε­οῦ κα­λεῖ­ται ὁ ἄν­θρω­πος νά τά προ­σφέ­ρει γιά εὐ­λο­γί­α. Σέ κα­νέ­να δέν πρέ­πει νά κά­νει ἐ­γω­ι­στι­κή χρή­ση. Ἰ­δι­αί­τε­ρα σέ ὅ,τι ἀ­φό­ρα τή δη­μι­ουρ­γί­α καί τίς δυ­νά­μεις πού κρύ­βον­ται μέ­σα στή δη­μι­ουρ­γί­α, τίς ὁ­ποῖ­ες κα­λεῖ­ται νά ἀ­να­κα­λύ­ψει ὁ ἄν­θρω­πος μέ τήν ἐ­πι­στή­μη.

Γιά τό θέ­μα τῆς ἐ­πι­στή­μης μι­λή­σα­με ἤ­δη στό τέ­ταρ­το κε­φά­λαι­ο αὐ­τοῦ του βι­βλί­ου. Ὅ­μως κρί­νου­με ἀ­πα­ραί­τη­το νά ἐ­πα­νέλ­θου­με σ’ αὐ­τό τό ζή­τη­μα.

Ὁ Θε­ός δέν θέ­λει τόν ἄν­θρω­πο προ­σκολ­λη­μέ­νο στή μορ­φή μί­ας ἀ­γρο­τι­κῆς κοι­νω­νί­ας. Ὀ­φεί­λει νά δι­α­θέ­σει τίς δυ­νά­μεις του γιά νά συν­τε­λέ­σει στήν πρό­ο­δο τῆς ἐ­πι­στή­μης καί τῆς τε­χνι­κῆς. Ταυ­τό­χρο­να ὅ­μως κα­λεῖ­ται νά δι­α­πο­τί­σει ὅ­λα τά ἔρ­γα του μέ τό Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ καί νά τά κα­τα­στή­σει πη­γή δο­ξο­λο­γί­ας τοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ Θε­οῦ (Α' Κορ. στ' 20). Ὁ ἄν­θρω­πος το­πο­θε­τή­θη­κε στόν πα­ρά­δει­σο τοῦ Θε­οῦ μέ ἀ­πο­στο­λή νά τόν ἐρ­γά­ζε­ται καί νά τόν φυ­λάσ­σει (Γέν. β' 15) καί ταυ­τό­χρο­να νά εἶ­ναι ὁ βα­σι­λέ­ας τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ Θε­οῦ (Γέν. α' 28). Εἶ­χε δη­λα­δή τήν ἀ­πο­στο­λή τοῦ συν­τη­ρη­τοῦ τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας. Ἑ­πο­μέ­νως ἡ πρό­ο­δος τῆς ἐ­πι­στή­μης καί ἡ χρή­ση τῆς τε­χνι­κῆς δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται νά ὑ­πη­ρε­τοῦν δι­α­φο­ρε­τι­κό σκο­πό, μέ ἀρ­νη­τι­κές συ­νέ­πει­ες γιά τήν ἴ­δια τή δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ Θε­οῦ.

Ἡ αὐ­το­νο­μί­α τῆς ἐ­πι­στή­μης καί τῆς τε­χνι­κῆς καί ἡ ἐ­γω­ι­στι­κή χρή­ση καί τῶν δύ­ο ἀ­πο­προ­σα­να­το­λί­ζει τόν ἄν­θρω­πο καί συμ­πα­ρα­σύ­ρει τόν κό­σμο σέ κα­τα­στρο­φή. Γι’ αὐ­τό καί ὁ Θε­ός πα­ραγ­γέλ­λει στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη:

«Πρό­σε­χε τόν ἑ­αυ­τό σου, μή­πως λη­σμο­νή­σεις Κύ­ριον τόν Θε­ό σου καί δέν φυ­λά­ξεις τίς ἐν­το­λές Του καί τούς νό­μους Του, ὅ­σα σοῦ πα­ραγ­γέλ­λω σή­με­ρα. Μή­πως χορ­τα­σθεῖς, οἰ­κο­δο­μή­σεις ὠ­ραῖ­α σπί­τια καί κα­τοι­κή­σεις σ’ αὐ­τά, πολ­λα­πλα­σια­σθοῦν τά βό­δια σου καί τά πρό­βα­τά σου, αὐ­ξη­θεῖ τό ἀρ­γύ­ριο καί τό χρυ­σί­ο σου καί ὅ­λα τά ὑ­πάρ­χον­τά σου καί ὑ­πε­ρη­φα­νευ­θεῖ τό­τε ἡ καρ­δί­α σου καί λη­σμο­νή­σεις Κύ­ριο τόν Θε­ό σου, πού σέ ἐ­ξή­γα­γε ἀ­πό τή γῆ τῆς Αἰ­γύ­πτου, ἀ­πό τή χώ­ρα τῆς δου­λεί­ας, καί σέ ὁ­δή­γη­σε διά μέ­σου ἐ­κεί­νης τῆς με­γά­λης καί φο­βε­ρῆς ἐ­ρή­μου.­..

Πρό­σε­ξε μή δι­α­νο­η­θεῖς: Ἡ ἰ­σχύς μου καί ἡ δύ­να­μη τῶν χε­ρι­ῶν μου πρό­σφε­ραν τή με­γά­λη αὐ­τή εὐ­λο­γί­α. Πρέ­πει νά θυ­μᾶ­σαι τόν Κύ­ριο, για­τί αὐ­τός σοῦ ἔ­δω­σε τήν ἰ­σχύ, γιά ν’ ἀ­πο­κτή­σεις δύ­να­μη, γιά νά τη­ρή­σει τήν ὑ­πό­σχέ­ση Του, πού ὁ Κύ­ριος ἔ­δω­σε μέ ὅρ­κο στούς προ­πά­το­ρές σου, μέ­χρι σή­με­ρα» (Δευ­τερ. η' 11-18, πρβλ. καί ι­α' 16).

Ἡ πρό­ο­δος τοῦ ἀν­θρώ­που σέ ὅ­λους τους το­μεῖς τῆς δρα­στη­ρι­ό­τη­τας του εἶ­ναι δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ· δέν δι­και­ο­λο­γεῖ τήν αὐ­το­νο­μί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Γι’ αὐ­τό καί ὁ Θε­ός προ­ει­δο­ποι­εῖ μέ­σῳ τοῦ προ­φή­τη:

«Καί σύ υἱ­έ ἀν­θρώ­που, λέ­γε στόν ἄρ­χον­τα τῆς Τύ­ρου, Τά­δε λέ­γει Κύ­ριος:

Ἐ­πει­δή ὑ­πε­ρη­φα­νεύ­θη ἡ καρ­δί­α σου καί εἶ­πες,

Θε­ός εἶ­μαι ἔ­γω, κά­θου­μαι σέ θρό­νο Θε­οῦ,­.­.. ἐ­νῷ εἶ­σαι ἄν­θρω­πος καί ὄ­χι Θε­ός, καί σκέ­φθη­κες σάν νά ἤ­σουν Θε­ός.­..

Μέ τήν πολ­λή ἐ­πι­στή­μη σου καί τό ἐμ­πο­ρι­κό σου πνεῦ­μα πλή­θυ­νες τά ὑ­πάρ­χον­τά σου καί πε­ρη­φα­νεύ­θη­κε ἡ καρ­δί­α σου, γιά τή δύ­να­μή σου, γιά τοῦ­το “τά­δε λέ­γει Κύ­ριος”:

Ἐ­πει­δή θε­ώ­ρη­σες τόν ἑ­αυ­τό σου Θε­ό, γι’ αὐ­τό θά ἀ­πο­στεί­λω ξέ­νους ἐ­ναν­τί­ον σου, κα­κο­ποι­ά ἔ­θνη, καί θά ὑ­ψώ­σουν μά­χαι­ρα ἐ­ναν­τί­ον σου, καί ἐ­ναν­τί­ον τοῦ καυ­χή­μα­τος τῆς ἐ­πι­στή­μης σου, θά κρη­μνί­σουν τή δό­ξα τῆς σο­φί­ας σου καί θά ἀ­πω­λε­σθεῖ”­.­..

Θά μπο­ρέ­σεις τό­τε νά πεῖς, “Θε­ός εἶ­μαι”, μπρο­στά στούς φο­νευ­τές σού;

Ἄν­θρω­πος εἶ­σαι, δέν εἶ­σαι Θε­ός!» (Ἰ­εζ. κη' 2-9).

Αὐ­τή ἡ προ­φη­τεί­α ἐκ­πλη­ρώ­νε­ται κά­θε φό­ρα πού ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πο­λυ­το­ποι­εῖ τίς δυ­να­τό­τη­τές του καί τίς ἀ­πο­δε­σμεύ­ει ἀ­πό τό βα­θύ­τε­ρο νό­η­μά τους (τήν ἀ­γά­πη)· ἰ­δι­αί­τε­ρα στήν ἐ­πο­χή μας πού κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά κρη­μνί­σθη­καν τά εἴ­δω­λα τῆς ἀν­θρώ­πι­νης σο­φί­ας καί τῆς ἐ­πι­στή­μης πού ἔ­στη­σε ὁ ἄν­θρω­πος καί ἄρ­χι­σε μέ πολ­λούς τρό­πους νά τά «προ­σκυ­νά­ει» καί νά τά «λα­τρεύ­ει». Οἱ νέ­ες «θε­ό­τη­τες» ὁ­δή­γη­σαν τόν ἄν­θρω­πο στό χεῖ­λος τοῦ κρη­μνοῦ× ποι­ός ἐ­πι­στή­μο­νας μπο­ρεῖ σή­με­ρα νά πεῖ μέ τρό­πο πει­στι­κό: «Θε­ός εἶ­μαι, μπρο­στά στούς φο­νευ­τές του»;

Ἡ πρό­ο­δος τῆς ἐ­πι­στή­μης μπο­ρεῖ νά ση­μά­νει εὐ­λο­γί­α. Ὅ­μως δέν κά­νει τόν ἄν­θρω­πο Θε­ό× δέν τόν ὁ­δή­γει στήν πραγ­μά­τω­ση τοῦ «κα­θ’ ὁ­μοί­ω­σιν», δη­λα­δή τοῦ σκο­ποῦ τῆς ζω­ῆς του. Ἄν πέ­σει καί πά­λι στήν πα­γί­δα τοῦ ἀρ­χαί­ου ὄ­φι, καί πι­στεύ­σει πώς ἀ­νέ­βη­κε στό θρό­νο τοῦ Θε­οῦ, αὐ­τό­μα­τα κα­τα­πον­τί­ζε­ται καί ἀ­πο­κτᾶ τήν ἐμ­πει­ρί­α πώς εἶ­ναι γυ­μνός· πώς εἶ­ναι ἄν­θρω­πος καί ὄ­χι Θε­ός!

στ) Ἱ­ε­ρέ­ας τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ Θε­οῦ

Ἀ­να­φέ­ρα­με ἤ­δη πώς ὁ ἄν­θρω­πος τέ­θη­κε ἀ­πό τήν ἀρ­χή στήν ὑ­πη­ρε­σί­α τῶν ἀ­δελ­φῶν του καί ὁ­λό­κλη­ρης τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας (Γέν. β' 15). Βρι­σκό­ταν σέ ἁρ­μο­νί­α μέ ὅ­λη τήν κτί­ση καί σέ δο­ξο­λο­γι­κή σχέ­ση μέ τόν Δη­μι­ουρ­γό. Ἀ­πό αὐ­τή τή σχέ­ση ὁ ἄν­θρω­πος ξέ­πε­σε μέ τήν πτώ­ση, μέ τρο­μα­κτι­κά ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα γιά τόν ἴ­διο τόν ἑ­αυ­τό του καί γιά τήν ὅ­λη δη­μι­ουρ­γί­α (Γέν. γ' 17-19. Ρώμ. η' 19-22). Ὅ­μως «ἐν Χρι­στῷ» γί­νον­ται καί πά­λι «τά πάν­τα και­νά» καί ὁ ἄν­θρω­πος ξα­να­βρί­σκει τήν ἁρ­μο­νί­α του μέ τήν κτί­ση, σέ δο­ξο­λο­γι­κή ἀ­να­φο­ρά στόν Κτί­στη τοῦ κό­σμου. Μέ αὐ­τή τήν ἔν­νοι­α ὁ πι­στός γί­νε­ται ἱ­ε­ρέ­ας τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ Θε­οῦ.

Ὁ πνευ­μα­τι­κός δη­λα­δή ἄν­θρω­πος, ὁ ἄν­θρω­πος τῆς «και­νῆς κτί­σε­ως», ὁ χρι­σμέ­νος βα­σι­λέ­ας καί υἱ­ός τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ, δέν βρί­σκε­ται πλέ­ον σέ δι­ά­στα­ση μέ τή δη­μι­ουρ­γί­α. Ξα­να­βρί­σκει τή σω­στή θέ­ση του σ’ αὐ­τήν, ἐ­κεί­νη πού εἶ­χε ὁ Ἀ­δάμ πρίν ἀ­πό τήν πτώ­ση. Αὐ­τό ἀ­πο­τε­λεῖ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στή ζω­ή τῶν ἁ­γί­ων καί ἰ­δι­αί­τε­ρα τῶν Πα­τέ­ρων τῆς ἐ­ρή­μου. «Ἐ­άν ἀ­πο­κτή­σει κα­νείς τήν κα­θα­ρό­τη­τα», λέ­γει ἕ­νας ἀ­πό αὐ­τούς, «ὅ­λα θά ὑ­πο­τάσ­σον­ται σ’ αὐ­τόν, ὅ­πως καί στόν Ἀ­δάμ, ὅ­ταν ἦ­ταν μέ­σα στόν πα­ρά­δει­σο, πρίν πα­ρα­βεῖ τήν ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ». Ὁ ἅ­γιος Ἰ­σα­άκ ὁ Σύ­ρος προ­σθέ­τει πώς ἡ πί­στη τοῦ δί­και­ου στόν Θε­ό «με­τα­βάλ­λει τά θη­ρί­α τοῦ δά­σους σέ ἄ­κα­κα ἀρ­νιά».

Ἔ­τσι ἀ­να­φέ­ρε­ται στό ἱ­ε­ρό συ­να­ξά­ριο γιά τόν ὅ­σιο Κό­πριο: «Ἀ­να­βαί­νων πο­τέ εἰς τό βου­νόν ὁ­μοῦ μέ τόν ὄ­νον τοῦ μο­να­στη­ριοῦ διά νά κό­ψη ξύ­λα, ἐ­πει­δή μί­α ἄρ­κτος ἐ­πλή­γω­σε τόν ὄ­νον εἰς τό μη­ρί­ον, ἐ­κρά­τη­σεν ὁ ὅ­σιος τήν ἄρ­κτον καί ἐ­φόρ­τω­σεν εἰς αὐ­τήν τά ξύ­λα λέ­γων: “Δέν θά σέ ἀ­φή­σω πλέ­ον, ἀλ­λά σύ θά κά­μνης τήν ὑ­πη­ρε­σί­αν τοῦ ὄ­νου, τόν ὁ­ποῖ­ον ἐ­πλή­γω­σας, ἕ­ως ὅ­του ὑ­γιά­νη ἐ­κεῖ­νος”. Καί λοι­πόν ὑ­πε­τάσ­σε­το εἰς αὐ­τόν ἡ ἄρ­κτος καί ἔ­φε­ρε τά ξύ­λα».

Ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός τοῦ Θε­οῦ κυ­ρι­αρ­χοῦ­σε καί πά­λι στά ζῷ­α, ὄ­χι φυ­σι­κά μέ αὐ­θαί­ρε­το τρό­πο, γιά λό­γους προ­σω­πι­κούς καί ἐ­γω­ι­στι­κούς, ἀλ­λά γιά νά ἐ­πι­βά­λει τήν τά­ξη καί τήν ἁρ­μο­νί­α μέ­σα στή δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ Θε­οῦ. Κά­τι πα­ρό­μοι­ο βλέ­που­με καί στό βί­ο τοῦ ἁ­γί­ου Ἀν­τω­νί­ου:

«Ὅ­ταν κα­τ’ ἀρ­χάς ὁ μα­κά­ριος πα­τήρ ἡ­μῶν Ἀν­τώ­νιος ἐ­φύ­τευ­σε τά δέν­δρα ταῦ­τα, ἔ­κα­μνον με­γά­λην ζη­μί­αν εἰς αὐ­τά τά ἄ­γρια ζῷ­α, τά ὁ­ποί­α ἐρ­χό­με­να εἰς τόν πο­τα­μόν διά νά πο­τι­σθώ­σιν εἰ­σήρ­χον­το καί εἰς τόν κῆ­πον. Ἰ­δών δέ πο­τέ ταῦ­τα ὁ ἅ­γιος ἐρ­χό­με­να, ἔ­λα­βεν μί­αν ρά­βδον καί πλη­σιά­σας εἰς ἕ­να ζῷ­ον, ὅ­περ ἐ­φαί­νε­το ὅ­τι ἦ­το προ­στά­της τῶν ἄλ­λων, τό προ­σέ­τα­ξε νά φύ­γη καί, ὤ τοῦ θαύ­μα­τος! Ἔ­στη τό θη­ρί­ον καί τό ἐ­κτύ­πα τα­πει­νά ὁ ἅ­γιος εἰς τάς πλευ­ρᾶς λέ­γων: “Δια­τι ἀ­δι­κεῖ­τε ἐ­μέ, ὅ­στις οὐ­δό­λως σᾶς ἠ­δί­κη­σα; ἀ­να­χω­ρή­σα­τε καί πλέ­ον μή τολ­μή­σε­τε νά εἰ­σέλ­θε­τε εἰς τόν κῆ­πον”. Οὕ­τως εἶ­πεν καί ἀ­πό τήν ὥ­ραν ἐ­κεί­νην οὔ­τε καν εἰς τόν κῆ­πον εἰ­σῆλ­θον, ἀλ­λά ἔ­πι­νον εἰς τόν πο­τα­μόν καί ἔ­φευ­γον».

ζ) Δι­αγ­γε­λέ­ας τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ

Ὁ­λό­κλη­ρη ἡ ζω­ή τοῦ χρι­στια­νοῦ γί­νε­ται ἀ­φορ­μή νά δο­ξά­ζε­ται τό ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ με­τα­ξύ τῶν ἀν­θρώ­πων (Μάτθ. ε' 16. Α' Κόρ. Γ 31. Α' Πε­τρ. β' 11-12). Κά­θε πι­στός κα­λεῖ­ται νά γί­νει δι­αγ­γε­λέ­ας τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ (Λουκ. θ' 60). Γι’ αὐ­τό καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μᾶς ὅ­ρι­σε σάν εὐ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή γιά τήν ἱ­ε­ρή ἀ­κο­λου­θί­α τοῦ χρί­σμα­τος ἐ­κεί­νη πού πε­ρι­λαμ­βά­νει τήν προ­τρο­πή: «πο­ρευ­θέν­τες μα­θη­τεύ­σα­τε πάν­τα τά ἔ­θνη!» (Μάτθ. κη' 19). Τοῦ­το φα­νε­ρώ­νει πώς αὐ­τό τό κά­λε­σμα ἀ­πευ­θύ­νε­ται σέ κά­θε βα­πτι­ζό­με­νο χρι­στια­νό.

Τό Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ δέν ἔ­χει ἀ­κό­μη ὁ­λο­κλη­ρω­θεῖ. Συ­ναρ­μο­λο­γεῖ­ται καί συγ­κρο­τεῖ­ται μέ τήν ὑ­πη­ρε­σί­α κά­θε «ἀρ­θρώ­σε­ως», μέ τήν ὁ­ποί­α εἶ­ναι ἐ­φο­δι­α­σμέ­νο καί αὐ­ξά­νε­ται μέ τήν κα­τάλ­λη­λη ἐ­νέρ­γεια τοῦ κά­θε μέ­λους του, δη­λα­δή κά­θε συ­νει­δη­τοῦ χρι­στια­νοῦ (Ἐ­φεσ. δ' 15-16). Ὁ κα­θέ­νας πού βα­πτί­ζε­ται προ­στί­θε­ται σ’ αὐ­τό τό Σῶ­μα (Πράξ. β' 47. Γάλ. γ' 26).

Ὁ Χρι­στός δέν ἦλ­θε νά σώ­σει ὁ­ρι­σμέ­νο ἀ­ριθ­μό «ἐ­κλε­κτῶν» ἤ «κε­χρι­σμέ­νων», ἀλ­λά ὅ­λους τούς ἀν­θρώ­πους (Α΄ Τιμ. β' 4)· ὅ­λοι εἶ­ναι κα­λε­σμέ­νοι νά «κα­θή­σουν με­τά Ἀ­βρα­άμ καί Ἰ­σα­άκ καί Ἰ­α­κώβ ἐν τῇ βα­σί­λεια τῶν οὐ­ρα­νῶν» (Ματθ. η' 11). Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ξε­κί­νη­σε μέ μι­κρό κύ­κλο μα­θη­τῶν πού ἦ­σαν Ἰ­ου­δαῖ­οι. Ὅ­μως ὁ Χρι­στός ὑ­πο­γράμ­μι­σε πώς ἔ­χει καί «ἄλ­λα πρό­βα­τα», πού δέν προ­έρ­χον­ται ἀ­πό τήν ἰ­ου­δα­ϊ­κή «μάν­δρα»· πρέ­πει καί ἐκεῖνα νά ἀ­κού­σουν τή φω­νή Του καί νά ἐν­τα­χθοῦν στήν Ἐκ­κλη­σί­α, γιά νά γί­νει «ἕ­να ποί­μνιο καί ἕ­νας ποι­μέ­νας» (Ἰ­ω. Γ 16, πρβλ. Ἡσ. ξη' 19). Ἄν λοι­πόν ἐ­πι­θυ­μοῦ­με νά ἐκ­πλη­ρω­θεῖ τό θέ­λη­μα τοῦ Κυ­ρί­ου, πρέ­πει νά ἐρ­γα­σθοῦ­με γιά τή σω­τη­ρί­α τῶν ἀ­δελ­φῶν.

Ὁ κά­θε χρι­στια­νός πρέ­πει νά εἶ­ναι «ἕ­τοι­μος πρός ἀ­πο­λο­γί­αν» στόν κα­θέ­να πού θά ζη­τή­σει λό­γο «διά τήν ἐλ­πί­δα, τήν ὁ­ποί­αν ἔ­χο­μεν μέ­σα μας». Ἀλ­λά πα­ραγ­γέλ­λει ὁ ἀ­πό­στο­λος «νά τό κά­νε­τε μέ εὐ­γέ­νειαν καί σε­βα­σμόν με­τά πρα­ΰ­τη­τος καί φό­βου καί νά ἔ­χε­τε συ­νεί­δη­σιν ἀ­γα­θήν, ὥ­στε ἐ­νῷ κα­τη­γο­ρεῖ­σθε ὅ­τι εἶ­σθε κα­κοί, νά κα­ται­σχυ­θοῦν ἐ­κεῖ­νοι πού δυ­σφη­μοῦν τήν κα­λήν σας χρι­στι­α­νι­κή δι­α­γω­γή» (Α' Πε­τρ. γ' 15-16).

Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος συ­νι­στᾶ δι­ά­κρι­ση στίς σχέ­σεις τῶν πι­στῶν πρός τούς «ἔ­ξω»· «συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε πρός τούς ἔ­ξω μέ σο­φί­αν, ἐ­πω­φε­λού­με­νοι τοῦ χρό­νου πού ἔ­χε­τε. Ὁ λό­γος σας νά εἶ­ναι πάν­το­τε μέ χά­ριν, ἀρ­τυ­μέ­νος μέ ἁ­λά­τι, καί νά ξέ­ρε­τε πώς πρέ­πει νά ἀ­παν­τᾶ­τε εἰς τόν κα­θέ­να». (Κολ. δ' 5-6).

Ὁ χρι­στια­νός πρέ­πει νά εἶ­ναι ἄν­θρω­πος ἀ­γά­πης πρός ὅ­λους· πῶς λοι­πόν μπο­ρεῖ νά ἀ­δι­α­φο­ρή­σει γιά τή σω­τη­ρί­α τῶν ἄλ­λων; Γνω­ρί­ζει πώς μό­νο ἕ­νας ἀ­πο­τε­λεῖ βέ­βαι­α ἐλ­πί­δα, ὁ Χρι­στός καί ὅ­τι ἐ­κτός τοῦ Χρι­στοῦ δέν ὑ­πάρ­χει γιά τόν ἄν­θρω­πο ἐλ­πί­δα. Πῶς μπο­ρεῖ λοι­πόν νά ἀ­δι­α­φο­ρή­σει καί νά μή προ­σπα­θή­σει νά με­τα­δό­σει τήν μο­να­δι­κή ἐλ­πί­δα στούς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους; (Β' Κορ. α' 6. Ἐ­φεσ. β' Α' Θεσ. δ' 13. Τίτ. α' 2-3. Α' Ἰ­ω. γ' 3).

Τό ἔρ­γο αὐ­τό ἀ­πο­τε­λεῖ θέ­λη­μα Θε­οῦ καί τήν καλ­λί­τε­ρη ἀ­πό­δει­ξη ἀ­γά­πης πρός τόν Θε­ό (Α' Ἰ­ω. γ' 17. δ' 7, 8, 20. Ἰ­εζ. γ' 16-21, λγ' 1-20). Ἀ­πο­τε­λεῖ ἀ­κό­μη μαρ­τυ­ρί­α τῆς γνη­σι­ό­τη­τας τῆς πί­στης καί τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς. Ὅ­ποι­ος μέ­νει στα­θε­ρός σ’ αὐ­τή τή μο­να­δι­κή ἐλ­πί­δα (Ἐ­φεσ. δ' 4), φλέ­γε­ται ἀ­πό τόν πό­θο γιά τή σω­τη­ρί­α τῶν ἀ­δελ­φῶν, καί δέν μπο­ρεῖ νά ἡ­συ­χά­σει, ἀ­φοῦ οἱ ἀ­δελ­φοί του βρί­σκον­ται στήν ἀ­δι­α­φο­ρί­α καί στήν πλά­νη καί μέ­νουν ἔ­ξω ἀ­πό αὐ­τή τήν ἐλ­πί­δα. Γι’ αὐ­τό τό ἔρ­γο γρά­φει ὁ ἀ­πό­στο­λος Ἰ­ά­κω­βος:

«Ἀ­δελ­φοί, ἐ­άν κα­νείς ἀ­πό σᾶς πλα­νη­θεῖ ἀ­πό τήν ἀ­λή­θεια καί κά­ποι­ος τόν ἐ­πα­να­φέ­ρει, ἄς γνω­ρί­ζει, ὅ­τι ἐ­κεῖ­νος πού θά ἐ­πα­να­φέ­ρει ἁ­μαρ­τω­λόν ἀ­πό τόν δρό­μον τῆς πλά­νης του, θά σώ­σει ψυ­χήν ἀ­πό τόν θά­να­τον καί θά κα­λύ­ψει πλῆ­θος ἁ­μαρ­τι­ῶν» (Ἰ­ακ. ε' 19-20, πρθλ. α' 5. Λούκ. ι­ε' 24, 32).

Ὁ χρι­στια­νός δέν μπο­ρεῖ νά ἀ­πο­μο­νω­θεῖ ἐ­πι­δι­ῶ­κον­τας τήν ἀ­το­μι­κή του σω­τη­ρί­α ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό τή σω­τη­ρί­α τῶν ἀ­δελ­φῶν. «Ἐκ τοῦ πλη­σί­ον ἐ­στιν ἡ ζω­ή καί ὁ θά­να­τος», λέ­γει ὁ Ἀβ­βάς Ἀν­τώ­νιος, «ἐ­άν γάρ κερ­δί­σω­μεν τόν ἀ­δελ­φόν, τόν Θε­όν κερ­δαί­νω­μεν» (πρβλ. Ἰ­εζ. γ' 16-21, λγ' 1-20).

Στήν πε­ρί­πτω­ση ἀ­δι­α­φο­ρί­ας γιά τόν ἀ­δελ­φό ὑ­πάρ­χει ἴ­σως ἔλ­λει­ψη θάρ­ρους γιά ὁ­μο­λο­γί­α, ἤ ἡ ἐλ­πί­δα δέν εἶ­ναι στα­θε­ρά θε­με­λι­ω­μέ­νη μέ­σα μας.

Στήν πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση πρέ­πει νά θυ­μη­θοῦ­με τούς λό­γους τοῦ Κυ­ρί­ου, ὅ­τι θά ὁ­μο­λο­γή­σει ἐμ­πρός στόν Πα­τέ­ρα Του τόν κα­θέ­να πού θά τόν ὁ­μο­λο­γή­σει ἐ­νώ­πιον τῶν ἀν­θρώ­πων, ἐ­νῷ θά ἀρ­νη­θεῖ ἐ­κεῖ­νον πού δέν θά ἔ­χει τό θάρ­ρος νά τόν ὁ­μο­λο­γή­σει καί αὐ­τόν πού θά τόν ἀρ­νη­θεῖ ἐ­νώ­πιον τῶν ἀν­θρώ­πων (Ματθ. ι' 32-33. Μάρκ. η' 38. Λούκ. θ' 26, ι­β' 8-9. β' Τίμ. β' 12).

Στή δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση πρέ­πει νά ἔ­χου­με πάν­το­τε στό νοῦ μας τούς λό­γους τῆς Ἀ­πο­κά­λυ­ψης: «Θά ἤ­θε­λα νά εἶ­σαι εἴ­τε ψυ­χρός εἴ­τε θερ­μός. Ἀλ­λά ἐ­πει­δή εἶ­σαι χλια­ρός, καί οὔ­τε θερ­μός, οὔ­τε ψυ­χρός, θά σέ ξε­ρά­σω ἀ­πό τό στό­μα μου» (Ἀ­ποκ. γ' 16).

Κά­θε πι­στός λοι­πόν κα­λεῖ­ται νά δι­δά­σκε­ται καί νά δι­δά­σκει× νά γί­νει δι­αγ­γε­λέ­ας τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ. «Ἐ­άν ἀρ­νεῖ­σαι νά δι­δά­σκε­σαι καί νά δι­δά­σκεις, δέν εἶ­σαι μα­θη­τής τοῦ Κυ­ρί­ου», λέ­γει ὁ μη­τρο­πο­λί­της Μό­σχας Φι­λά­ρε­τος· τί εἶ­σαι; Δέν ξέ­ρω, ὅ­πως δέν ξέ­ρω καί τί θά ἀ­πο­γί­νεις στήν πα­ροῦ­σα ζω­ή καί στήν μέλ­λου­σα» (πρβλ. Ἰ­ε­ρεμ. κ' 9. Ἰ­εζ. γ' 16-21, λγ' 1-20. Α' Κόρ. θ' 16).

Κλεί­νον­τες τό κε­φά­λαι­ο αὐ­τό πα­ρα­τη­ροῦ­με πώς ὁ νέ­ος λα­ός τοῦ Θε­οῦ ἀ­πο­τε­λεῖ βα­σι­λι­κό καί ἱ­ε­ρα­τι­κό ἔ­θνος. Ὁ κά­θε πι­στός προ­σφέ­ρει τό σῶ­μα του καί ὁ­λό­κλη­ρο τόν ἑ­αυ­τό του θυ­σί­α ζῶ­σα στόν Θε­ό. Τά πάν­τα ἐ­πι­τε­λεῖ πρός δό­ξα Θε­οῦ, στόν ὁ­ποῖ­ο προ­σφέ­ρει τό μό­χθο του μέ­σῳ τῶν ἀ­δελ­φῶν. Ἔ­τσι δη­μι­ουρ­γεῖ­ται δια­ρκῆς δο­ξο­λο­γι­κή σχέ­ση ἀ­νά­με­σα στόν ἄν­θρω­πο καί στόν Θε­ό· ὁ ἄν­θρω­πος προ­σφέ­ρει τά δῶ­ρα τοῦ Θε­οῦ δο­ξο­λο­γί­α στόν Κύ­ριο, καί Ἐ­κεῖ­νος τά ἐ­πι­στρέ­φει στόν ἄν­θρω­πο εὐ­λο­γη­μέ­να καί ἁ­γι­α­σμέ­να.

Μέ τόν τρό­πο αὐ­τό ξα­να­βρί­σκει ὁ ἄν­θρω­πος τήν πρώ­τη του θέ­ση ἀ­πέ­ναν­τι στό Θε­ό καί στή δη­μι­ουρ­γί­α. Μέ τήν ἐ­πι­στή­μη «κα­τα­κυ­ρι­εύ­ει» τήν κτί­ση· ὅ­μως τά κί­νη­τρά του δέν εἶ­ναι ἐ­γω­ι­στι­κά, ἀλ­λά ἐκ­πλη­ρώ­νει μέ ἀ­φο­σι­ώ­ση τήν ἀ­πο­στο­λή πού τοῦ ἔ­δω­σε ὁ Θε­ός νά εἶ­ναι ἐρ­γα­της καί φύ­λα­κας τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας Του. Τό Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ δι­α­περ­νᾶ ὅ­λα τά ἔρ­γα τοῦ ἀν­θρώ­που καί τά με­τα­φέ­ρει σέ δο­ξο­λο­γι­κή σχέ­ση μέ τόν Θε­ό.

Ἀλ­λά ὁ πι­στός ὑ­πη­ρε­τεῖ τό ἔρ­γο τοῦ Κυ­ρί­ου καί μέ ἄλ­λο τρό­πο× μέ τή ζω­ή του καί μέ τό λό­γο του κά­νει τούς πλη­σί­ον του κοι­νω­νούς τῆς μο­να­δι­κῆς ἐλ­πί­δος καί ἀ­πο­δει­κνύ­ει μέ τόν τρό­πο αὐ­τό τήν ἀ­γά­πη του πρός τούς ἀ­δελ­φούς. Δέν ἐ­πι­δι­ώ­κει τήν ἀ­το­μι­κή του σω­τη­ρί­α ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό τή σω­τη­ρί­α τῶν ἀ­δελ­φῶν, ἀλ­λά αἰ­σθά­νε­ται τήν ἑ­νό­τη­τά του στό Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ καί τήν εὐ­θύ­νη του γιά τήν αὔ­ξη­ση τοῦ ὅλου σώματος.

Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή θέση τοῦ κάθε πιστοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία. 

Περισσότερα...

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΡΝΑΙΑ

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΝΑΙΑ.
ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019

   3 μ.μ. Αναχώρηση από πλατεία Αριστοτέλους(άγαλμα Βενιζέλου)
Προσκύνημα στό Μοναστήρι Αγίου Κοσμά στό Χολομώντα
Επίσκεψη στούς γέροντες του Ιδρύματος Αγάπης-Στέγη Γερόντων
  7 μ.μ. Συμμετοχή στό Δείπνο Αγάπης στό Κέντρο «ΕΛΒΕΤΙΑ»

Πληροφορίες-δηλώσεις συμμετοχής τηλ. 6930777416
Οικονομική Συμμετοχή 15 €.

Περισσότερα...

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΥ

Από την εκδήλωση του Ορθόδοξου Μακεδονικού Παρατηρητηρίου για την ενίσχυση των γερόντων του Ιδρύματος Αγάπης Αρναίας, στο ξενοδοχείο Φιλίππειο

Περισσότερα...

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΟΜΙΛΙΩΝ 2019

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
ΧΑΛΚΕΩΝ 21, 54624 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

«Γνωριμία μέ τήν Ορθοδοξία»
Μόνο μέ τήν καλή γνώση της Ορθοδόξου πίστεως θά μπορέσουμε, νά στερεωθούμε εμείς μέσα στήν Ορθόδοξη Εκκλησία καί νά βοηθήσουμε τά θύματα της αίρεσης καί της πλάνης

ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ
6,30 μ.μ. Παρακλητικός Κανόνας «Υπέρ επιστροφής των πεπλανημένων».
7,30 μ.μ. Ομιλία Οικοδομής εις τήν ορθόδοξη πίστη

ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ 3, 1ος ΟΡΟΦΟΣ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ κ.ΑΝΘΙΜΟΥ

ΘΕΜΑΤΑ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ
Δευτέρα 14/1/2019
Θέμα: «Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ»
Ομιλητής: κ. Βάϊος Πράντζος, Θεολόγος

Δευτέρα 21/1/2019
6,30 μ.μ. ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ μέ ψυχαγωγικό πρόγραμμα στό «ΚΑΦΕ ΖΩΓΙΑ» Ελ. Βενιζέλου 1 Μητροπόλεως.

Δευτέρα 28/1/2019
Θέμα: «ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ»
Ομιλητής:Αρχιμ.Χρυσόστομος Μαϊδώνης, Πρωτοσύγκελλος Ι.Μ.Ιερισσού

Δευτέρα 4/2/2019
Θέμα: «Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ»

Ομιλητής: Αρχιμ. Δημήτριος Μπίκας, Θεολόγος

Δευτέρα 11/2/2019
Θέμα: «ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑ, Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ »

Ομιλητής: Αιδ.π.Κων/νος Χατζηαγγελίδης

Δευτέρα 18/2/2019
Θέμα: «Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ»

Ομιλητής: κ. Βάϊος Πράντζος, Θεολόγος

Δευτέρα 25/2/2019
Θέμα: «ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ »

Ομιλητής: Αρχιμ.Χρυσόστομος Μαϊδώνης, Πρωτοσύγκελλος Ι.Μ.Ιερισσού

ΚΥΡΙΑΚΗ 3/3/2019

6,30μ.μ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΣΤΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ.

Ομιλητές: Στέλιος Παπαθεμελής, Κων/νος Χολέβας, Αρχιμ.Χρυσόστομος Μαιδώνης

Δευτέρα 4/3/2019
Θέμα: «ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ»

Ομιλητής: Αρχιμ. Δημήτριος Μπίκας, Θεολόγος

Δευτέρα 11/3/2019
ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ,
ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΟΜΙΛΙΑ

Δευτέρα 18/3/2019
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 23/3/2019

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΠΡΟΣΤΑΤΟΥ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΥ ΣΤΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ.

Δευτέρα 25/3/2019 ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ,
ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΟΜΙΛΙΑ

Δευτέρα 1/4/2019
Θέμα: «Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ»

Ομιλητής: Αρχιμ.Χρυσόστομος Μαϊδώνης, Πρωτοσύγκελλος Ι.Μ.Ιερισσού

Δευτέρα 8/4/2019
Θέμα: «ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ»

Ομιλητής: κ. Βάϊος Πράντζος, Θεολόγος

Δευτέρα 15/4/2019
Θέμα: «ΤΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ»

Ομιλητής Αιδ.π.Κων/νος Χατζηαγγελίδης, Ι.Μ.Νεαπόλεως

Περισσότερα...

ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ

Την Δευτέρα 21-1-2019 πραγματοποιήθηκε η κοπή  Βασιλόπιτας από το  Σωματείο του  Ορθόδοξου Μακεδονικού  Παρατηρητήριου στον φιλόξενο χώρο του καφέ ΡΙΤΖ (πρώην Ζώγια).
Την βασιλόπιτα  ευλόγησε ο πρωτοσύγγελος Ιερισσού, Αγ.Όρους κ Αδραμερίου
αρχ. Π. Χρυσόστομος Μαιδώνης, πνευματικός εκπρόσωπος του Σωματείου.

Περισσότερα...

Η ΑΝΟΡΘΩΣΗ - Π. Δημήτριος Μπίκας

Θέμα: "Η ΑΝΟΡΘΩΣΗ".

Μέσα στην άπειρη αγάπη ο Τριαδικός Θεός, δεν άφησε τον άνθρωπο στη πτώση. Δεν άφησε το διάβολο να καταστρέψει τη δημιουργία Του. Με την έξωση των πρωτοπλάστων απ τον Παράδεισο ξεκίνησε το σχέδιο της ανόρθωσης του ανθρώπινου γένους.
Ο Θεός προετοίμασε τον κόσμο για την έλευση Του. Η ενσάρκωση Του ήταν η σωτηρία μας, που ολοκληρώθηκε με το Σταυρό και την Ανάσταση Του. Όλο αυτό το σχέδιο της αγάπης του Θεού για την ανόρθωση του ανθρώπου, θα παρουσιασθεί στη σημερινή ομιλία στο Αντιαιρετικό Σεμινάριο.

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
ΧΑΛΚΕΩΝ 21 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
www.oriopisteos.eu

«Γνωριμία με την Oρθοδοξία»

ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ 7,30 Μ.Μ. ΑΓ.ΣΟΦΙΑΣ 3, 1ος ΟΡΟΦΟΣ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Κ. ΑΝΘΙΜΟΥ

Δευτέρα 5/11/2018

6,30 μ.μ. Παρακλητικός Κανόνας «Υπέρ επιστροφής των πεπλανημένων».
7,30 μ.μ. Ομιλητής: π. Δημήτριος Μπίκας, Θεολόγος-Παιδαγωγός

Θέμα: "Η ΑΝΟΡΘΩΣΗ".

Μέσα στην άπειρη αγάπη ο Τριαδικός Θεός, δεν άφησε τον άνθρωπο στη πτώση. Δεν άφησε το διάβολο να καταστρέψει τη δημιουργία Του. Με την έξωση των πρωτοπλάστων απ τον Παράδεισο ξεκίνησε το σχέδιο της ανόρθωσης του ανθρώπινου γένους.
Ο Θεός προετοίμασε τον κόσμο για την έλευση Του. Η ενσάρκωση Του ήταν η σωτηρία μας, που ολοκληρώθηκε με το Σταυρό και την Ανάσταση Του.
Όλο αυτό το σχέδιο της αγάπης του Θεού για την ανόρθωση του ανθρώπου, θα παρουσιασθεί στη σημερινή ομιλία στο Αντιαιρετικό Σεμινάριο.

Περισσότερα...

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΟΥ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ 2018

Μόνο μέ τήν καλή γνώση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως θά μπορέσουμε, νά στερεωθοῦμε ἐμεῖς μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί νά βοηθήσουμε τά θύματα τῆς αἵρεσης καί τῆς πλάνης.
. 

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
ΧΑΛΚΕΩΝ 21 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Email:oriopisteos@gmail.com
Url:oriopisteos.eu

«Γνωριμία μέ τήν Ὀρθοδοξία»

Μόνο μέ τήν καλή γνώση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως θά μπορέσουμε, νά στερεωθοῦμε ἐμεῖς μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί νά βοηθήσουμε τά θύματα τῆς αἵρεσης καί τῆς πλάνης.

ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ 7,30 Μ.Μ. ΑΓ.ΣΟΦΙΑΣ 3, 1ος ΟΡΟΦΟΣ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Κ. ΑΝΘΙΜΟΥ

ΘΕΜΑΤΑ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ

1. Δευτέρα 12/11/2018
6,30 μ.μ. Παρακλητικός Κανόνας «Υπέρ επιστροφής των πεπλανημένων».
7,30 μ.μ. Ομιλητής: π.Κωνσταντίνος Χατζηαγγελίδης
Θέμα: «ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ».

2. Δευτέρα 19/11/2018
6,30 μ.μ.Παρακλητικός Κανόνας «Υπέρ επιστροφής των πεπλανημένων».
7,30 μ.μ. Ομιλητής: Παν/τος αρχ.Μεθόδιος Αλεξίου Προιστάμενος
του Μητροπολιτικού Ναού Αγ.Γρηγ Παλαμά.
Θέμα:«Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΑΡΙΑ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ».

3. Δευτέρα 26/11/2018
6,30 μ.μ. Παρακλητικός Κανόνας «Υπέρ επιστροφής των πεπλανημένων».
7,30 μ.μ. Ομιλητής: π.Κωνσταντίνος Χατζηαγγελίδης
Θέμα: «ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ».

4. Δευτέρα 3/12/2018
6,30 μ.μ. Παρακλητικός Κανόνας «Υπέρ επιστροφής των πεπλανημένων».
7,30 μ.μ. Ομιλητής: Παν/τος αρχ.Δημήτριος Μπίκας Θεολόγος-παιδαγωγός
Θέμα: «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ».

5. Δευτέρα 10/12/2018
6,30 μ.μ. Παρακλητικός Κανόνας «Υπέρ επιστροφής των πεπλανημένων».
7,30 μ.μ. Ομιλητής: Παν/τος αρχ.Χρυσόστομος Μαϊδώνης πρωτοσύγκελος
Ι.Μ.ΙΕΡΙΣΣΟΥ Αγίου Όρους και Αρδαμερίου.
Θέμα: «Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ».

6. Δευτέρα 17/12/2018
6,30 μ.μ. Παρακλητικός Κανόνας «Υπέρ επιστροφής των πεπλανημένων».
7,30 μ.μ. Ομιλητής: Παν/τος αρχ.Δημήτριος Μπίκας Θεολόγος -παιδαγωγός
Θέμα: «ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ».

Περισσότερα...

Η ΠΤΩΣΗ - Αρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης

Θέμα: "Η ΠΤΩΣΗ".
Η εκκλησία μας διδάσκει όχι μόνο την αλήθεια για το Θεό, αλλά και την αλήθεια για τον άνθρωπο.
Μας αποκαλύπτει την Ορθόδοξη Ανθρωπολογία.
Ο άνθρωπος που δημιουργήθηκε από την αγάπη του Θεού “κατ εικόνα και καθ' ομοίωση Του”.
Αυτή η εικόνα αχρειώθηκε με την πτώση στην αμαρτία.
Ποια η ζημιά που έπαθε;
Ποιος τον έσπρωξε να πέσει;
Σκέφτεται, αισθάνεται και θέλει το σωστό;
Πως θα γιατρευτεί;
Πως θα αποκτήσει πάλι την παλιά δόξα και ομορφιά;
Αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν σε αυτή την συνάντηση. Έλα να τα πούμε. Σε περιμένουμε!

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
ΧΑΛΚΕΩΝ 21 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
www.oriopisteos.eu

«Γνωριμία με την Oρθοδοξία»

ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ 7,30 Μ.Μ. ΑΓ.ΣΟΦΙΑΣ 3, 1ος ΟΡΟΦΟΣ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Κ. ΑΝΘΙΜΟΥ

Δευτέρα 29/10/2018

6,30 μ.μ. Παρακλητικός Κανόνας «Υπέρ επιστροφής των πεπλανημένων».
7,30 μ.μ. Ομιλητής: Αρχιμ.Χρυσόστομος Μαϊδώνης, Πρωτοσύγκελλος Ι.Μ.Ἱερισσού.

Θέμα: "Η ΠΤΩΣΗ".

Η εκκλησία μας διδάσκει όχι μόνο την αλήθεια για το Θεό, αλλά και την αλήθεια για τον άνθρωπο.
Μας αποκαλύπτει την Ορθόδοξη Ανθρωπολογία.
Ο άνθρωπος που δημιουργήθηκε από την αγάπη του Θεού “κατ εικόνα και καθ' ομοίωση Του”.
Αυτή η εικόνα αχρειώθηκε με την πτώση στην αμαρτία.
Ποια η ζημιά που έπαθε;
Ποιος τον έσπρωξε να πέσει;
Σκέφτεται, αισθάνεται και θέλει το σωστό;
Πως θα γιατρευτεί;
Πως θα αποκτήσει πάλι την παλιά δόξα και ομορφιά;
Αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν σε αυτή την συνάντηση. Έλα να τα πούμε. Σε περιμένουμε!

Περισσότερα...

ΓΡΑ­ΦΙ­ΚΗ ΚΑ­ΤΟ­ΧΥ­ΡΩ­ΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙ­Α­ΔΙ­ΚΗΣ Α­ΛΗ­ΘΕΙΑΣ

 

Μι­λή­σα­με γιά τήν πί­στη τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας στόν Ἕ­να καί Τρι­α­δι­κό Θε­ό καί ὑ­πο­γραμ­μί­σα­με πώς αὐ­τή ἡ πί­στη θε­με­λι­ώ­νει τήν ἐλ­πί­δα μας γιά αἰ­ώ­νια ζω­ή. Σ’ αὐ­τό τό κε­φά­λαι­ο θά δεί­ξου­με ὅ­τι ἡ πί­στη αὐ­τή ταυ­τί­ζε­ται μέ τή δι­δα­χή τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς.

α) Ποι­ή­σω­μεν.­..
Ἡ Τρι­α­δι­κή ἀ­λή­θεια πα­ρου­σι­ά­ζε­ται ἤ­δη στό πρῶ­το κε­φά­λαι­ο τοῦ πρώ­του Βι­βλί­ου τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς:
«Καί εἶ­πεν ὁ Θε­ός· ἄς δη­μι­ουρ­γή­σου­με ἄν­θρω­πο σύμ­φω­να μέ τή δί­κη μας εἰ­κό­να καί ὁ­μοί­ω­ση (κα­τ’ εἰ­κό­να καί κα­θ’ ὁ­μοί­ω­σιν) καί ἄς ἐ­ξου­σιά­ζουν στά ψά­ρια τῆς θά­λασ­σας καί στά πε­τει­νά τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καί στά κτή­νη καί σ’ ὅ­λη τή γῆ καί σ’ ὅ­λα τά ἑρ­πε­τά πού σύ­ρον­ται πά­νω στή γῆ. Καί ἐ­δη­μι­ούρ­γη­σε ὁ Θε­ός τόν ἄν­θρω­πο, σύμ­φω­να μέ τήν εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ τόν ἐ­δη­μι­ούρ­γη­σε, ἄν­δρα καί γυ­ναῖ­κα ἐ­ποί­η­σεν αὐ­τούς» (Γεν. α' 26-27).
Ἐ­δῶ πα­ρου­σι­ά­ζε­ται ὁ Θε­ός νά «βου­λεύ­ε­ται» ἀ­πευ­θυ­νό­με­νος σέ κά­ποι­ον ἤ κά­ποι­ους: «ποι­ή­σω­μεν ἄν­θρω­πον».
Ἄς δη­μι­ουρ­γή­σου­με, λέ­γει, ὑ­πο­γραμ­μί­ζον­τας ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι καρ­πός τῆς θεί­ας βού­λη­σης καί ἐ­νέρ­γειας ὄ­χι ἑ­νός, ἀλ­λά πε­ρισ­σο­τέ­ρων θεί­ων προ­σώ­πων. Ἡ «εἰ­κό­να», σύμ­φω­να μέ τήν ὁ­ποί­α ἐ­πρό­κει­το νά δη­μι­ουρ­γη­θεῖ ὁ ἄν­θρω­πος ἦ­ταν μί­α. Ὅ­μως ἀ­νε­φέ­ρε­το ὄ­χι μό­νο στό πρό­σω­πο πού ὁ­μι­λοῦ­σε, ἀλ­λά καί στά πρό­σω­πα ἐ­κεί­νων μέ τούς ὁ­ποί­ους «ἐ­βου­λεύ­ε­το». Τε­λι­κά ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή ἐγ­κα­τα­λεί­πει τόν πλη­θυν­τι­κό ἀ­ριθ­μό καί ὑ­πο­γραμ­μί­ζει ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­δη­μι­ουρ­γή­θη ἀ­πό τόν Θε­ό καί «κα­τ’ εἰ­κό­να Θε­οῦ». Ἡ πε­ρι­κο­πή πα­ρου­σιά­ζει ὄ­χι μό­νο τήν ταυ­τό­τη­τα τῆς οὐ­σί­ας τῶν Τρι­ῶν θεί­ων προ­σώ­πων («κα­τ’ εἰ­κό­να ἡ­με­τέ­ραν καί ὁ­μοί­ω­σιν»­), ἀλ­λά καί τήν ταυ­τό­τη­τα θε­λή­μα­τος καί ἐ­νερ­γεί­ας («καί ἐ­ποί­η­σεν ὁ Θε­ός.­.­.­»­).
«Πρός ποῖ­ον ὡ­μί­λει ὁ Θε­ός, ὥ­στε νά ὁ­μι­λεῖ προ­στά­ζων;» ρω­τά­ει ὁ Μ. Ἀ­θα­νά­σιος ἀ­να­φε­ρό­με­νος στό «ποι­ή­σω­μεν ἄν­θρω­πον.­.­.» (Γεν. α' 26). «Ἐ­άν λοι­πόν ὡ­μί­λει εἰς αὐ­τά πού ἐ­γί­νον­το καί ἔ­δι­δε δι­α­τα­γάς εἰς αὐ­τά, θά ἦ­το πε­ριτ­τός ὁ λό­γος, δι­ό­τι δέν ὑ­πῆρ­χον ἀ­κό­μη, ἀλ­λ’ ἐ­πρό­κει­το νά γί­νουν· οὐ­δείς ὁ­μί­λει εἰς αὐ­τόν πού δέν ὑ­πάρ­χει, οὔ­τε δί­δει δι­α­τα­γάς, διά νά γί­νει αὐ­τό πού δέν ἔ­χει ἀ­κό­μη γί­νει. Δι­ό­τι ἐ­άν ὁ Θε­ός δι­έ­τασ­σε αὐ­τά πού ἐ­πρό­κει­το νά δη­μι­ουρ­γη­θοῦν, θά ἔ­πρε­πε νά λέ­γει· γί­νε οὐ­ρα­νέ.­.. καί δη­μι­ουρ­γή­σου ἄν­θρω­πε.­.. Ἀ­πό αὐ­τά φαί­νε­ται ὁ Θε­ός νά συ­νο­μι­λεῖ πε­ρί τού­των μέ κά­ποι­ον πλη­σί­ον Του».
Γιά τόν Υἱ­ό καί Λό­γο τοῦ Θε­οῦ γνω­ρί­ζου­με πώς πα­ρευ­ρί­σκε­το κα­τά τή δη­μι­ουρ­γί­α (Πα­ροιμ. η' 27. Ψαλμ. λβ' 6. Ἰ­ω. α' 3. Ἐ­φεσ. γ' 9. Κολ. α' 16. Ἑ­βρ. α' 2. Ἀ­πόκ. γ' 14. δ' 11). Ἀ­κό­μη ὁ Υἱ­ός κά­νει ὅ,τι κά­νει καί ὁ Πα­τέ­ρας (Ἰ­ω. ε' 19). '­Ο Μ. Βα­σί­λει­ος ἀ­να­φέ­ρει πώς ὁ Θε­ός, μέ τό «ποι­ή­σω­μεν.­.­.» ἀ­πευ­θύ­νε­ται πρός τόν Υἱ­ό, πού εἶ­ναι «ἀ­παύ­γα­σμα τῆς δό­ξης καί χα­ρα­κτήρ τῆς ὑ­πο­στά­σε­ως αὐ­τοῦ» (Ἑ­βρ. α' 15) καί «εἰ­κών τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­ο­ρά­του» (Κολ. α' 15), «πρός τήν ἴ­διαν τήν εἰ­κό­να Του, τήν ζῶ­σαν, ἐ­κεί­νην πού εἶ­πε· “ἐ­γώ καί ὁ Πα­τήρ ἕν ἐ­σμεν” (Ἰ­ω. ι' 30) καί “ὁ ἑ­ω­ρα­κώς ἐ­μέ ἑ­ώ­ρα­κε τόν Πα­τέ­ρα”  (Ἰ­ω.ι­δ')· εἰς ἐ­κεί­νην λέ­γει τό “ποι­ή­σω­μεν ἄν­θρω­πον κα­τ’ εἰ­κό­να ἡ­με­τέ­ραν”. Ὅ­που μί­α εἰ­κών, ποῦ τό ἀ­νό­μοι­ον;­».
Ἀλ­λά στή δη­μι­ουρ­γί­α παίρ­νει μέ­ρος καί τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, ὄ­χι μό­νο ὁ Υἱ­ός καί Λό­γος τοῦ Θε­οῦ: «Μέ τόν Λό­γον τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­στε­ρε­ώ­θη­σαν οἱ οὐ­ρα­νοί καί μέ τό Πνεῦ­μα τοῦ στό­μα­τος Αὐ­τοῦ ἡ δύ­να­μις αὐ­τῶν» (Ψαλμ. λβ΄6) «τό Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ μέ δη­μι­ούρ­γη­σε καί ἡ πνο­ή τοῦ Παν­το­δύ­να­μου μέ δι­δά­σκει» (Ἰ­ωβ λγ' 4. Πρβλ. Ψαλμ. ργ' 29-30).
«Ὁ γάρ Πα­τήρ διά τοῦ Λό­γου ἐν Πνεύ­μα­τι κτί­ζει τά πάν­τα», ἀ­να­φέ­ρει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ὁ Μ. Ἀ­θα­νά­σιος· «ἐ­πει­δή, ὅ­που εἶ­ναι ὁ Λό­γος, ἐ­κεῖ εἶ­ναι καί τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα· καί τά κτι­ζό­με­να διά τοῦ Λό­γου ἔ­χουν τήν δύ­να­μιν τῆς ὑ­πάρ­ξε­ως των ἀ­πό τόν Υἱ­όν διά τοῦ Πνεύ­μα­τος (Ψαλμ. λβ' 6)­.­.. Λοι­πόν ἔ­τσι ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ὅ­τι τό Πνεῦ­μα εἶ­ναι ἀ­δι­αί­ρε­τον ἀ­πό τόν Υἱ­όν». Τό συμ­πέ­ρα­σμα λοι­πόν εἶ­ναι ὅ­τι «ὁ Πα­τήρ διά τοῦ Υἱ­οῦ ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι ποι­εῖ τά πάν­τα· ἔ­τσι δι­α­τη­ρεῖ­ται ἡ ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἁ­γί­ας Τριά­δος καί ἔ­τσι κη­ρύσ­σε­ται εἰς τήν Ἐκ­κλη­σί­αν ἕ­νας Θε­ός» (Πρβλ. Α' Κορ. η' 6. Ρωμ. ι­α' 36).
Ὅ­ταν ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή ἀ­να­φέ­ρει «ποι­ή­σω­μεν.­.­.­», ἐν­νο­εῖ πώς ὁ ἄν­θρω­πος καί ὁ­λό­κλη­ρος ἡ δη­μι­ουρ­γί­α ἔ­χει ὡς «ἀρ­χι­κή αἰ­τί­α» τόν Πά­τε­ρα, ὡς «δη­μι­ουρ­γι­κή» τόν Υἱ­όν καί ὡς «τε­λει­ο­ποι­οῦ­σα» τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα.

β) Ἐ­δά­φια πού ἀ­να­φέ­ρουν δύ­ο θεῖ­α πρό­σω­πα
Πολ­λά ἐ­δά­φια στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή κά­νουν λό­γο γιά δύ­ο θεῖ­α πρό­σω­πα καί ἑρ­μη­νεύ­ον­ται στό φῶς τῆς ὀρ­θό­δο­ξου πί­στης ὅ­τι ἀ­να­φέ­ρον­ται στόν Ἕ­να καί Τρι­α­δι­κό Θε­ό, στόν ὁ­ποῖ­ο δι­α­κρί­νον­ται μί­α φύ­ση καί τρί­α πρό­σω­πα.
Στόν προ­φή­τη Ἰ­ε­ζε­κι­ήλ ἀ­να­φέ­ρε­ται:
«Καί εἶ­πε Κύ­ριος πρός ἐ­μέ· ἡ πύ­λη αὐ­τή εἶ­ναι κλει­σμέ­νη, κα­νείς δέν θά πε­ρά­σει δι’ αὐ­τῆς, δι­ό­τι Κύ­ριος ὁ Θε­ός τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ θά εἰ­σέλ­θει δι’ αὐ­τῆς καί θά μεί­νει κλει­σμέ­νη» (Ἰ­εζ. μδ' 2). Καί ἐ­δῶ πα­ρου­σι­ά­ζον­ται δύ­ο θεῖ­α πρό­σω­πα. Ἀ­σφα­λῶς ὁ δεύ­τε­ρος Κύ­ριος, πού εἰ­σῆλ­θε διά τῆς κλει­στῆς πύ­λης (παρ­θέ­νος Μα­ρί­α), εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός καί Λό­γος τοῦ Θε­οῦ, πού ἐ­ναν­θρώ­πη­σε καί κα­τοί­κη­σε με­τα­ξύ μας (Ἰ­ω. α' 14).
«Δι­ό­τι τά­δε λέ­γει Κύ­ριος Παν­το­κρά­τωρ·
 εἰς δό­ξαν μέ ἀ­πέ­στει­λε
ἐ­νάν­τιον τῶν ἐ­θνῶν πού σᾶς λα­φυ­ρα­γώ­γη­σαν,
δι­ό­τι ὅ­ποι­ος σᾶς ἀγ­γί­ζει,
σάν νά ἀγ­γί­ζει τήν κό­ρη τοῦ ὀ­φθαλ­μοῦ Του.
Δι­ό­τι ἰ­δού θά ἁ­πλώ­σω ἐ­γώ τό χέ­ρι μου ἐ­νάν­τιόν τους
 καί θά γί­νουν λά­φυ­ρα στούς αἰχ­μα­λώ­τους των
 καί θά γνω­ρί­σουν
πώς ὁ Κύ­ριος Παν­το­κρά­τωρ μέ ἀ­πέ­στει­λε.
Τέρ­που καί εὐ­φραί­νου, κό­ρη μου Σι­ών,
 δι­ό­τι ἰ­δού ἔ­γω ἔρ­χο­μαι
καί θά κα­τα­σκη­νώ­σω ἐν μέ­σῳ σου,
 λέ­γει Κύ­ριος.
Καί θά κα­τα­φύ­γουν ἔ­θνη πολ­λά
στόν Κύ­ριο τήν ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νη
καί θά γί­νουν λα­ός Του (τό ἑ­βρα­ϊ­κό ἔ­χει: λα­ός μου!)
καί θά κα­τα­σκη­νώ­σουν ἐν μέ­σῳ σου,
καί θά γνω­ρί­σουν ὅ­τι ὁ Κύ­ριος Παν­το­κρά­τωρ
μέ ἔ­στει­λε πρός σέ»
(Ζαχ. β' 12-15- ἑ­βρα­ϊ­κό κεί­με­νο: β' 8-11).
Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ὅ­τι ἐ­δῶ ὄ­χι μό­νο δι­α­κρί­νον­ται δύ­ο θεῖ­α πρό­σω­πα, ἀλ­λά τά δύ­ο ἀ­πο­κα­λοῦν­ται «Κύ­ριος Παν­το­κρά­τωρ» (Πρβλ. Ζαχ. δ' 8-9. Ὠ­ση­ε α' 4. 7. Ἀ­μώς δ' 11. Β' Τιμ. α' 18).
Πολ­λοί Ψαλ­μοί ἐκ­φρά­ζουν τήν ἴ­δια Τρι­α­δι­κή ἀ­λή­θεια:
 «Ὁ θρό­νος σου, ὦ Θε­έ,
πα­ρα­μέ­νει στούς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων·
ἡ ρά­βδος τῆς βα­σι­λεί­ας σου εἶ­ναι ρά­βδος εὐ­θύ­τη­τος.
Ἀ­γά­πη­σες δι­και­ο­σύ­νη καί ἐ­μί­ση­σες ἀ­νο­μί­α·
γιά τοῦ­το σέ ἔ­χρι­σε, ὦ Θε­έ, ὁ Θε­ός σου,
μέ ἔ­λαι­ο ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ως ὑ­πέρ τούς με­τό­χους σου»
(Ψαλμ. μδ' 7-8).
Ἐ­δῶ ὁ ψαλ­μῳ­δός ἀ­να­φέ­ρε­ται σέ δύ­ο θεῖ­α πρό­σω­πα: στόν Πά­τε­ρα καί στόν Υἱ­ό (πρβλ. Ἑ­βρ. α' 8). Τό ἴ­διο βλέ­που­με καί στούς προ­φῆ­τες:
«Δι­ό­τι Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Θε­ός μας καί ἐ­μεῖς λα­ός τῆς βο­σκῆς Του καί πρό­βα­τα στό χέ­ρι Του.
Σή­με­ρα, ἐ­άν ἀ­κού­σε­τε τή φω­νή Του,
μή σκλη­ρύ­νε­τε τίς καρ­δι­ές σας,
ὅ­πως στήν ἀν­ταρ­σί­α,
τήν ἡ­μέ­ρα τῆς δο­κι­μα­σί­ας στήν ἔ­ρη­μο,
ὅ­που μέ ἐ­πεί­ρα­σαν οἱ πα­τέ­ρες σας, μέ ἐ­δο­κί­μα­σαν,
ἄν καί εἶ­δαν τά ἔρ­γα του» (Ψαλμ. 94, 7-9).
Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ πώς τό θεῖ­ο πρό­σω­πο, τό ὁ­ποῖ­ο ὁ­μι­λεῖ ἐ­δῶ, ἀ­να­φε­ρό­με­νο σέ δεύ­τε­ρο θεῖ­ο πρό­σω­πο, εἶ­ναι τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα (Ἑ­βρ. γ' 7).

γ) Ἡ φι­λο­ξε­νί­α τοῦ Ἀ­βρα­άμ
Ἡ ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Θε­οῦ στόν ἄν­θρω­πο ἀ­πο­τε­λεῖ ἀ­ναμ­φί­βο­λα θεί­α συγ­κα­τά­βα­ση. Γι’ αὐ­τό καί προ­σαρ­μό­ζε­ται στά μέ­τρα τοῦ ἀν­θρώ­που. Αὐ­τό βλέ­που­με στήν Θε­ο­φά­νεια, τήν ὁ­ποί­α ἀ­ξι­ώ­θη­κε ὁ Ἀ­βρα­άμ, στήν ὁ­ποί­α βα­σί­ζε­ται καί ἡ ἐ­ξει­κο­νί­ση τοῦ Θε­οῦ μέ τή μορ­φή τρι­ῶν ἀγ­γέ­λων. Στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή ἀ­να­φέ­ρε­ται:
«Ἐ­φα­νε­ρώ­θη­κε δέ σ’ αὐ­τόν ὁ Θε­ός (Για­χβέ) κον­τά στή δρῦ Μαμ­βρῆ κα­τά τό με­ση­μέ­ρι, ὅ­ταν ἐ­κά­θη­το στήν πόρ­τα τῆς σκη­νῆς του. Ἐ­σή­κω­σε τά μά­τια καί εἶ­δε ξαφ­νι­κά τρεῖς ἄν­δρες νά στέ­κουν ἐ­κεῖ. Καί ὅ­ταν τούς εἶ­δε, ἔ­τρε­ξε νά τούς συ­ναν­τή­σει ἀ­πό τή θύ­ρα τῆς σκη­νῆς καί τούς  προ­σκύ­νη­σε μέ­χρι τό ἔ­δα­φος καί εἶ­πε· Κύ­ρι­ε, ἄν τυ­χόν βρῆ­κα χά­ρι ἐ­νώ­πιόν σου, μή προ­σπε­ρά­σεις τό δοῦ­λο σου· ἄς φέ­ρου­με λοι­πόν νε­ρό καί νί­ψε­τε τά πο­διά σας καί δρο­σι­σθῆ­τε κά­τω ἀ­πό τό δέν­δρο» (Γεν. ι­η' 1-4).
Ἐ­δῶ προ­ξε­νεῖ ἐν­τύ­πω­ση, πώς ἐ­νῷ εἶ­ναι τρεῖς, ὁ Ἀ­βρα­άμ μι­λά­ει σέ ἑ­νι­κό ἀ­ριθ­μό, σάν νά εἶ­ναι ἕ­νας καί κα­τό­πιν πά­λι σέ ἀ­ριθ­μό πλη­θυν­τι­κό.
Στή συ­νέ­χεια παίρ­νει τό λό­γο ὁ ἐ­πι­σκέ­πτης τοῦ Ἀ­βρα­άμ, πού στό ἑ­βρα­ϊ­κό κεί­με­νο ὀ­νο­μά­ζε­ται Γιαχβέ (Κύ­ριος) καί βε­βαι­ώ­νει πώς ἡ Σάρ­ρα, ἡ γυ­ναῖ­κα τοῦ Ἀ­βρα­άμ, θά ἀ­πο­κτή­σει γυι­ό, πα­ρ’ ὅ­λα τά γε­ρά­μα­τά της, καί στήν ἀμ­φι­βο­λί­α τῆς Σάρ­ρας ὑ­πο­γραμ­μί­ζει: «μή­πως εἶ­ναι τί­πο­τε ἀ­δύ­να­το στό Θε­ό (Γιαχβέ)­;» (Γεν. ι­η' 14).
«Ἐ­ση­κώ­θη­σαν ἀ­πό ἐ­κεῖ οἱ ἄν­δρες καί ἐ­στά­θη­σαν πρός τά Σό­δο­μα καί Γό­μορ­ρα. Ὁ δέ Ἀ­βρα­άμ πή­γαι­νε μα­ζί τους καί τούς ξε­προ­βό­δι­ζε. Ὁ δέ Κύ­ριος (Γιαχβέ) εἶ­πε: Δέν θά κρύ­ψω ἐ­γώ αὐ­τά πού θά κά­νω ἀ­πό τό δοῦ­λο μου Ἀ­βρα­άμ, δι­ό­τι ἐ­γνώ­ρι­ζα ὅ­τι θά δι­δά­ξει τούς υἱ­ούς του καί τόν οἶ­κο του με­τά ἀ­π’ αὐ­τόν· θά φυ­λά­ξουν τήν ὁ­δό τοῦ Κυ­ρί­ου (Γιαχβέ) καί θά πράτ­τουν δι­και­ο­σύ­νη καί κρί­ση, ὥ­στε νά ἀ­πο­στεί­λει ὁ Κύ­ριος (Γιαχβέ) στόν Ἀ­βρα­άμ ὅ­λα ὅ­σα τοῦ ὑ­πο­σχέ­θη­κε. Εἶ­πε δέ ὁ Κύ­ριος (Γιαχβέ): ἡ κραυ­γή γιά τά Σό­δο­μα καί Γό­μορ­ρα πρός ἐ­μέ ἐ­πλη­θύν­θη καί οἱ ἁ­μαρ­τί­ες των εἶ­ναι πο­λύ με­γά­λες· θά κα­τέ­βω λοι­πόν νά δῶ ἄν οἱ ἁ­μαρ­τί­ες των εἶ­ναι ἤ δέν εἶ­ναι σύμ­φω­νες μέ τήν κραυ­γή πού φθά­νει σ’ ἐ­μέ. Ἀ­νε­χώ­ρη­σαν ἀ­πό ἐ­κεῖ οἱ ἄν­δρες καί ἦλ­θαν στά Σό­δο­μα. Ὁ Ἀ­βρα­άμ στε­κό­ταν ἀ­κό­μη πλη­σί­ον του Κυ­ρί­ου (Γιαχβέ)» (Γεν. ι­η' 16-22).
Στά Σό­δο­μα ὁ Λώτ προ­σκά­λε­σε τούς δύ­ο ἐ­πι­σκέ­πτες στό σπί­τι του κι ἐ­κεῖ­νοι τόν ἐ­νη­μέ­ρω­σαν σχε­τι­κά μέ τήν ἐ­πι­κεί­με­νη κα­τα­στρο­φή τῆς πό­λης: «ὑ­πάρ­χουν ἐ­δῶ γαμ­βροί σου ἤ γυι­οί ἤ θυ­γα­τέ­ρες ἤ κα­νέ­νας ἄλ­λος δι­κός σου στήν πό­λη; βγά­λε τους ἀ­πό τόν τό­πο αὐ­τό· δι­ό­τι ἐ­μεῖς θά κα­τα­στρέ­ψου­με τόν τό­πο αὐ­τό, δι­ό­τι ἡ κραυ­γή των ἔ­φθα­σε μέ­χρι τόν Κύ­ριο (Γιαχβέ) καί ὁ Κύ­ριος (Γιαχβέ) μᾶς ἀ­πέ­στει­λε νά τήν κα­τα­στρέ­ψου­με.­.. Εἶ­πε δέ ὁ Λώτ πρός αὐ­τούς: Σέ πα­ρα­κα­λῶ, Κύ­ρι­ε, ἐ­πει­δή ὁ δοῦ­λος σου βρῆ­κε χά­ρη ἐ­νώ­πιόν σου καί τοῦ ἔ­δει­ξε τό με­γά­λο σου ἔ­λε­ος, ὥ­στε νά προ­στα­τευ­θεῖ ἡ ζω­ή μου, ἐ­γώ δέ (φο­βοῦ­μαι) πώς δέν θά δυ­νη­θῶ νά σω­θῶ στό ὄ­ρος καί θά μέ προ­λά­βουν τά κα­κά καί θά πε­θά­νω, ἰ­δού ἡ πό­λις αὐ­τή εἶ­ναι πλη­σί­ον, ὥ­στε νά κα­τα­φύ­γω ἐ­κεῖ· εἶ­ναι μι­κρή, ἐ­κεῖ θά σω­θεῖ ἡ ζω­ή μου ἀ­πό σέ.­.. Καί ὁ Κύ­ριος (Γιαχβέ)  ἔ­βρε­ξε πά­νω στά Σό­δο­μα καί τά Γό­μορ­ρα φω­τιά πα­ρά Κυ­ρί­ου (Γιαχβέ) ἐξ οὐ­ρα­νοῦ.­.­.» (Γεν. ι­θ' 12-24).
Καί στό κομ­μά­τι αὐ­τό πα­ρα­τη­ροῦ­με πώς χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται ὁ πλη­θυν­τι­κός ἀ­ριθ­μός: «ἐ­μεῖς θά κα­τα­στρέ­ψου­με τόν τό­πον αὐ­τόν»· «ὁ Κύ­ριος μᾶς ἀ­πέ­στει­λε νά τόν κα­τα­στρέ­ψου­με»· ὅ­μως στή συ­νέ­χεια χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται ὁ ἑ­νι­κός ἀ­ριθ­μός: «Σέ πα­ρα­κα­λῶ, Κύ­ρι­ε.­.. Καί ὁ Κύ­ριος ἔ­βρε­ξε.­.. φω­τιά πα­ρά Κυ­ρί­ου»! Μέ ἄλ­λα λό­για, ὁ Κύ­ριος (Γιαχβέ) ἀ­πο­στέλ­λει δύ­ο πρό­σω­πα, τά ὁ­ποῖ­α ὀ­νο­μά­ζον­ται ἐ­πί­σης Κύ­ριος (Για­χβέ) καί κα­τα­στρέ­φουν τά Σό­δο­μα καί τά Γό­μο­ρα μέ φω­τιά!
Καί στήν πε­ρί­πτω­ση αὐ­τή δέν βλέ­που­με ἁ­πλῶς νά ξε­χω­ρί­ζουν τά τρί­α πρό­σω­πα τῆς Ἁ­γί­ας Τριά­δος, ἀλ­λά καί πα­ρου­σι­ά­ζον­ται μέ μί­α θέ­λη­ση καί μέ μί­α ἐ­νέρ­γεια: ὁ Θε­ός δρᾶ καί ἐ­δῶ διά τοῦ Λό­γου Του καί τοῦ Πνεύ­μα­τος Του τοῦ  Ἁ­γί­ου!

δ) Ἄλ­λες μαρ­τυ­ρί­ες τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης
Ἡ Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά κα­τα­νο­η­θεῖ χω­ρίς τήν θεί­α ἀ­πο­κά­λυ­ψη, πού συν­τε­λέ­σθη­κε στό πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ (Β' Κορ. γ' 14-16). Δυσ­νό­η­τα ση­μεῖ­α τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης ἑρ­μη­νεύ­ον­ται μέ σα­φή­νεια στό φῶς τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. Αὐ­τό ἰ­σχύ­ει ἰ­δι­αί­τε­ρα, ὅ­ταν πρό­κει­ται γιά τά πρό­σω­πα τῆς Ἁ­γί­ας Τριά­δος.
Ὁ προ­φή­της Ἡ­σα­ΐ­ας μᾶς πλη­ρο­φό­ρει:
«Εἶ­δα τόν Κύ­ριο (Γιαχβέ) κα­θή­με­νο
σέ θρό­νο ὑ­ψη­λό καί ἐ­πηρ­μέ­νο,
κι ὁ να­ός ἦ­ταν γε­μά­τος ἀ­π’ τή δό­ξα Του.
Καί Σε­ρα­φείμ στέ­κον­ταν γύ­ρω Του.­..
Καί ἔ­κρα­ζε τό ἕ­να στό ἄλ­λο κι ἔ­λε­γε·
“ἅ­γιος, ἅ­γιος, ἅ­γιος Κύ­ριος Σα­βα­ώθ,
πλή­ρης ὅ­λη ἡ γῆ τῆς δό­ξης Του”­.­..
τα­λαί­πω­ρος ἐ­γώ, ἐ­χά­θη­κα·
για­τί εἶ­μαι ἄν­θρω­πος μέ ἀ­κά­θαρ­τα χεί­λη.­..
καί εἶ­δα μέ τά μά­τια τόν Βα­σι­λέ­α Κύ­ριο Σα­βα­ώθ.­..
Καί ἄ­κου­σα τή φω­νή Κυ­ρί­ου πού ἔ­λε­γε·
“ποι­όν νά ἀ­πο­στεί­λω καί ποι­ός νά πο­ρευ­θεῖ σ’ αὐ­τόν τό
λα­ό”, (τό ἑ­βρα­ϊ­κό κεί­με­νο ἔ­χει: καί ποι­ός θά πο­ρευ­θεῖ διά  ἡ­μᾶς!­).
Καί εἶ­πα· “ἰ­δού, ἐ­γώ εἶ­μαι - ἀ­πό­στει­λόν με”­.­..
“Πή­γαι­νε στό λα­ό τοῦ­το καί πές:
Θά ἀ­κού­σε­τε καί δέ θά κα­τα­λα­βαί­νε­τε πο­τέ,
καί θά κυτ­τά­ζε­τε καί πο­τέ δέ θά δῆ­τε·
δι­ό­τι ἔ­γι­νε ἀ­ναί­σθη­τη ἡ καρ­δί­α τοῦ λα­οῦ τού­του,
καί βα­ρειά ἀ­κού­ουν μέ τά αὐ­τιά τους,
καί ἔ­κλει­σαν τά μά­τια τους,
μή τυ­χόν δοῦν μέ τά μά­τια τους
καί ἀ­κού­σουν μέ τ’ αὐ­τιά τους,
καί κα­τα­λά­βουν μέ τήν καρ­δί­α τους καί κα­τα­νο­ή­σουν,
κι ἐ­γώ τούς θε­ρα­πεύ­σω» (Ἡσ. στ' 1-10).
Ὁ ἀ­πό­στο­λος Ἰ­ω­άν­νης ἀ­να­φέ­ρει τούς τε­λευ­ταί­ους αὐ­τούς λό­γους τοῦ προ­φη­τι­κοῦ βι­βλί­ου καί προ­σθέ­τει πώς ἐ­φαρ­μό­σθη­καν στό πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ: «Αὐ­τά εἶ­πεν ὁ Ἡ­σα­ΐ­ας, ὅ­ταν εἶ­δε τήν δό­ξαν Του καί μί­λη­σε γι’ αὐ­τόν» (Ἰ­ω. ι­β' 36-41). Ἐξ ἄλ­λου ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μνη­μο­νεύ­ει τήν ἴ­δια προ­φη­τεί­α καί ὑ­πο­γραμ­μί­ζει πώς στόν Ἡ­σα­ΐ­α μί­λη­σε τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γιο (Πραξ. κη' 25- ’7). Ὁ Ἡ­σα­ΐ­ας λοι­πόν εἶ­δε τή δό­ξα τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ!
Ἀλ­λά καί σέ ἄλ­λα ση­μεῖ­α ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή ἀ­πο­κα­λύ­πτει τόν Τρι­α­δι­κό Θε­ό μνη­μο­νεύ­ον­τας τρί­α θεῖ­α πρό­σω­πα.
«Πλη­σι­ά­σα­τέ με καί ἀ­κού­σα­τε ταῦ­τα·
ἀ­πό τήν ἀρ­χή δέν μί­λη­σα κρυ­φά, οὔ­τε σέ σκο­τει­νό τό­πο·
ὅ­ταν ἐ­πραγ­μα­το­ποι­οῦν­το ἤ­μουν ἐ­κεῖ,
καί τώ­ρα ὁ Κύ­ριος μέ ἀ­πέ­στει­λε,
καί τό Πνεῦ­μα Αὐ­τοῦ» (Ἡσ. μη' 16).
Δέν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α ὅ­τι αὐ­τός πού ὁ­μι­λεῖ εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός καί Λό­γος τοῦ Θε­οῦ, πού ταυ­τό­χρο­να δί­νει μαρ­τυ­ρί­α γι’ αὐ­τόν ὁ ὁ­ποῖ­ος τόν ἀ­πέ­στει­λε καί γιά τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα.
Γιά τρί­α πρό­σω­πα μι­λά­ει ὁ ἴ­διος προ­φή­της καί σέ ἄλ­λο ση­μεῖ­ο, κά­νον­τας λό­γο γιά τόν «Κύ­ριο», τό «Πνεῦ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου» καί τόν «Λυ­τρω­τή»:
«Καί εἶ­δε Κύ­ριος καί δυ­σα­ρε­στή­θη,
ὅ­τι δέν ὕ­πηρ­χε κρί­ση·
καί εἶ­δε ὅ­τι δέν ὑ­πῆρ­χε ἄν­θρω­πος,
καί ἐ­θαύ­μα­σε ὅ­τι δέν ὑ­πῆρ­χε ὁ με­σι­τεύ­ων
ὅ­θεν ὁ βρα­χί­ων Αὐ­τοῦ ἐ­νήρ­γη­σε εἰς αὐ­τόν σω­τη­ρί­αν.­..
ὅ­ταν ὁ ἐ­χθρός ἐ­πέλ­θει ὡς πο­τα­μός,
τό Πνεῦ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου
θά ὑ­ψώ­σει ση­μαί­αν ἐ­νάν­τιον αὐ­τοῦ·
καί ὁ Λυ­τρω­τής θά ἔλ­θει στή Σι­ων
καί πρός ὅ­σους ἐκ τοῦ οἴ­κου Ἰ­α­κώβ
ἐ­πι­στρέ­ψουν ἀ­πό τήν πα­ρά­βα­ση, λέ­γει Κύ­ριος»
(Ἡσ. νθ' 15-20, ἑ­βρα­ΐ­κό κεί­με­νο).
Τήν ἴ­δια πα­ρα­τή­ρη­ση κά­νου­με καί γιά τόν Ψαλ­μό ρθ' 1-5:
 «Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος στόν Κύ­ριο μου
 κά­θη­σε στά δε­ξιά μου,
 ὥ­σπου νά θέ­σω τούς ἐ­χθρούς σου
κά­τω ἀ­πό τά πό­δια σου.­..
ἀ­πό τόν κόλ­πο μου, πρίν ἀ­πό τόν αὐ­γε­ρι­νό σέ ἐ­γέν­νη­σα.­..
 ὁ Κύ­ριος ἐκ δε­ξι­ῶν σου θά συν­τρί­ψει βα­σι­λεῖς
τήν ἡ μέ­ρα τῆς ὀρ­γῆς Του».
Αὐ­τά καί πολ­λά ἄλ­λα χω­ρί­α (Ἡσ. η' 5-8. Ὀ­βδ. α' 1. Ἀγ­γαί­ου β' 4-5. Χαχ. α' 1-6. ζ' 12 κλπ.) χρη­σι­μο­ποι­οῦν οἱ πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, γιά νά κα­το­χυ­ρώ­σουν βι­βλι­κά τήν τρι­α­δι­κή ἀ­λή­θεια.

ε) Ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ στήν Και­νή Δι­α­θή­κη
Τήν πρώ­τη μαρ­τυ­ρί­α πε­ρί τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ βρί­σκου­με στό μή­νυ­μα τοῦ ἀγ­γέ­λου πρός τήν παρ­θέ­νο Μα­ρί­α: «Πνεῦ­μα Ἅ­γιο θά ἔλ­θει εἰς σέ καί δύ­να­μη τοῦ Ὑ­ψί­στου θά σέ ἐ­πι­σκιά­σει· διά τοῦ­το καί τό ἅ­γιον πού θά γεν­νη­θεῖ, θά ὀ­νο­μα­σθεῖ Υἱ­ός Θε­οῦ» (Λουκ. α' 35). Ἐ­κτός αὐ­τοῦ ὅ­μως ἡ Και­νή Δι­α­θή­κη ἀ­πο­κα­λύ­πτει τόν Τρι­α­δι­κό Θε­ό σέ πολ­λά ἄλ­λα ση­μεῖ­α.

1. Στόν Ἰ­ορ­δά­νη
Στόν Ἰ­ορ­δά­νη πο­τα­μό, κα­τά τή βά­πτι­ση τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ Πα­τήρ μαρ­τυ­ρεῖ τήν Θε­ό­τη­τα τοῦ Υἱ­οῦ μέ τό νά τόν ὀ­νο­μά­ζει Υἱ­όν Του ἀ­γα­πη­τόν· ὁ Υἱ­ός βα­πτί­ζε­ται στό νε­ρό τοῦ πο­τα­μοῦ καί φω­τί­ζει ὁ­λό­κλη­ρο τόν κό­σμο ἀ­παλ­λάσ- σον­τάς τον ἀ­πό τήν κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ Σα­τα­νᾶ. Καί τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γιο κα­τέρ­χε­ται μέ μορ­φή πε­ρι­στε­ρᾶς, γιά νά βε­βαι­ώ­σει τή μαρ­τυ­ρί­α τοῦ Πα­τρός καί νά μᾶς χα­ρί­σει τό ἀ­δι­ά­σει­στο θε­μέ­λιο τῆς πί­στε­ώς μας (Ματθ. γ' 13-17. Μαρκ. α' 9-11. Λουκ. γ' 21-22).
Αὐ­τή τήν ἀ­λή­θεια βε­βαι­ώ­νει ὁ ὕ­μνος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας:
«Ἐν  Ἰ­ορ­δά­νῃ βα­πτι­ζο­μέ­νου σου, Κύ­ρι­ε,
ἡ τῆς Τριά­δος ἐ­φα­νε­ρώ­θη προ­σκύ­νη­σις·
τοῦ γάρ γεν­νή­το­ρος ἡ φω­νή προ­σε­μαρ­τύ­ρει Σοι,
ἀ­γα­πη­τόν σε Υἱ­όν ὀ­νο­μά­ζου­σα'
καί τό Πνεῦ­μα ἐν εἴ­δει πε­ρι­στε­ρᾶς
ἐ­βέ­βαι­ου τοῦ λό­γου τό ἀ­σφα­λές.
Ὁ ἐ­πι­φα­νείς Χρι­στέ ὁ Θε­ός,
 καί τόν κό­σμον φω­τί­σας, δό­ξα Σοι».
Αὐ­τή τή θεί­α ἀ­πο­κά­λυ­ψη βε­βαι­ώ­νει καί ἡ μαρ­τυ­ρί­α τοῦ Ἰ­ω­άν­νου: «Ἐ­γώ δέν τόν ἐ­γνώ­ρι­ζα, ἀλ­λ’ Ἐ­κεῖ­νος πού μέ ἀ­πέ­στει­λε νά βα­πτί­ζω μέ νε­ρό, Ἐ­κεῖ­νος μοῦ εἶ­πε: εἰς ὅ­ποι­ον θά δεῖς νά κα­τε­βαί­νει τό Πνεῦ­μα καί νά μέ­νει ἐ­πά­νω του, Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ» (Ἰ­ω. α' 33-34).

2. Στό ὄ­ρος τῆς με­τα­μορ­φώ­σε­ως
Στό ὄ­ρος τῆς με­τα­μορ­φώ­σε­ως (Ματθ. ι­ζ' 1-8. Μαρκ. θ' 2-8. Λουκ. Θ' 28-36) οἱ τρεῖς μα­θη­τές εἶ­δαν τή λάμ­ψη τοῦ θεί­ου προ­σώ­που, ἐ­νῷ τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα τούς ἐ­πε­σκί­α­σε μέ τή φω­τει­νή νε­φέ­λη καί ὁ Πα­τήρ ἐ­βε­βαί­ω­νε καί πά­λι πώς «αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός μου ὁ ἀ­γα­πη­τός, αὐ­τόν νά ἀ­κοῦ- τε».
Ἡ πί­στη μας λοι­πόν δέν στη­ρί­ζε­ται στό ἀν­θρώ­πι­νο λο­γι­κό, πού εἶ­ναι ἀ­στα­θές καί γε­μά­το ἀ­τέ­λεια. Εἶ­ναι ἀ­πο­τέ­λε­σμα τῆς θεί­ας ἐ­πι­φά­νειας καί στη­ρί­ζε­ται στό ἄ­κτι­στο θεῖ­ο φῶς τοῦ ὄ­ρους Θα­βώρ, στή βε­βαι­ό­τη­τα πού χα­ρί­ζει ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, τό ὁ­ποῖ­ο κα­τῆλ­θε καί πά­λι μέ βο­ή «σάν νά φυ­σᾶ δυ­να­τός ἄ­νε­μος» τήν ἡ­μέ­ρα τῆς Πεν­τη­κο­στῆς, γιά νά «πλη­ρώ­σει» τούς μα­θη­τές (Πράξ. β' 2-4) καί νά μεί­νει στήν Ἐκ­κλη­σί­α καί νά ὁ­δη­γή­σει τό λα­ό τοῦ Θε­οῦ στήν ἀ­λή­θεια (Ἰ­ω. ι­δ' 16. ι­στ' 13).
«Ἐν τῷ φω­τί σου ὀ­ψό­με­θα φῶς», λέ­γει ὁ ψαλ­μῳ­δός (Ψαλμ. λε' 10) «καί τώ­ρα ἡ­μεῖς εἴ­δο­μεν καί κη­ρύσ­σο­μεν (Α' Ἰ­ω. α' 3.5), ὅ­τι τό «σου» ση­μαί­νει τόν Πα­τέ­ρα, τό φῶς ἐξ οὗ τό φῶς τόν Υἱ­ό· “ἐν τῷ φω­τι” δῆ­λον ὅ­τι τῷ Πνευ­μα­τι· αὐ­τήν τήν σύν­το­μον καί ἀ­πέ­ριτ­τον θε­ο­λο­γί­αν τῆς Τριά­δος κη­ρύσ­σο­μεν. Ὅ­ποι­ος δέν πα­ρα­δέ­χε­ται, ἄς μή πα­ρα­δέ­χε­ται, ὅ­ποῖ­ιος πα­ρα­νο­μεῖ, ἄς πα­ρα­νο­μεῖ (Ἡσ. κα' 2)· ἡ­μεῖς κη­ρύσ­σο­μεν αὐ­τό πού ἐν­νο­ή­σα­μεν. Ἄν δέν ἀ­κου­ώ­με­θα μέ­χρι κά­τω, θ’ ἀ­να­βῶ­μεν εἰς ὄ­ρος ὑ­ψη­λόν (Ἡσ. μ' 9) καί θά βο­ή­σω­μεν ἀ­π’ ἐ­κεῖ. Θά ὑ­ψώ­σω­με τό Πνεῦ­μα, δέν θά φο­βη­θῶ­μεν. Καί ἄν φο­βη­θῶ­μεν, θά φο­θη­θῶ­μεν διά τήν σι­ω­πήν, καί ὄ­χι διά τήν δι­α­κή­ρυ­ξιν» (Γρ. Θε­ολ.­).
Αὐ­τά εἶ­ναι τά ἀ­δι­ά­σει­στα θε­μέ­λια τῆς πί­στε­ώς μας, τά ὁ­ποῖ­α ἐ­ξα­σφα­λί­ζουν στα­θε­ρό­τη­τα πού ξε­περ­νᾶ κά­θε ἄλ­λη βε­βαι­ό­τη­τα, πού στη­ρί­ζε­ται σέ ἀν­θρώ­πι­να ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα καί δε­δο­μέ­να. ­Ἡ μαρ­τυ­ρί­α τοῦ Θε­οῦ Πα­τρός καί ἡ φα­νέ­ρω­ση τῆς δό­ξας τοῦ Υἱ­οῦ· ἡ κά­θο­δος τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος μέ μορ­φή πε­ρι­στε­ρᾶς καί οἱ πύ­ρι­νες γλῶσ­σες.
Γι’ αὐ­τό τό λό­γο ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος ἔ­γρα­φε στούς χρι­στια­νούς: «Δι­ό­τι σᾶς ἐ­γνω­στο­ποι­ή­σα­με τή δύ­να­μη καί τήν πα­ρου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὄ­χι ἀ­κο­λου­θή­σαν­τες ἔν­τε­χνους μύ­θους, ἀλ­λ’ ἐ­πει­δή εἴ­δα­με μέ τά μά­τια μας τήν με­γα­λει­ό­τη­τά Του. Δι­ό­τι ἔ­λα­βε ἀ­πό τόν Θε­ό Πά­τε­ρα τι­μή καί δό­ξα, ὅ­ταν ἦλ­θε εἰς αὐ­τόν ἀ­πό με­γα­λο­πρε­πῆ δό­ξα αὐ­τή ἡ φω­νή: Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός μου ὁ ἀ­γα­πη­τός, εἰς τόν ὁ­ποῖ­ον ἐ­γώ εὐ­α­ρε­στοῦ­μαι!
Τή φω­νή αὐ­τή ἐ­μεῖς τήν ἀ­κού­σα­με νά ἔρ­χε­ται ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό, ὅ­ταν εἴ­με­θα μα­ζί Του εἰς τό ὄ­ρος τό ἅ­γιο. Καί τοι­ου­το­τρό­πως ἔ­χου­με βε­βαι­ό­τε­ρο τόν προ­φη­τι­κό λό­γο, εἰς τόν ὁ­ποῖ­ο κα­λῶς πράτ­τε­τε νά δί­δε­τε προ­σο­χή, ὡς εἰς λύ­χνον φω­τί­ζον­τα μέ­σα σέ σκο­τει­νό μέ­ρος, ἕ­ως ὅ­του γλυ­κο­χα­ρά­ξει ἡ ἡ­μέ­ρα καί ὁ αὐ­γε­ρι­νός εἰς τάς καρ­δί­ας σας. Νά ἔ­χε­τε προ­παν­τός ὑ­π’ ὄ­ψιν σας ὅ­τι κα­νέ­νας δέν ἠμ­πο­ρεῖ νά ἑρ­μη­νεύ­σει τήν προ­φη­τεί­α τῆς Γρα­φῆς μό­νος του. Δι­ό­τι δέν ἔ­γι­νε πο­τέ προ­φη­τεί­α διά θε­λή­μα­τος ἀν­θρώ­που, ἀλ­λά ἀ­πό τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γιον κι­νού­με­νοι ὡ­μί­λη­σαν ἅ­γιοι ἄν­θρω­ποι τοῦ Θε­οῦ» (Β' Πε­τρ. α' 16-21).
Καί ἄλ­λος μα­θη­τής, ὁ Ἰ­ω­άν­νης προ­σθέ­τει: «Ἐ­άν δε­χώ­με­θα τήν μαρ­τυ­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, ἡ μαρ­τυ­ρί­α τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι με­γα­λυ­τέ­ρα καί ἡ μαρ­τυ­ρί­α αὐ­τή εἶ­ναι τοῦ Θε­οῦ, τήν ὁ­ποί­α ἔ­δω­κε διά τόν Υἱ­όν Του. Ὁ­ποῖ­ος πι­στεύ­ει εἰς τόν Υἱ­ό τοῦ Θε­οῦ, ἔ­χει τή μαρ­τυ­ρί­α αὐ­τή μέ­σα του, ὁ­ποῖ­ος ὅ­μως δέν πι­στεύ­ει εἰς τόν Θε­ό, τόν ἔ­χει κά­μει ψεύ­στη, δι­ό­τι δέν ἐ­πί­στευ­σεν εἰς τήν μαρ­τυ­ρί­α, τήν ὁ­ποι­ί­αν ὁ Θε­ός ἔ­δω­κε διά τόν Υἱ­όν» (Α' Ἰ­ω., ε' 9-10). Στό φῶς τῆς με­τα­μορ­φώ­σε­ως καί στό φῶς τῆς πεν­τη­κο­στῆς, οἱ ἀ­πό­στο­λοι με­τέ­δω­σαν αὐ­τή τήν μαρ­τυ­ρί­α σ’ ὅ­λο τόν τό­τε γνω­στό κό­σμο.

3.­.. βα­πτί­ζον­τες αὐ­τούς εἰς τό ὄ­νο­μα τοῦ Πα­τρός.­..
Ἡ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που συν­τε­λεῖ­ται μέ τό Ἱ­ε­ρό Βά­πτι­σμα ὡς ἐ­νέρ­γεια τοῦ Πα­τρός διά τοῦ Υἱ­οῦ «ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι». Αὐ­τό ὑ­πο­γραμ­μί­ζει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος στήν ἐ­πι­στο­λή του πρός τόν Τί­το:
«Ἀλ­λ’ ὅ­ταν ἐμ­φα­νί­σθη­κε ἡ χρη­στό­της καί ἡ φι­λαν­θρω­πί­α τοῦ Σω­τῆ­ρος μας Θε­οῦ, μᾶς ἔ­σω­σε.­.. διά τοῦ λου­τροῦ τῆς ἀ­να­γεν­νή­σε­ως καί ἀ­να­και­νί­σε­ως ὑ­πό τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, τό ὁ­ποῖ­ον ἐ­ξέ­χυ­σε σ’ ἐ­μᾶς πλού­σια διά τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ τοῦ Σω­τῆ­ρος μας.­.­.» (Τίτ. γ' 4-6).
Μέ τή μαρ­τυ­ρί­α αὐ­τή κα­τα­νο­οῦ­με, για­τί ὁ Χρι­στός, ὅ­ταν ἀ­πέ­στει­λε τούς μα­θη­τές Του νά κη­ρύ­ξουν τό εὐ­αγ­γέ­λιο, τούς εἶ­πε νά βα­πτί­ζουν ἐ­κεί­νους πού θά πι­στεύ­ουν «εἰς τό ὄ­νο­μα τοῦ Πα­τρός καί τοῦ Υἱ­οῦ καί  τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος»  (Ματθ. κη' 19).
Ὁ ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος πα­ρα­τη­ρεῖ πώς τό κοι­νό ὄ­νο­μα τῶν τρι­ῶν εἶ­ναι ἐ­δῶ ἕ­να: ἡ Θε­ό­της· καί ἀ­να­φε­ρό­με­νος στήν ἱ­ε­ρά ἀ­κο­λου­θί­α τοῦ βα­πτί­σμα­τος προ­σθέ­τει: «Θά μά­θεις καί μέ τά λό­για καί μέ τά νεύ­μα­τα, ὅ­τι ἀ­πο­βάλ­λεις ὅ­λη τήν ἀ­θε­ΐ­α ἅ­παξ καί τάσ­σε­σαι ἔ­τσι μέ τό μέ­ρος ὅ­λης τῆς Θε­ό­τη­τος».
Ἀ­φοῦ ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός ἐ­θέ­σπι­σε τό βά­πτι­σμα εἰς τό ὄ­νο­μα τοῦ Πα­τρός καί τοῦ Υἱ­οῦ καί τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, πρέ­πει ἡ ὁ­μο­λο­γί­α μας νά εἶ­ναι σύμ­φω­νη μέ τό βά­πτι­σμα καί ἡ δο­ξο­λο­γί­α σύμ­φω­νη μέ τήν πί­στη, δη­λα­δή τρι­α­δι­κή! «Ἡ μέν πί­στις ὁ­λο­κλη­ροῦ­ται μέ τό βά­πτι­σμα, τό δέ βά­πτι­σμα θε­με­λι­ώ­νε­ται μέ τήν πί­στη καί μέ τήν ἐ­πί­κλη­ση τῶν ἴ­δι­ων ὀ­νο­μά­των ὁ­λο­κλη­ρώ­νον­ται καί τά δύ­ο».
Μή­πως μπο­ρεῖ κα­νείς νά πι­στεύ­σει στόν Πα­τέ­ρα χω­ρίς νά χρει­ά­ζε­ται νά πι­στεύ­σει στόν Υἱ­ό ἤ στό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα; Ὄ­χι, «δέν πι­στεύ­ει εἰς τόν Υἱ­ό αὐ­τός πού δέν πι­στεύ­ει εἰς τό Πνεῦ­μα· καί δέν πι­στεύ­ει εἰς τόν Πά­τε­ρα αὐ­τός πού δέν πι­στεύ­ει εἰς τόν Υἱ­ό. Δι­ό­τι “δέν μπο­ρεῖ κα­νείς νά εἰ­πεῖ Κύ­ριον τόν Ἰ­η­σοῦν πα­ρά μό­νον διά τοῦ Ἁ­γί­ου Πνε­ύ­μα­τος” (Α' Κορ. Ἰ­β' 3) καί “τόν Θε­ό κα­νείς δέν τόν εἶ­δε πο­τέ, ἀλ­λ’ ὁ μο­νο­γε­νής Υἱ­ός, πού εὑ­ρί­σκε­ται εἰς τόν κόλ­πο τοῦ Πα­τρός, αὐ­τός μᾶς ἐ­ξή­γη­σε” (Ἰ­ω. α' 18). Δέν μπο­ρεῖ ἀ­κό­μη ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός οὔ­τε ἀ­λη­θι­νή προ­σκύ­νη­ση νά κά­μει. Δι­ό­τι οὔ­τε εἶ­ναι δυ­να­τό νά προ­σκυ­νή­σει τόν Υἱ­ό πα­ρά μό­νο μέ τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, οὔ­τε μπο­ρεῖ νά ἐ­πι­κα­λε­σθεῖ τόν Πα­τέ­ρα, πα­ρά μό­νο μέ τό Πνεῦ­μα πού χα­ρί­ζει τήν υἱ­ο­θε­σί­α» (Μ. Βασ. Πρβλ. Ρωμ. η' 15).
Ἐ­άν δέν ἐ­πρό­κει­το γιά τόν Ἕ­να καί Τρι­α­δι­κό Θε­ό, δέν θά ἐ­τί­θε­το ἐ­δῶ ὁ Υἱ­ός καί τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα στήν ἴ­δια τά­ξη μέ τόν Πα­τέ­ρα, οὔ­τε ἄλ­λω­στε ὁ ἀ­πό­στο­λος θά ἐ­δί­δα­σκε πώς ἡ χά­ρη πού δί­δε­ται εἶ­ναι μί­α· «εἷς Κύ­ριος, μί­α πί­στις, ἕν βά­πτι­σμᾳ» (Ἐ­φεσ. δ' 4). Ἐ­άν ὁ Υἱ­ός ἦ­ταν κτίσμα, δέν θά συ­να­ριθ­μεῖ­το ἐ­δῶ μέ τόν Κτί­στη, οὔ­τε ἄλ­λω­στε θά ἦ­ταν ἀ­ναγ­καί­α ἡ συ­να­ρίθ­μη­ση αὐ­τή προ­κει­μέ­νου νά ἑ­νω­θοῦ­με μέ τόν Θε­ό διά τοῦ βα­πτί­σμα­τος.
 «Διά ποῖ­ον ἐ­λέ­χθη τό οὐ­αί; Διά ποῖ­ον ἐ­πι­φυ­λάσ­σε­ται (θλί­ψις; Διά ποῖ­ον ἀ­δι­έ­ξο­δος καί σκό­τος; ’­Ὄ­χι διά τούς πα­ρα­βά­τας; Ὄ­χι διά τούς ἀρ­νη­τάς τῆς πί­στε­ως; Πῶς ὅ­μως μπο­ρεῖ κα­νείς νά ἐ­ξα­κρι­βώ­σει τήν ἄρ­νη­σιν; Ὄ­χι μέ τό ὅ­τι ἀ­θέ­τη­σαν τάς ὁ­μο­λο­γί­ας των; Τί ὅ­μως ὠ­μο­λό­γη­σαν καί πό­τε; Ὅ­τι πι­στεύ­ουν εἰς τόν Πά­τε­ρα καί τόν Υἱ­όν καί τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα, ὅ­ταν, ἀ­φοῦ ἀ­πε­κή­ρυ­ξαν τόν δι­ά­βο­λο καί τούς δαί­μο­νάς του, εἶ­παν τήν σω­τη­ρι­ω­δη ἐ­κεί­νην ἔκ­φρα­σιν. Ποί­α λοι­πόν ται­ρια­στή ὀ­νο­μα­σί­α δι’ αὐ­τούς εὑ­ρέ­θη ἀ­πό τά τέ­κνα τοῦ φω­τός; Δέν ἀ­πο­κα­λοῦν­ται πα­ρα­βα­ά­ται, ἐ­πει­δή ἐ­πρό­δω­σαν τάς συμ­φω­νί­ας πού εἶ­χαν κά­μει διά τήν σω­τη­ρί­αν των;» (Μ. Βασ.­).
Τό βά­πτι­σμα λοι­πόν στό ὄ­νο­μα τοῦ Πα­τρός καί τοῦ Υἱ­οῦ καί τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος θε­με­λι­ώ­νε­ται στήν πί­στη στόν Τρι­α­δι­κό Θε­ό. Ἡ ὁ­μο­λο­γί­α αὐ­τῆς τῆς πί­στης εἶ­ναι ἀ­να­πό­σπα­στο μέ­ρος τοῦ ἱ­ε­ροῦ βα­πτί­σμα­τος. Γι’ αὐ­τό καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας δέν ἀ­να­γνω­ρί­ζει τό βά­πτι­σμα τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν πού ἀ­πορ­ρί­πτουν τήν πί­στη στήν Ἁ­γί­α Τριά­δα.

4. Τρι­α­δι­κή δο­ξο­λο­γί­α
Σύμ­φω­να μέ τή μαρ­τυ­ρί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Δι­ο­νυ­σί­ου Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας (264), ὁ πρω­το­χρι­στι­α­νι­κός τύ­πος δο­ξο­λο­γί­ας εἶ­ναι: «τῷ δέ Θε­ῷ Πα­τρί καί τῷ Κυ­ρί­ω ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στῷ σύν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, δό­ξα καί κρά­τος εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων, ἀ­μήν». Αὐ­τό ση­μαί­νει πώς ἡ δο­ξο­λο­γί­α καί ἡ προ­σκύ­νη­σις τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι Τρι­α­δι­κή.
Ἔ­τσι ὁ Μ. Βα­σί­λει­ος ἀ­να­φέ­ρε­ται στό Ἰ­ω. δ' 24 («Πνεῦ­μα ὁ Θε­ός καί τούς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τόν ἐν Πνεύ­μα­τι καί ἀ­λή­θειᾳ δεῖ προ­σκυ­νεῖν») καί ὑ­πο­γραμ­μί­ζει ὅ­τι ὑ­πάρ­χει μό­νο μί­α προ­σκύ­νη­σις· ὁ Πα­τήρ προ­σκυ­νεῖ­ται «ἐν Πνεύ­μα­τι καί ἀ­λη­θεί­ᾳ», δη­λα­δή «ἐν Υἱ­ῷ καί Ἁ­γί­ῳ Πνευ­μα­τι». Κα­τα­λή­γον­τας ση­μει­ώ­νει:
«Ὅ­πως λοι­πόν εἰς τήν ἐν τῷ Υἱ­ῷ προ­σκύ­νη­σιν ἐν­νο­οῦ­μεν ὅ­τι αὐ­τός εἶ­ναι ἡ εἰ­κών τοῦ Θε­οῦ καί Πα­τρός, ἔ­τσι καί εἰς τήν ἐν Πνεύ­μα­τι προ­σκύ­νη­σιν πι­στεύ­ο­μεν ὅ­τι τοῦ­το δει­κνύ­ει δι’ ἑ­αυ­τοῦ τήν θε­ό­τη­τα τοῦ Κυ­ρί­ου. Διά τοῦ­το καί εἰς τήν προ­σκύ­νη­σιν τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα δέν χω­ρί­ζε­ται ἀ­πό τόν Πα­τέ­ρα καί τόν Υἱ­όν. Καί ἐ­άν μέν εὑ­ρί­σκε­σαι ἐ­κτός τῆς χά­ρι­τος τοῦ Πνεύ­μα­τος, οὔ­τε κἄν θά προ­σκυ­νή­σεις, ἄν ὅ­μως κι­νῆ­σαι ἐν­τός αὐ­τοῦ, μέ κα­νέ­να τρό­πο δέν θά τό ξε­χω­ρί­σεις ἀ­πό τόν Θε­όν, πα­ρά μό­νον ἄν ξε­χω­ρί­σεις τό φῶς ἀ­πό αὐ­τά πού βλέ­πο­μεν δι­ό­τι εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τόν νά ἴ­δει κα­νείς τήν εἰ­κό­να τοῦ ἀ­ο­ρά­του Θε­οῦ χω­ρίς τόν φω­τι­σμόν τοῦ Πνεύ­μα­τος».
Ὅ­πως βα­πτί­ζου­με, λοι­πόν, ἔ­τσι καί πι­στεύ­ου­με, καί ὅ­πως πι­στεύ­ου­με, ἔ­τσι καί δο­ξο­λο­γοῦ­με (Μ. Βα­σί­λει­ος).
Συμ­πε­ρα­σμα­τι­κά πα­ρα­τη­ροῦ­με πώς ἡ πί­στη μας στόν Ἕ­να καί Τρι­α­δι­κό Θε­ό δέν εἶ­ναι με­τα­γε­νέ­στε­ρο κα­τα­σκεύ­α­σμα τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀλ­λά δι­δα­σκα­λί­α τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς, τήν ὁ­ποί­α οἱ πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας θέ­λη­σαν νά πε­ρι­φρου­ρή­σουν.
Ἤ­δη στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη ὁ Τρι­α­δι­κός Θε­ός ἐμ­φα­νι­ί­ζε­ται ὡς δη­μι­ουρ­γός τοῦ ἀν­θρώ­που καί τοῦ κό­σμου. Πολ­λά ἐ­δά­φια δη­λώ­νουν τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Βού­λη­σης καί τῆς ἐ­νέρ­γειας τρι­ῶν Θεί­ων προ­σώ­πων, πού με­τέ­χουν τῆς μιᾶς Θεί­ας οὐ­σί­ας, καί γι’ αὐ­τό χα­ρα­κτη­ρί­ζον­ται «Κύ­ριος», «Κύ­ριος ὁ Θε­ός» ἤ καί «Κύ­ριος Παν­το­κρά­τωρ».
Οἱ ἀ­πο­κα­λύ­ψεις αὐ­τές τῆς Ἁ­γί­ας Τριά­δος, τό­σο στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη, ὅ­σο καί στήν Και­νή, ἀ­πο­τε­λοῦν συγ­κα­τά­βα­ση τοῦ Θε­οῦ στήν κα­τά­στα­ση τοῦ ἀν­θρώ­που τῆς πτώ­σης. Ἡ Τρι­α­δι­κή αὐ­τή πί­στη συμ­πλη­ρώ­νε­ται στήν Ἐκ­κλη­σί­α μας μέ τόν τύ­πο τοῦ βα­πτί­σμα­τος («εἰς τό ὄ­νο­μα τοῦ Πα­τρός καί τοῦ Υἱ­οῦ καί τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος») καί ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται μέ τήν ἐ­πί­κλη­ση καί τή δο­ξο­λο­γί­α τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ. Οἱ ὀρ­θό­δο­ξοι χρι­στια­νοί βα­πτί­ζον­ται ὅ­πως πι­στεύ­ουν καί δο­ξο­λο­γοῦν τόν Θε­ό σέ ἁρ­μο­νί­α μέ τήν Τρι­α­δι­κή τους πί­στη.
Γιά νά φθά­σει κα­νείς σ’ αὐ­τή τήν πί­στη, πρέ­πει νά ὁ­δη­γη­θεῖ ἀ­πό τό Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ, τό ὁ­ποῖ­ο ὅ­μως δέν δρᾶ ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό τόν Χρι­στό καί τό σῶ­μα Του, τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Γι’ αὐ­τό τό λό­γο οἱ αἱ­ρε­τι­κοί, πα­ρ' ὅ­λον ὅ­τι με­λε­τοῦν τήν Ἁ­γί­α Γρα­φή καί ὑ­πο­στη­ρί­ζουν πώς ἐ­πι­κα­λοῦν­ται τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, δέν ὁ­δη­γοῦν­ται στή σω­στή πί­στη. Ἐγ­κα­τα­λεί­πουν τό σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, τήν Ἐκ­κλη­σί­α, καί ὑ­ψώ­νουν τόν ἴ­διο τόν ἑ­αυ­τό τους σέ αὐ­θεν­τι­κό ἑρ­μή­νευ­τη τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς.
Γιά νά φθά­σου­με λοι­πόν στήν ἀ­λή­θεια τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ, δέν ἀρ­κεῖ ἡ με­λέ­τη τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς· πρέ­πει νά γί­νου­με ἄν­θρω­ποι τοῦ Χρι­στοῦ, δη­λα­δή μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅ­που ἐ­νερ­γεῖ τό Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ. Μό­νο ἐ­κεῖ μπο­ροῦ­με νά αἰ­σθαν­θοῦ­με τήν πα­ρου­σί­α τῶν πύ­ρι­νων γλωσ­σῶν καί νά λά­βου­με τό θεῖ­ο φω­τι­σμό, ὅ­πως οἱ ἀ­πό­στο­λοι τήν ἡ­μέ­ρα τῆς Πεν­τη­κο­στῆς.
Χω­ρίς αὐ­τή τή θεί­α πνο­ή, κα­νέ­νας ἄν­θρω­πος δέν μπο­ρεῖ νά γνω­ρί­σει τήν ἀ­λή­θεια τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ, ὁ­σο­δή­πο­τε καί ἄν με­λε­τή­σει τήν Ἁ­γί­α Γρα­φή. «Τό νά γνω­­ρί­σου­με πλή­ρως τό μυ­στή­ριο τῆς  Ἁ­γί­ας Τριά­δος ση­μαί­νει νά ἔλ­θου­με σέ τέ­λεια ἑ­νώ­ση με­τά τοῦ Θε­οῦ, νά εἰ­σέλ­θω­με στήν θεί­α ζω­ή» (Εὐ­ά­γριος Πον­τι­κός).

Περισσότερα...